Pig's head and Jeepney's - life in the Philippines

(PLEASE FIND ENGLISH VERSION BELOW)

Een week later. Ondanks het salsa-orkest op Manila airport blijkt het niet de Spaanse maar juist de Amerikaanse koloniale invloed die mijn dagelijks leven in de Philippijnen kleurt. Al heersten de Amerikanen hier maar een paar decennia, een schijntje in vergelijking met de 300 jaar overheersing door Spanje, ze zijn meteen wel heel doelgericht en doelbewust bezig geweest. Het is geen kattenpis. Tussen 1896 en 1940 zijn achtereenvolgens: de Amerikaanse grondwet, het Amerikaanse politieke stelsel, het Amerikaanse onderwijsstelsel en een grote liefde voor basketbal vrijwel regelrecht overgenomen. Dat geheel houdt zichzelf in stand doordat de Philippijnen economisch sterk afhankelijk zijn van buitenlandse (zeg Amerikaanse en Japanse) investeringen en dus graag een wit voetje halen in de internationale rechtsorde. En, omdat ieder jaar weer een groep verse jonge mensen van de lagere en hogere scholen komen die vakken als Engels, Amerikaanse geschiedenis en Amerikaanse literatuur hebben doorlopen. (Dit is een mooi moment om even te stoppen en jullie er nog even aan te herinneren. Ja, ik heb het hier inderdaad over de Filipijnen. Die Zuidoostaziatische archipel ver ver weg van Amerika. Volgen jullie me nog? Goed. Ik ga weer verder) Als tegenwicht tegen al deze Amerikaanse indoctrinatie wordt er ook hard gewerkt aan het gemeenschapsgevoel en de Filipijnse trots. Daarvoor is er vak “Malikbayan”. Dat is een soort maatschappijleer gemengd met kunstgeschiedenis en cultuurkunde, waarin iedere leerling wordt opgevoed in Filipijnse trots op het volkslied, het lokale dialect (1 van de 600), nationale helden, mythen en grootse momenten in de geschiedenis etc.etc. Heel goed en effectief omdat er zonder zo’n “nationaal gevoel” natuurlijk nooit een democratie op Amerikaans model zou kunnen ontstaan. In de “Malikbayan” is “grote broer Amerika” dan ook goedmoedig aanwezig als het ideaalmodel waarnaar gestreefd moet worden. Tja.. behalve een tv-kanaal dat volledig gewijdt is aan basketbal is er van deze grote Democratische idealen tot op heden weinig terecht gekomen. Maar daarover meer in een volgend bericht over de verkiezingen.

Hoewel ik dus terecht ben gekomen in een informele kolonie van de VS zijn er gelukkig nog genoeg culturele eigenaardigheden overgebleven om over te berichten. Allereerst de Jeepney. Dit mirakel van modern openbaar vervoer maakt in bijna iedere Filippijnse stad de straten onveilig. Het is nog het best te beschrijven als een Amerikaanse showworstelaars’ natte droom van het voertuig dat ontstaat als een jeep en een busje samen een “kindje” zouden krijgen, en dan met ondertiteling van het interieur en sfeermuziek. Maar helaas is er nergens een echte gebruiksaanwijzing te vinden, dus het is een kwestie van “op goed geluk” instappen en maar hopen dat de chauffeur langs wat bekende plekken rijdt zodat je enig idee houdt waar je uit moet stappen. Dat is namelijk nog lang niet gemakkelijk. Iedere jeepney heeft zijn eigen route maar rijdt deze maar in 1 richting, je kunt dus nooit terug zoals je gekomen bent. Op de zijkant staat ongeveer waar deze mobiel heen gaat en ter toelichting hangt er een mannetje bij de treeplank voor de ingang die je dat (in vloeiend lokaal dialect) ook nog eens hard toeschreeuwt. Tenminste, ik neem aan dat dat is wat ze roepen want niemand kijkt al te geirriteerd als ze bijna fysiek een jeepney worden binnengesleept. Hoe meer zielen hoe meer vreugd is het motto. Met een tarief van ongeveer 6 peso (10 eurocent) per rit valt er niet veel winst te behalen als je jeepney maar half vol zit. Gelukkig voor mij heb ik ondertussen ook ontdekt hoe een “jeepney-halte” eruit ziet. Dus ik kom alvast aan boord. Uitstappen kan waar je maar wil en dat maak je duidelijk door een heel hard “zoengeluid” te maken. Jullie kunnen je voorstellen dat de eerste keer dat de meneer die tegenover me zat ineens zijn lippen naar me begon te duiten nogal schokkend was! Toen niemand reageerde deed ik ook maar alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was het ook. Op de foto’s zien jullie wat mooie jeepney exemplaren uit Cebu, geloof me, dit is nog maar het topje van de ijsberg.

Voordat dit bericht te lang wordt wil ik toch nog graag wat anders met jullie delen. De lokale keuken. Filipino’s hebben het meeste overgewicht van alle Aziaten. En daar is een hele duidelijke reden voor. Zelfs als het groen is en vitaminen heeft wordt er nog een pondje reuzel doorheen gegooid om vooral geen tekort aan cholestorol te krijgen. Zoals jullie je kunnen voorstellen geniet ik hier enorm van....De Filipijnse keuken heeft ook mooie momenten, zelden zulke lekker gegrilde visjes gegeten.. en –gek genoeg- vlees blijkt voor mij hier dan ook het meest veilige om te eten. De meeste duidelijke Amerikaanse erfenis die op dit gebied is achtergelaten zijn de enorme porties. Je vraagt je af hoe al die Filipijnse dames zulke minuscule figuurtjes behouden.. nouja dat doen ze dus ook niet al te lang. Eerst wordt er tienerjaren lang anorexisch gedieet, en dan mag er, na het huwelijk, lekker worden uitgezakt. Als je een goed katholiek meisje bent dan. Deze doen dan wel weer graag alles (echt ALLES) wat een man maar kan wensen, en ze koken ook best lekker. Zoals onderstaand recept! (probeer het vooral thuis uit en ik hoor graag hoe het gesmaakt heeft.. tot de volgende keer!)

Jokna’t Baboy (Gebakken varkenskop met tofoe)

Clean ½ kg of pig’s head and boil in water until tender. Cut into bite size pieces. Set aside. Fry 5 pieces of tofu in hot oil Drain in paper towel to remove excess oil. Cut into cubes. Mix ¼ cup of liquid seasoning with orange, ¼ cup of vinegar, ½ tsp of sugar, ¼ tsp of ground black pepper, 3 cloves of crushed garlic and 1 pc of chopped onions. Pour over tofu and pork pieces

Smakelijk eten!

////

A week has passed. Despite the salsa bandstand on Manila airport it turns out that not the Spanish but the American colonial influence has most impact on my daily life in the Philippines. Although the Americans have only ruled this country a couple of decades, nothing compared to the 300 years of Spanish rule, they have been very efficient and effective in spreading their influence. This is no joke. Between 1896 and 1940 the following American institutions have consecutively been copied to the Philippines; the constitution, the political system, the educational system and a grande passion for basketball. This conglomerate of American culture maintains itself because of the strong dependency on foreign (say American and Japanese) investments, so a little credit in the liberal democratic department can’t hurt. And, because of the fresh group of students that leave primary and secondary school each year having been taught English, American history and American literature. (So, this is a good moment to take a little break and a deep sigh. Yes, we are talking about the Philippines. This Southeastasian Archipelago far far away from the United States. Are you still with me? Great. Let’s go on.) As a counterweight to all this American indoctrination there is a lot of attention to fostering a sense of community and Filipino national pride. This is why the subject “Malikbayan” gets taught. This is a combination of social studies, art history and cultural sciences meant to cultivate a students knowledge of the national anthem, their local dialect (one of the 600), national heroes, myths and great moments in Filipino history etc. etc. Very recommendable to support creating democracy following the American model, that cannot exist without some unifying national awareness. In the “Malikbayan” the “big brother” US gets assigned the positive role of a Democratic model to strive for, the positive rolemodel we should all want to look like. Well.. except for a TV-channel that is completely dedicated to Basketball all this democratic imperialism has little to show for success. But I will go into this next time when there is more news on the elections.


What to write to you about now I find out I have landed in an unoffical American colony? Luckily there are enough cultural quirks to Philippine life to talk about, the first one is the jeepney. This miracle of modern transportation is a true dominatrix in the streets of all Philippine cities. Best way to describe a jeepney is like an American wrestlers daylight phantasy of the “baby” a jeep and a minivan would have, complemented by subtitles in the interior and loud music to set the stage. Sadly, there is no manual available on how to use this jeepney. Best thing to do is just to get in and pray the driver will kind of take you somewhere close to where you think you might want to go. As long as he visits some familiar places you might know where to get off. No small feat. Every jeepney has its own –numbered- route through the city but follows this in 1 direction only. So you can never go back the way you came. At the side of the jeepney is a short summary of the places it will visit, for your information there’s a guy clinging on to the backentrance that will shout this at you also. At least, that’s what I figure they are doing as nobody seems to get annoyed at them almost physically assaulting passers-by to get them to come into the jeepney. The more the merrier is the adagio here! With a running rate of 6 pesos (about 14$cents) there’s not much profit to be made on a half empty jeepney. Lucky for me I have recently discovered what a jeepney stop actually looks like. So now I can get on board. Getting off is no problem as the jeepney will stop when- and where-ever you want it to by making a “kissing sound” with your lips. Can you imagine how shocked I was when the guy sitting opposite me suddenly started twitching his lips at me like that when I was on my first jeepney-ride? When nobody else reacted I decided to just ignore this as the most regular business on the planet. It was. Please find some photo’s attached of some beautifull examples of the jeepney species, and believe me, this is only the tip of the iceberg.

Before this message grows into a book there is one more thing I would like to share with you. The local cuisine. Filipino’s can be awarded with beign the most overweight Asians. And there is a clear reason for this. Even if it is green and crispy and contains vitamins a Filipino cook will add a pound of lard just in case there’s not enough cholesterol in it. As you can imagine I am enjoying this enormously… Filipino kitchen has its moment though, the fried fishes are gorgeous and –odd as it may sound- meat is starting to be my food of choice here, it’s safest to be sure of the kind of meat you are eating. There’s a hidden American heritage here too; enormous portions. It was a mystery to me how the Philippine ladies kept such a petite figure. But well, as it turns out they don’t do this for a long time. First the young ladies’ single years are spent on an anorexic diet, and then, when marriage is a fact, the middle-aged ladies can let it all hang down. This is if you are a good catholic of course. The upside is that the ladies cater to all (and I mean ALL) any man could desire, they cook a great meal too. Between the Dutch and English version of this message there’s a little example (please, do try this at home and I hope to hear how it worked out… stay tuned for the next message!)