Goede mensen

Buiten schijnt de Franse zon. Binnen zit ik te typen en luister naar Wim Sonneveld. ( “ En langs.. het tuinpad van mijn vader.. zie ik de hoge bomen staan… ” )

Wat een week.
Weer een week.

Deze week heb ik aardig wat ziekenhuizen bezocht. Niet als patiënt maar op werkbezoek bij een aantal van de goede mensen met wie ik me voor onderzoeksdoeleinden mag bezighouden.

Maar eerst:Wat bedoel ik eigenlijk "goede mensen"? Daar heb ik alleen voor mezelf een antwoord op.Ze maken dat ik me goed voel over de wereld.

Iemand zei een paar weken geleden tegen me dat het toch beter zou zijn als iedereen zich maar zoveel mogelijk met zijn eigen straatje zou bezig houden, vooral niet denken dat de wereld te verbeteren is. Nou… NIET DUS! Van die opmerking raak ik in opwinding. Ik geloof in mensen die steeds maar proberen alle straten van de wereld aan elkaar te verbinden tot een geweldig gezamenlijk volksplein. Voor mij zijn "goede mensen" van die types die denken: Laten we die wereld nou eens WEL proberen te veranderen! En misschien lukt het dan zelfs tijdelijk wel een beetje. Kan geen kwaad.

{Om maar met een kleine omleiding te beginnen. Onderweg naar die een aantal goede mensen strandde ik meteen weer op een grote irritatie. De ziekenhuizen in metropool Lyon.

In Cambodja verwacht je automatisch dat dingen er niet zijn en dat dingen het niet doen. In het rijke, ronkende, sociaal-democratische Frankrijk lijkt het vanzelfsprekend dat de dingen dik voor elkaar zullen zijn. Steeds weer wordt ik in die verwachting teleurgesteld. De jonge bedelaar met kind bij de geldautomaat, de stinkende clochard die met tussenpozen in ons trappenhuis logeert en bij de voordeur pist, de gemeentelijke administratie van “mijn” Cambodjanen. Achteloos aan het noodlot overgelaten.Vive la France.

Zo ook in de ziekenhuizen van deze week. Oud, vervallen en provisorisch aan elkaar geplakte complexen die, in afwachting van een “moderne”oplossing of verhuizing, maar moeten voldoen. Uit naam van allerlei cultuurhistorische waarden (want: Ooohh… La Patrimoine). En daar bovenop gooit het personeel er met de vakbond natuurlijk nog graag een staking tegenaan om iedere vorm van verandering vooral tegen te gaan. Wat kunnen mensen zichzelf toch ongelofelijk in de weg zitten. Trots op hun ruïne. Ik word erg verdrietig van dit land wat zichzelf zo lijkt te hebben opgesloten in stilstand. Betrap me zelfs op een soort van medelijden. De kranten staan vol met een Francophone arrogantie die nog steeds het monopolie op een "Bon Chic, Bon Genre" denkt te hebben. Alsof de wereld niet groter is.

En ach. – denk ik meteen weer relativerend -. misschien is het in Nederland wel exact hetzelfde voor een buitenstaander.Genoeg gezeurd dus hierover. Nog 13 dagen en het is voorlopig klaar en af hier. Ik merk dat ik geen woorden meer aan mijn Franse verbazingen wil vuilmaken en dat de inspiratie voor deze blogs ernstig aan het opdrogen is. Fini. Over naar de goede mensen

(Sonneveld zingt: "Margootje, Margootje.. uit Madurodam" )}

In die bouwvallige ziekenhuizen dus ontmoet ik onder andere de goede Dr. Baulieu en Dr. So. Zij hebben met hun associatie L@ffet-MH geweldige dingen voor elkaar gekregen voor Cambodjaanse studenten, ziekenhuizen en patiënten. Dat is al een hartverwarmende opsteker.

En dan ontmoet ik prachtige Isabelle. Want toeval bestaat niet.Isabelle probeert al jaren in Afrika de wereld te veranderen. En ze geeft de doorslag naar een opklaring in mijn voortdurend mismoedige Franse bui.Echt ontspannen lukt me hier gewoon niet (en ik probeer het echt! Zie sorbetijs en moe hoofd op foto).
Op zoek naar iemand om me te helpen met het corrigeren van mijn Franse teksten loop ik op het internet tegen ZIMEX aan. Tja. Ach. Toch maar een mailtje gestuurd en om een prijsopgave gevraagd. Even later zitten we aan de telefoon en lijkt het alsof een oude vriendin zich ineens weer heeft gemeld. een paar dagen later buigen we ons over de eerste teksten.We houden allebei van taal en van Hemmingway. Het klikt.


Isabelle (midden 40, schat ik) heeft 8 jaar in Zimbabwe gewoond en gewerkt als agrarisch adviseur (“They called me the mushroom-lady”). Ze is nu al weer een paar jaar gedwongen terug en doet vooral korte opdrachten. Op 1 mei vertrekt ze naar Rwanda en de samenwerking met mij komt voor haar als uit de hemel gevallen. Een serie correcties om de tijd te overbruggen en haar bezig te houden. En het is een leuke aanvulling op haar budget. Maar voor het geld doet ze het duidelijk niet. Na onze eerste middag samen werken zegt ze met een glimlach: “You know, this is so interesting! Just send me any texts you worry about in the future. I’ll just have a look at them if you need any corrections”. En ze zal haar lokale Chinese afhaalrestaurant ook eens wat beter bekijken. Want dat blijken ook Cambodjanen.

Met haar echtgenoot Eric woont Isabelle afwisselend in St. Etienne (een uurtje onder Lyon) en op het familielandgoed bij Toulouse (“My own Africa”). Bij de ingang van het appartement staan nog haar paardrijlaarzen met klompen modder eraan. Flessen whiskey in de keukenkast. Een vrouw van lange wandelingen en kampvuren. Op de foto’s is wel te zien dat ze daarvoor een perfecte plek heeft gevonden.Ik droom al van afwisselende logeerpartijen in Scheveningen en op de Franse Savanne. Wordt vast vervolgd.

En verder, lieve lezers? (hahaha…alsof dit verhaal al niet veel te lang is)
Ondanks deze twee leuke ontmoetingen heb ik ontzettend gebaald van een bepaalde IJslandse vulkaan die het langverwachte bezoek van Diana onmogelijk heeft gemaakt. Ik mis je Diaan!

En, liggen er nog allerlei kleine klusjes klaar om me van de straat te houden. Vervolggesprekken in Grenoble, nog een paar middagen in St.Etienne en vanaf morgen een dag of vier in Parijs aan de Universiteit Dauphine. Tenminste… als de landelijke treinstaking me er toevallig even tussendoor laat. (…ONMOGELIJK land...)
Op zaterdag 1 mei vlieg ik terug naar mijn eigen nestje in Amsterdam en dan zou ik zo heel erg graag even helemaal niets en even veel hele grote knuffels en vrienden.Mmmm... fietsen door de stad. Maar nee, gewoon weer verder aan de slag moet maar denk ik.
In november/december hopelijk weer terug naar hier om de resultaten uit Cambodja (van augustus,september,oktober daar) te presenteren en alle oude en nieuwe vrienden en goede mensen weer terug te zien. (En dan is er zelfs weer een extra wereldburger bij! Een broertje of zusje voor kleine Davim blijkt al 4 maanden in productie.)

Sonneveld zingt: "Ik heb zo vaak gedacht..geef mij maar Amsterdam..."