Mao

21 april 2010, 10.55
Gare de Lyon, Parijs

Ik wacht op het vertrek van mijn trein naar Lyon. Zit aan een klein tafeltje tegen de bar in het stationscafé. Drink een kop thee. Lees mijn boek. Het gaat over de studenten die in de jaren 70 in Frankrijk maoïsten waren.

“Mademoiselle, que vous êtes belle…!”. Een tanig meneer met een donkerbruin baardje en krullen. Pretogen achter een simpele ijzeren bril. Hij staat voor me tegen de bar geleund. Wacht op zijn bestelling. Ruitjesblouse en corduroy jas. Een leren tas hangt schuin over zijn schouder. In de stilte die valt kijk ik op en kijk hem aan. Was dat voor mij bedoeld? Nouja, blijkbaar. “Merci”, met een lichte glimlach. Ik richt mijn blik weer op de bladzijde.

“Et qu’est-ce que vous lisez comme beau livre?”. Hij is té gewoon en té beleefd om hem met goed fatsoen te negeren. Ik kijk hem nu wat langer aan en houd de kaft van mijn boek voor hem omhoog. “Mais, c’est du sérieux!”, constateert meneer: “Vous êtes enseignante?”
…
En in het verhaal dat volgt blijkt dat deze meneer vroeger ook voor die maoïsten was. En zelfs één van de leiders ooit in zijn huis heeft verborgen. Want ze gebruikten echt geweld hoor! Maar lid, dat was hij niet geweest. Ach ja, we hebben allemaal onze jeugdzonden. Een grote grijns weer achter dat baardje. Een blik van ‘samenzweerders-onder-elkaar’. En dat is ook prima als je er later maar eerlijk over bent, gaat hij verder. Is het niet grappig? Hij geeft nu geschiedenisles.
…
Mijn barhanger krabt eens onder zijn kin. De café-à-emporter is ondertussen gearriveerd. Maarja, hier Frankrijk is die mao-periode nog relatief onschuldig verlopen. Hij was vorig jaar in Cambodja en dat is toch wel een andere zaak. Wat vreselijk arm is het daar en wat heeft de Khmer Rouge dat land vernietigd! Ongelofelijk hoe slecht het daar nog steeds gaat en zo uitzichtloos. Zo afhankelijk van buitenlandse hulp en ze lijken niets voor zichzelf voor elkaar te krijgen. In Vietnam -daar was hij ook geweest- was dat toch wel heel anders.
..
Nou, dat kan toch niet waar zijn? Deed ik onderzoek naar Cambodja? Wat geweldig! Wat jammer dat hij niet meer tijd had om met mij te praten... Om vervolgens nog vrolijk verder te kletsen over hoe het dan verder zou moeten met Cambodja. Hij kijkt op zijn horloge. Tijd om te gaan. Ik wens hem “Bon Voyage”. Hij zegt “Merci. Quelle chance de vous rencontrez. C’est grâce à Mao!”