Eat Love Pray

Ik maak er een punt van om bij iedere restaurantmaaltijd de garnituur op te eten. Ik kan het niet helpen. Zo ben ik nou eenmaal.
Die mooie gesneden wortelbloemen, de zorgvuldig gerangschikte plakjes komkommer en tomaat, ze gaan nooit terug naar de keuken al hoort dat niet. Misschien is het een ernstige afwijking. Ik heb ermee leren leven.

Ik ben in Chiang Mai, een Boeddhistische en Culturele hoofdstad in het noorden van Thailand. Een soort “lang weekend” om de bibliotheek van de universiteit hier te bezoeken en mijn visum voor Cambodja te vernieuwen. Maar vooral om even rust te nemen en nieuwe energie op te doen voor mijn onderzoek. Lief te zijn voor mezelf. Wat mededogen te hebben met mijn volle hoofd en moeie lijf na een maand van intensief onderzoek. Dat is nog niet eens zo gemakkelijk. Ook zo ben ik nog steeds.

Gelukkig is er hulp. Voor wie van jullie het boek “Eat Pray Love” van Elizabeth Gilbert nog niet gelezen heeft. Ga dit nu onmiddellijk ergens kopen of lenen! Niet vaak begrijp ik waarom een boek op de bestsellerlijst terecht is gekomen. In dit geval herstelt het mijn vertrouwen in de mensheid.Wat fijn dat zoveel mensen herkennen hoe belangrijk haar bericht kan zijn.Food for thought.

Het komt voor mij precies op tijd. Deze week was alles moeilijk. Te hard gewerkt en onderschat hoe dingen me hier raken. Nu voorgoed gebroken met een oude relatie en een halt toegeroepen aan een nieuwe, hoe bijzonder ook. Twee mannen gezegd dat ik niet in hun leven pas, dat dit geen relatie, van welk soort dan ook, meer kan zijn. Zo ben ik dan blijkbaar.Maar toch neem ik met grote tegenzin steeds afscheid van de liefde.

Het dringt tot me door dat ik weer echt vrijgezel ben in lichaam en gedachten. Geen man, geen kind, geen huis. In het proces van nadenken en afwegen ben ik te weinig aan het eten in de drukkende Cambodjaanse hitte. Te veel aan het sporten om te vergeten en te ontspannen. Het ging niet helemaal goed met gelukkig zijn, zoals de eerste weken.

Het is typisch iets voor mij om dan mijn heil te vinden in een boek. Dit boek gaat over een vrouw van in dertig die na haar scheiding zo depressief en verdrietig is dat ze besluit een jaar lang te nemen om te “helen” en haar grootste wensen te realiseren. Ze gaat dus naar Italië om lekker te eten (Eat), dan naar India om te mediteren (Pray) en vervolgens naar Bali om een Indonesische vriend te bezoeken (Love). Na die maanden heeft ze weer rust met de stemmen in haar hoofd, een nieuwe liefde gevonden, maar vooral erg genoten van kleine dingen zoals ik geniet van de garnituur. Weer geleerd om lief voor zichzelf te zijn en te genieten. Ongegeneerd te eten zoveel ze wil. Goed voedsel, diepe innerlijke rust en connecties met anderen. (... en gelukkig verliest ze, bij de beschrijving van dit alles, geen moment haar gevoel voor humor!)

Ik zit hier in restaurant “The Whole Earth”, vlakbij mijn hotel, achter een grote hete kom vol Tom Yum soep en denk aan haar berichten. Mijn lunch in dit boeddhistische vegetarische restaurant lijkt wel een samenvatting van haar reis. Ik eet, ik orden mijn gedachten en luister naar mijn gevoel, en ik voel de rust met mezelf, acceptatie. Is dat geen eat pray love? Heerlijk voedsel op het houten balkon van een traditioneel huis, om me heen zingen de vogels en sissen de waterverdampers in de bomen. Ik ben alleen en dat is ok.

Ik zou mezelf nu keihard kunnen gaan ondervragen over de redenen waarom deze relaties niet gewerkt hebben.Wat wil ik nou? Wat is er mis met mij? Bijna 5 jaar later en weer met lege handen. Dat zou ik gewoonlijk doen, en er dan nog wat lekkere slapeloze nachten vol zelfhaat over doormalen. Ik zou ook kunnen gaan peinzen over wat mijn moeder wel niet zal zeggen. Hoe ik altijd tekortschiet. Hoe nooit iemand bij mij zal blijven en voor mij zal kiezen. Zeker geen goede man. Ik zou ook boos kunnen worden en nog verdrietiger. Een pak koekjes leegeten. Een flinke borrel gaan scoren.

Ik bestel nog een flesje “Aura. 100% Natural Cold Spring Water” en schrijf verder aan dit bericht aan jullie. Ik schrijf jullie over een pijn waarover ik jullie niet zo snel zou vertellen. Ik eet mijn soep en geniet ervan. Ik voel de rust van deze plek en laat mijn gedachten maar een beetje hun gang gaan. Mijn blik valt op de menukaart.

"The Whole Earth
Transformation on the Planet
Heaven on Earth
Eating for enlightenment
Let us be together
Let us eat together
Let us be vital and radiate truth together
We shall not denounce anyone
Never entertain negativity"

Al zijn jullie ver weg en hoor ik eigenlijk maar zelden van jullie (op een aantal superlieve reacties op mijn berichten na). Iedereen heeft het vast druk dus neem ik deze taak wel op me met “us” in gedachten. Helen voor jezelf en anderen.

Ik ga straks rustig terug naar Phnom Penh. Ik zal weer mediteren en naar mezelf luisteren. Eat Pray Love. Dat lijkt me een recept voor iedere dag, zelfs voor een ongelovige, hardloopverslaafde, vrijgezelle vrouw zoals ik die de garnituur soms lekkerder vindt dan de hoofdmaaltijd.

Ik wens jullie allemaal een heaven on earth
(Dus lees dat boek!)