HET Evenement

“Oeh, ah.. tralalaaaa.. Goe Ga.. o la laaa.. bong snay howie..”, de khmerversie van de bekende Lady Gagadeun klinkt eigenlijk best goed. Zeker omdat hij uit de I-phone komt van de jonge Cambodjaanse vader naast me in de bus. Zijn dochter kan er blijkbaar prima van slapen. Ze doet het in ieder geval erg overtuigend voor.

Cambodja 2010. High tech in de bus, maar we rijden langs houten huizen op stelten in velden van groen. Rijst en waterbuffels. De rijkdom van de provincie Battambang, de voorraadschuren van Cambodja.

Ik zit in de bus terug naar Phnom Penh. Het is 6.30 en zo rond 12.00 zal ik vast weer thuis zijn. Het is relatief comfortabel reizen voor Cambodja, al rijdt ook deze chauffeur als een volslagen idioot. Maar als iedereen dat doet dan lijkt het, op de één of andere manier, altijd minder gevaarlijk.

Drie dagen op (be)zoek bij de ‘Buddhists for Development’ in de provincie. Ik was weer even helemaal vergeten hoe het voelt om van de gewone paden af te wijken. Hoe het voelt om ‘HET Evenement’ van de dag te zijn voor de Cambodjanen die je tegenkomt.

‘Barang… Barang’…(Daar komt ze)..
‘Hello, helloooo…’ gaan alle kindertjes. Dat is-als ze gehoord hebben dat blanke mensen dingen weggeven. Als ze gehoord hebben van hun ouders dat blanke mensen kleine kinderen opeten dan hollen ze heel hard weg. Grappige dynamiek.

(Wat gaan we haar verkopen?)
Bedelende gehandicapten, oude vrouwtjes etc. kijken je smekend aan.
De mensen van wie je niets wil kopen komen naast je lopen en proberen hun beste Engels.
De mensen van wie je wel iets wil kopen hopen dat je niet bij hen stopt zodat ze geen Engels hoeven te spreken en daarmee publiek afgaan.

En de rest…..?
(Wat is ze zielig! Helemaal alleen hier en ongetrouwd en al zo oud!)
(Wat is ze lelijk! In een oude spijkerbroek en tshirt en helemaal niet vrouwelijk en elegant)
(Wat is ze een slecht mens! Ze geeft helemaal niets aan al die arme mensen om haar heen)
(Wat is ze ……. Vreemd! Wat een Evenement! Daar gaan we lekker over praten, die gekke Barang)

… de rest staart je aan terwijl je voorbijloopt en er een stoicijnse glimlach op je gezicht zit gebeiteld waarmee je soms eens vriendelijk knikt naar die kinderen en iemand die je aanspreekt. Soms gooi je er wat Khmer uit en dan is iedereen helemaal opgewonden.

Wat heb ik er een ontzettende hekel aan om ‘HET Evenement’ te zijn.


De bus stopt voor een plaspauze. Ik volg de anderen naar de WC sectie achter in het wegrestaurant. Een druipende constellatie van ijzeren deuren met daarachter een goot waarboven je hurkt en er daarna met een plastic pannetje wat water doorheen. In de rij. We wachten . Ik heb mijn broekspijpen als opgestroopt en ik staar maar weer eens met mijn glimlach naar mijn tenen. (Gaat deze Barang naar onze WC?)

“Hello, how are you?” (Huh…..is dat tegen mij? Ben ik een mens?)
Als ik omhoog kijk wordt mijn blik gevangen door de vriendelijke ogen van een oudere heer.
“Where are you from?” (……hij probeert niets te verkopen?)

En daar staan we, middenin dat groezelige wc-blok, lekker te kletsen. Mr. Vuthy en ik.
Dit is MIJN evenement van de dag,even mens-zijn. Vuthy blijkt een Khmer Amerikaan die na 27 jaar in de States besloten heeft om terug te keren naar zijn dochter in Battambang. Voor hem is iedere dag nog een evenement. Maar hij is wel gelukkig hoe het aan het verlopen is.

De buschauffeur toetert en toetert. We hebben haast, thuis zijn voor de lunch is belangrijk.

Vuthy en ik wisselen adressen uit. Voor als ik terug kom volgend jaar.
Want er is nog maar een week te gaan, en dan ben ik weer een ‘non-evenement’. Op 2 november ben ik weer in Amsterdam. Tot snel!

PS…weet iemand nog een huisje te huur in Amsterdam of omgeving??? Mijn geweldige logee Boline is heel hard op zoek naar woonruimte, alles welkom!