Nee! Ik BEN geen pokemon.

Zoals dat gaat schrijf ik even wat vaker, vooral om chocola te maken van een aantal dingen die me bezighouden. En dit is wel het meest frustrerende ding.

Dus.

Eerst dacht ik nog dat het een grapje van mijn talenlerares TJ was.
Echt? Schoolkinderen die toeristen lastig vallen met het verzoek om samen selfies te maken? Mensen die alles doen om een foto met buitenlander op hun Facebook te krijgen? Huhuhuh... geestig.

Nou niet dus.

Toen ik zelf de toerist uit ging hangen (twee keer ondertussen) bleek dat dus helemaal niet grappig. Dat blijkt vooral een soort van vervreemdend (wat willen ze nou?), vernederend (waarom zijn deze mensen om mij aan het lachen?) en respectloos (ben ik een aapje?). Daarnaast ga je je behoorlijk opgejaagd voelen na het zesde dwingende verzoek (Nee! Ik BEN geen pokemon en ik wil niet in jouw telefoon verdwijnen).

Vandaag, zondag, dacht ik slim te zijn en al heel vroeg naar het museum te gaan. Hoeveel schoolklassen kunnen zich nu om 9.00 op een zondag in een klein politiek museum over de Bandungconferentie verzamelen?

Nou, dat maakte niet uit dus.

Volwassenen blijken er ook wat van te kunnen. En op zondag zijn de pokemon-buitenlanders extra gewild omdat er geen genoegen werd genomen met een "nu niet" en een glimlach.
Ik heb breed met mijn armen staan zwaaien.
Ik ben een paar keer weggelopen omdat stiekemerds dachten me ongemerkt te kunnen "vangen" terwijl ik even een bordje stond te lezen (jeweetwel, van die dingen die je doet in een museum).

Ik heb er helemaal genoeg van. Geen Indonesische toeristische plekken meer voor mij de komende weken. Maar ondanks alles vraag ik me toch af: hoeveel pokemonpunten zou ik dan opbrengen op Facebook?