(Donderdag 30 november)

"Pffff.... SO much traffic", verzucht mijn taxichauffeur.
We zijn al drie uur aan het rondkruipen op de snelwegen van Jakarta.
Toen ik eenmaal nummer 1309 in de Jakarta taxi-wachtrij (begonnen bij nummer 1249 toen ik erbij kwam) was ik de winner van..... een zwijgzame taxichauffeur! (een hoofdprijs :-)

Twee meter optrekken, meteen afremmen, beetje handrem erop... twee meter optrekken, langzaam afremmen, handremmetje?...nou... eerst weer een metertje optrekken maar.

We begonnen rond 16.30 en zijn nu zo'n 32 kilometer verder. Drie uur lang voor me uit staren terwijl ik de hele nacht niet geslapen heb, maar ik zit nog te vol om alle spanning los te laten. Dus daar gaan we weer.... optrekken...

"And SO much rain!", is het enige wat ik terug te zeggen heb. Maar als ik kijk naar de jonge mannen die tussen de auto's in de file hun flesjes water, snoep en koekjes staan te verkopen weet ik ook dat ik echt niets te klagen heb. Hoe doen die gasten dat? Gewoon zo gevoelloos van het drugsgebruik dat ze het water niet meer voelen? De uitlaatgassen niet meer ruiken? Wat voor marge maak je op zo'n flesje? Nouja, zij zijn in ieder geval blij met de files in Jakarta. De weelde.

Toen ik gisteravond om 23.00 in mijn Balinese hotelbed lag, leek het een theoretische mogelijkheid. Op mijn KLM-app zag ik dat er de volgende ochtend om 7.00 een vlucht voor mij was geboekt naar Jakarta. Had het reisbureau van Wageningen dat gedaan? Waarom wist ik hier niets van? En dat zou betekenen dat ik maar beter mijn tassen kon gaan pakken in plaats van in dit bed te liggen. Om 4 uur weg, om 3.30 aankleden en daarvoor minstens een uur spullen bij elkaar zoeken. Maar het vliegveld stond nog als dicht gemeld, dus het kon allemaal niet ... toch?

Toen ik om 01.00 door een dronken buurman wakker werd geschreeuwd en mijn mail toch nog maar even checkte was er een mail van het reisbureau dat de vlucht van 7.00 gegarandeerd echt wel zou vertrekken (zei de maatschappij) en dat ik er maar beter op kon zitten. Als de vulkaan echt was uitgebarsten kon het wel eens heel lang duren voordat er weer gevlogen kon worden. Goed, het kon dus wel.

Buiten was het alweer bezig te stormen, zoals na iedere (bijna) uitbarsting van de vulkaan. Het klonk dreigend.

Opstaan, inpakken, taxi, vliegveld. vlucht gecancelled, overgeboekt naar eerste vertrekkende vlucht om 12.00, wachten, inchecken lukt!, wachten, vlucht is uitgesteld want toestel kapot, wachten, andere vluchten naar Jakarta worden gecancelled, wachten, we mogen aan boord!, boarden, bang zijn om tijdens het opstijgen neer te storten, ongelovig landen in Jakarta anderhalf uur later. Ik ben er nog. In mijn uppie en misschien het enige blonde guppie. Ik ben er nog.

"This Casa Grande", en de grijns op het gezicht van mijn taxi chauffeur heeft geen vertaling nodig. We zijn aangekomen bij mijn Airbnb plekje aan Jalan Kasablanka in het zuiden van Jakarta. Na de uren in het verkeer voel ik me zo leeg als mijn telefoon, maar dan zonder accu bij de hand. Mijn hoofd wil al uitschakelen maar het volgende hoofdstuk is begonnen. De kennismaking met mijn thuisbasis voor de volgende weken.

We staan voor een grijze wolkenkrabber (43 verdiepingen) met drie broertjes ernaast in een soort besloten terrein. Mijn taxi kwam na de slagbomen bij een marmeren trap met allemaal veiligheidsagenten in uniform die blijkbaar van de terrorisme-bestrijding zijn. Deze ingang schreeuwt luxe, luxe, privilege. (Wel kekke witte helmen en handschoen hebben de strengkijkende mannen. Toch fijn als er ook een paraplu bij de standaarduitrusting zou horen, die was nu wel van pas gekomen. En ze helpen ook niet met mijn koffer. Wel veel hard gepraat en gevraag. Waar is nou "An officer and a gentleman??").

Mijn huisbaas John haalt me op bij de receptie en hij is echt door de goden gezonden. Er staat een fles wijn, er is wat te eten en de douche is warm in mijn tijdelijke apartement. En het is doodstil. Geen getoeter meer, geen dronken buren, geen onweer met donderslagen op mijn dak. Ik slaap en slaap en slaap.

(Vrijdag 1 December)

Het is altijd een ontdekkingstocht zo vlak na aankomst. Is er een supermarkt en kan ik daar dingen kopen die ik wil eten? Is het veilig? Is er vervoer? Laten we zeggen dat ik van de ene verrassing in de andere val en de grijns niet van mijn gezicht kan krijgen vandaag. Het is oorverdovende overvloed.

Ik woon naast winkelcentrum Kota Kasablanka (KOKAS) en dat is exotischer dan heel Bali bij elkaar! Van Hollandse spritsen bij de Marks en Spencer tot de biefstukken Kenny Rogers, van de chocolademelk van de echte Franse bakker Paul tot de grootste Carrefour Hypermarche waar ik ooit geweest ben. Think Big is de gedachte. De shoppende mensenmassa denkt op de geboortedag van de profeet hard mee.

Te veel aanbod beneemt mij meestal de zin om ook maar een stuiver uit te geven. Maar er was 1 tshirt..wie weet ga ik daarvoor nog even terug. Maar nu nog even van de stilte tenieten. En straks weer lekker slapen in mijn kleine apartementje

Liefs en tot later, G