Jeugdherinneringen

“Look, there are some giraffes passing out there”, zegt college Nyokabe. En hij wijst naar een stel bewegende bolletjes boven de bomenrand in de verte die ook te herkennen zouden kunnen zijn als giraffenhoofden. We kijken vanuit het balkon van onze hooggelegen lodge richting de savanne van het Nairobi National Park. Mmm... lekker kopje Kenyaanse thee erbij. Wordt het leven beter?

Het is een gigantisch wildpark vlak naast de stad en onder de vleugels van het Wilson vliegveld. In mijn bed hoor ik naast afentoe wat exotisch gebrom, vogelgetjilp en gebrul van onbekende knuffelbeesten ook de stilste stilte in de diepe nacht. Ik kan er de eerste nachten niet van slapen, die stilte. En dan komen tegen de ochtend vooral veel vliegtuigmotoren. Een interessante combinatie. Afrika.

“When I was growing up here, we would always go and sit and watch the great migrations. The animals just passed on our doorstep”. Nyokabe is opgegroeid op nog geen 10 kilometer hier vandaan. Zijn moeder woont er nog en tussen de workshops door gaat hij gewoon lekker thuis bij mama lunchen. Slimme man.

Het beeld dat hij schetst is zo prachtig. Ik zie de dieren bijna voorbij trekken in de weerspiegeling van zijn Rayban. “All of us boys in de neighbourhood. It was just normal“. Kleine Nyokabe met zijn korte dreadlocks op zijn oude gympies wordt langzaam weer grote Nyokabe, PhD kandidaat in het LIQUID programma met een flinke bos rasta’s en een innemend verleggen soort 'swagger'. Maar de grijns is vast hetzelfde. Zo fijn om zulke collega's te hebben.

Toen we hier zondagnacht aankwamen was het al een kleine safari. Rond middernacht werden de vier kilometer van de gewone weg over het hobbelige zandpad naar de Maasai Lodge (ons hotel) onderbroken de oplichtende pupillen van vanallerlei. Een varieteit aan herten, buideldieren en wat buffels op de weg en ja.. ja... zelfs konijntjes! Er zijn gaten in de hekken rond het park om zogeheten “migratiecorridors” te maken waardoor het wild van het ene naar het andere park kan migreren. Maar de tijden zijn nogal veranderd.

Het is natuurlijk nog niet zo lang geleden dat hier helemaal geen hekken nodig waren. Heel Afrika was national park en de mens was een deelnemer aan het dierenfeest. Nu is het andersom. Hekken. Regels, Bewaking. En ondanks dat worden de migratiecorridors flink bebouwd met villa’s door de rijkeren van de aarde (natuurlijk met een flinke muur eromheen). De grond wordt schaars en er is geen ruimte meer voor de ‘commons’. De wildstand moet actief beschermd worden anders verdwijnt ze gewoon.

“They used to have elephants here too, but now they cannot move or migrate so they are not here anymore. It is because, last year, 40% of the elephants in the connected Tanzanian park were killed” Moses, die hier bij het restaurant werkt, wrijft maar eens met zijn zakdoek over zijn glimmende voorhoofd. "Really sad.” De stropers winnen terrrein en er komen nog moeilijker tijden aan. De instabiele regeringssituatie helpt daar niet bepaald bij.

“But the guards we have, they do have to wear big guns because there are lions and rhinos quite close often. It can be really dangerous.” Dat het gevaarlijk kan zijn, dat hebben we gehoord. Op die eerste zondagnacht hoorde een collega een leeuwenbrul wel heel dichtbij het hek achter haar cottage. Met wat gezwaai met het altijd brandende vuur bij de poort door de militairen die hier overal rondlopen was die leeuw gelukkig snel van gedachten veranderd. (Sorry hoor maar sindsdien heb ik het melodietje van “in the jungle the quiet jungle the lions sleeps tonight... o oeeeeeeaaaiiaaaiaaa wimaweeee.....” regelmatig in mijn achterhoofd