Dropjes

“Tja.. dat wordt dan 145 euro om bij te betalen”, zegt de blonde KLM stewardess vanachter haar bagage-incheckbalie. Ze kijkt nog eens spijtig naar mijn rugzak en de kleine zwarte trolley op wieltjes. “Je hebt nog zoveel tijd tot de vlucht vertrekt. Waarom probeer je niet wat zware spullen in je handbagage te stoppen?” Weinig keus. Bijbetalen vind zij geen goed idee, en ik ook niet. Achter zo’n balie met een lopende band zitten en geld innen doet wel erg aan de supermarkt denken. Twee minuten later sta ik bij een grote weegschaal en probeer te besluiten hoeveel paar schoenen en cd-doosjes ik zonder gêne aan boord kan meenemen in mijn brede stoffen boodschappentas. Zo eentje met de neiging om te vallen en dan de volledige inhoud over de vloer te verspreiden.

“Nee, u mag echt maar 20 kilo bagage inchecken en 12 kilo bagage als handbagage aan boord meenemen”, hoor ik de volgende blonde KLM stewardess zeggen tegen de backpacker met twee enorme weekendtassen die voor me in de volgende rij staat. “Sh….” denk ik en ben dan al zelf aan de beurt. Hij is afgedropen naar de grote weegschaal waar ik net vandaan kom. “Je hebt nog steeds overgewicht hoor, dit kan echt niet”. Streng is ze, maar rechtvaardig. Ik doe nog een halfslachtige poging: ”Maar ik ga voor 3 maanden weg en ik heb vooral boeken bij me. Die kan ik moeilijk weggooien.” Ik probeer heel bezorgd en radeloos te kijken en te doen alsof de grote zwarte rugzak op mijn rug, de zware laptoptas in mijn hand en de gevulde zwarte boodschappentas op mijn schouder, die samen nu echt door moeten gaan voor handbagage, er niet zijn. Zoveel is wel duidelijk. Als ze deze tassen ook gaat wegen, dan hebben we echt een probleem. “Joh, je wil toch geen 45 euro bijbetalen? Kijk maar of je er nog iets vanaf kan krijgen”.

Terug bij de weegschaal. “Als je er nog anderhalve kilo vanaf weet te halen dan is het ok” was het laatste oordeel vanachter de tweede balie. Dat is dus de opdracht. Met tranen in mijn ogen gooi ik die lekker badolie, het kruidensetje voor in de keuken, en al mijn dropjes in de dichtstbijzijnde prullenbak. Voor de 45 euro die ik bespaar kan ik allicht vervangers kopen. Nog meer boeken in mijn handbagage. Blijkbaar is het ook goed als ik het gewicht gewoon verplaats en niet echt verwijder Manoeuvrerend met al die onhandige tassen kom ik vervolgens bij een nieuwe incheckbalie aan. Hier staan twee stewardessen. Eén blond jong en hip, de ander blond en wat meer senior, ter ondersteuning blijkbaar. “Dus dit is je derde poging?”, de seniore dame kijkt me aan met een blik vol medelijden. Onder begrip bloei ik onmiddellijk op. “Ja. Ik heb echt mijn best gedaan maar ga gewoon voor langere tijd weg. Ik heb zojuist zelfs mijn dropjes weggegooid!” Oei. Nu lijk ik een gevoelige snaar te hebben geraakt. Haar mond wordt vastbesloten samengeknepen en ze krijgt een strenge blik in haar ogen: “Dat kan toch maar niet, ze zijn veel te streng. Kom we gaan samen je dropjes terughalen en die bagage is geen probleem. Dit kan echt allemaal zonder probleem met de vlucht mee.” Voor ik het weet staat de stewardess naast me en het lijkt er bijna op alsof ze mijn hand wil pakken. “In welke prullenbak heb je ze gegooid?” We marcheren samen naar de weegschaal en ze tilt de deksel van de prullenbak ernaast persoonlijk voor me op zodat ik mijn zakjes drop weer mee kan nemen. “En stop een deel van die boeken maar gewoon weer terug hoor!”. Dus prop ik wat zware spullen nu maar bovenop mijn kreukgevoelige witte blouse. Wat maakt het nog uit. De wegen van de KLM zijn ondoorgrondelijk en zij beschikken vrijelijk over de inhoud van mijn koffer. Ik ben al lang blij.

Maar we zijn nog niet klaar met elkaar, de blonde stewardessen en ik. “Mevrouw, mevrouw!” Net nu ik opgelucht weg denk te lopen. De zorgen zijn niet nodig, alles is ineens anders. Ik krijg nog een aantal mooie gele stickers zodat ik ook de drie grote tassen die ik als handbagage mee wil nemen nog veilig aan boord kan loodsen. Wat een geweldige vrouw! Mijn favoriete blonde KLM stewardess ever! Ik zal haar met ieder dropje dat ik de komende maanden eet gedenken. Als ik door de paspoortcontrole heen ben heb ik nog voldoende tijd om even te winkelen. Van die 145 euro die ik bespaard heb, heb ik een fijn nieuws flesje badolie gekocht.

------------------------------

Om 16.30 kwam ik uiteindelijk op het station van Lyon aan. Vervolgens is mijn kleine trolley door een andere passagier meegenomen. Ik neem aan per ongeluk omdat er ook een zwarte trolley overbleef in de bagageruimte van de bus. Op deze trolley staan geen adresgegevens dus de verwisselaar blijft anoniem. Ik ben maar niet in paniek geraakt en heb lange tijd doorgebracht op het kantoor van de busmaatschappij. In deze trolley zitten al mijn medicijnen. Ik hoop maar dat hij terug wordt gebracht. Mijn eerste echte dag in Lyon zal ik grotendeels in de buurt van het busstation gaan doorbrengen. Hopelijk de volgende keer weer goed nieuws