Verhalen voor het oprapen

(de jongen op de vliegtuigstoel links achter me:)
".. en dan gaan we vanavond lekker stappen, toch?"

(de jongen op de vliegtuigstoel rechts achter me:)
"Nouhouuu... laten we eerst maar eens eten en dan zien we daarna wel of we de stad nog wel in willen. Je kan niet overal drinken ofzo."

(die linkse-nu best opgewonden:)
"Wat!!?? Je zei wel dat je niet overal alcohol kan krijgen, in de supermarkt enzo, maar in de kroegen verkopen ze het toch wel?"

(die rechtse- nu best verlegen:)
"Nee joh, het is niet zoals bij ons in Volendam. Die mensen hier zijn allemaal moslim, die drinken geen alcohol"

(links:)
"Oh. Da's kut zeg"

(rechts:)
.... (stilte)

En al dagen vraag ik me nu af hoe het die groep van 5 volendamse vroeg-twintigers is vergaan in Marrakech. Want het bleek al snel dat degene die de reis had verzonnen en geboekt helemaal geen alcohol dronk. En toen hij zijn vriendjes had omgepraat tot dit weekendje weg was niet echt doorgedrongen dat Marrakech in Marokko ligt en dat het daar iets anders werkt als in Volendam. Een verhaal in de maak.

Die liggen zowiezo voor het oprapen.

Vandaag liep ik tegen de Europese en Franse oorlogsheldenbegraafplaats aan. Dat klinkt heel monumentaal, maar is eigenlijk een met onkruid overwoekerd veld vol bouwvallige grafmonumenten en onleesbare stenen naast de lokale gevangenis. Een wildernis.

Ik moet oppassen waar ik mijn voeten neerzet. Dan, ineens, een open plek in het met veldbloemen overwoekerde wandelpad. Daar heeft een vlijtige bezoeker al het onkruid weggehaald en de grond rond een specifiek graf aangeharkt. In een verzorgd perkje staan verzorgde roze geraniums in bloei en de steen ziet er vlekkeloos uit. Wie doet dat? Waarom?

De vraagtekens worden nog groter als blijkt dat onder deze steen een meneer ligt die al in 1943 op 59 jarige leeftijd is overleden. Een verhaal spint in mijn hoofd. Het liefst zou ik me achter een boom verbergen en wachten tot de geheimzinige onkruidwieder zijn of haar gezicht laat zien.

Maar op de begraafplaats bloeit nog meer moois.

Bij de uitgang valt een lief klein olijfboompje uit de toon, daarvoor een -in verhouding- grote gedenksteen met deze prachtige tekst (in vertaling)

"Vriend, jij die aan deze herinneringsolijfboom voorbijloopt, weet dat haar wortels de liefde van de oud-inwoners van Marrakech in haar wortels sluit voor deze Marokkaanse grond die zij nooit zullen vergeten."

Dat is toch hartverscheurend?
Wie of wat is A.S.A.M. en waarom werd dit boompje in 2000 geplant.
Ik zal het waarschijnlijk nooit weten.

Gelukkig zijn er ook verhalen waarin ik zelf een rol speel, en verhalen waarvan ik dus het vervolg ken of die kan beinvloeden.

Harold en ik hebben weer een verdieping erbij, na het bezoek aan Fes samen in 2016. Het toeval wilde dat we ineens allebei nu in Marrakech waren, en daar hebben we meteen een lunchdate van gemaakt. Zo heerlijk onder de jasmijnboom bijkletsen en kennismaken met vader. Arabisch en het betere Brabants blijken bijzonder veel op elkaar te lijken ;-)

Morgen weg uit Marrakech en op weg naar de Souss vallei voor een aantal dagen. Misschien weinig bereik al reizende dus verwacht geen reacties op eventuele berichten. Zondag ben ik weer terug in Marrakech.

Ik wens jullie mooie verhalen toe!