Kortsluiting

Boeddhisten zeggen: “Als je het (te) druk hebt, doe het dan langzaam aan”.

Een wijze waarheid.

Je kent dat wel:
*zo druk zijn dat je je sleutels vergeet.
* dat je wat al te “authentiek” met mensen communiceert (nouja, dus gewoon bot bent).
* dat je ongelukken maakt in je grote ongeduld. Het gevoel dat je nergens op kan wachten.

Kortom: te veel energie maakt kortsluiting.

Zo ook bij mij deze week.

Het begon met het verhuizen naar -weer een andere- betaalbare hotelkamer. Tot nu toe heb ik al in 5 verschillende bedden geslapen. Dat gaat nog wel even door.

Gesjouw met bagage. Inpakken, uitpakken, weggooien, bewaren of meenemen. Keuzes, keuzes, keuzes.
(Zes weken in hotels leven is geen grapje, mensen. Niet echt kunnen koken of wassen, al is er dan ook een magnetron en een waterkoker. Iedere keer weer een verrassing of het internet het ook echt doet en hoe veilig je spullen zijn als jij er niet bent. Zo’n akelig strak opgemaakt bed in een kamer die nog een beetje ruikt naar de vorige bewoner. Prima voor vakantie. Niet zo fijn als je andere dingen aan je hoofd hebt. Onrust.)

Het goede nieuws: alles deed het!

Het slechte nieuws: niet altijd…

Drie keer per dag een kortsluiting op je hotelkamer maakt dat je geen enkele apparaat meer vertrouwd. De eigenaar kon maar niks vinden en die klusjesmannen op mijn kamer vond ik ook maar niets. Maar een aantal vragen bleven me dagelijks bezighouden. Bijvoorbeeld:

Hoeveel zin heeft het nog om dingen in de koelkast te stoppen? Als ik bij de supermarkt iets koop wat gekookt moet worden, hoe groot is dan de kans dat ik zonder avondeten zit? Kan ik zowiezo mijn laptop nog wel opladen?

Het probleem werkte aanstekelijk.

Op donderdagochtend 7.30 dacht ik –net uit bed- even een paar sokken in mijn ladenkast te gaan zoeken. Voorovergebogen in een vreemde houding. Ineens; kortsluiting op alle vlakken. Ik hoor hoe mijn waterkoker en computer afslaan. Ik voel een zenuw in mijn rug helemaal de verkeerde kant opschieten. Klem tussen die gekke scheve wervels in mijn rug.

Een stoot electriciteit van mijn nek tot aan mijn tenen alsof het telefoonbotje in mijn elleboog een klap krijgt.PIJN!

Ik kan vervolgens nauwelijks meer overeind komen en dat duurt voort. Als vanouds ben ik de eerste dagen bezig met het bezweren van de pijn (oefeningen, rust, wandelen, pijnstillers) en helemaal uitgeput van de energie die dat allemaal kost. Fijn hoor, hier in Berkeley en in dit hotel. Vooral omdat ik eigenlijk alleen maar wil werken, lezen, zitten en praten. En dat is nou precies wat ik maar beter niet kan doen... Zucht.

Gek dat je altijd pas beseft hoe geweldig de gewone dingen zijn als je even helemaal invalide bent van lichamelijke ellende.

Te veel energie op de verkeerde plekken maakt kortsluitng. Het gevolg is dat er helemaal geen energie meer kan stromen en een netwerk dus stil komt te liggen. Van stilliggen word ik niet blij. Van “niet-blij-zijn” gaat mijn rug nog meer pijn doen. Kortsluiting schiet niet op dus.

Gelukkig is dit zeker niet de eerste kortsluiting in mijn rug en helpen beproefde methoden nog steeds heel aardig (in combinatie met een geweldige Japanse masseur:“doont wully. I wil hiel joe” - en dat doet 'ie)

Nieuwe energie begon weer in goede banene te stromen toen ik op de paaszondag met vrienden Sade en Michelle en dochter Meda een geweldige paaseierenjacht mocht meemaken bij de oom van Sade (zie foto's). Hij bleek na zijn pensionering als financieel expert bij de Asia Foundation een professionele muzikant geworden en hertrouwd met hippie vriendin in bezit van landelijk huisje + megagrote tuin.

Na twee jaar eenzaam in een appartementje in Lyon en Long Beach nu weer een onvergetelijke pasen! Tussen de brunch en eieren door was er live “Blue grass”muziek op de "fiddle" en is iedereen fijn op blote voeten op het gras aan het dansen. De zon scheen.De magnolia stond in bloei.

Vandaag regent het weer. Maar deze week kan ik alweer gewoon lopen, zitten en staan (waar ik wil). Geweldig!

Nu dus maar even dankbaar zijn. Voorzichtig aan met het genereren van al te veel energie. Iedere dag zonder pijn is er één. Misschien vandaar de Engelse benaming van kortsluiting, “short circuit”.

Ik loop voorlopig even in kleine rondjes. Voorzichtig aan met mijn energie. Niet veel (te) werken. Niet (te) veel zitten. Hopelijk niet (te) veel pijn. Even niet te veel vragen stellen of willen beantwoorden.
(En dus ook maar even één bericht)