28 oktober - Wat doe ik?

Dank voor alle lieve, leuke en opbeurende reactie’s op de laatste berichten. Het is fijn om te horen hoe mijn berichten jullie raken, en ook om me weer eens te realiseren dat het in Nederland natuurlijk ook niet zo makkelijk gaat. Vooral de lange mail van een oud-volunteer die nu weer terug is in Nederland drukt me dan ook weer met mijn neus op de feiten. Dank je wel Maud, je reactie heb ik erg gewaardeerd en ik moet inderdaad maar gewoon lekker doorgaan met wat ik aan het doen ben.

Maar wat ben ik eigenlijk aan het doen? Sommige mensen zijn bang dat ik me verveel en dat dit geschrijf een soort “bezigheidstherapie” is. Nou nee! Schrijven blijkt toch wel echt mijn manier om dingen op een rijtje te zetten en dat rijtje vervolgens eens van een andere kant te bekijken. Beetje een overlevingsmechanisme om niet al te gestressed te raken. Dat doe ik al best lang, maar met zo’n website dus ineens ook zichtbaar voor de rest van de planeet. Leuk dat jullie ervan genieten! En ja, ik heb wel eens een column gehad, ondertussen toch aardig wat artikelen gepubliceerd, natuurlijk het boek van STAD gemaakt (al was dat niet echt ontspannen geschrijf) en ook flink hoge ogen gegooid bij een nationale essaywedstrijd. Het is niet voor niets dat ik schrijftrainingen gaf bij D66! Het is wel mijn essentie merk ik, als ik niet mag schrijven wordt ik bijna even onrustig als wanneer ik niet mag rennen. Wie weet wat daar nog van komt!

Terug naar de orde van de dag. Letterlijk. Wat doe ik?
Allereerst en vooral ben ik sinds gisteren de trotse ontvanger van een subsidie van ons programmakantoor van VSO voor een project dat ik heb bedacht en opgestart. Mijn CPADkantoor zou een grote rol moeten spelen in “Community Based Ecotourism”. Dat is kleinschalig toerisme ter genot van de natuur, door en voor een community en waarvan die gemeenschap als belangrijkste stakeholder de winst opstrijkt. Denk bijvoorbeeld aan een echtpaar dat een dorpje bezoekt, bij een gezin uit dat dorp slaapt, met hun ossenwagen wordt rondgereden en door een lokale gids door de omgeving wordt rondgeleid. Ze kopen wat leuke sieraden die door de dorpsbewoners zijn gemaakt en hebben een fantastische en leerzame ervaring. Helemaal win-win en een prachtige bron van inkomsten. Als je het van de grond krijgt.
Dat van die grond krijgen is nog niet zo makkelijk en de overheid zou daar een duidelijke rol in moeten spelen. Mijn project heeft tot doel uit te vinden hoe wij van CPAD die rol nationaal zouden kunnen waarmaken. Ik ga dus eerst de stand van zaken nu beschrijven door middel van interviews en literatuuronderzoek. En vervolgens op studiereis om andere volunteers te bezoeken en een aantal gemeenschappen waar deze soort toerisme is gestart. Uiteindelijk organiseer ik een workshop voor al mijn collega’s en andere stakeholders en maak samen met hen een actieplan om onze rol te gaan claimen. Hartstikke leuk en het geeft me lekker werk en een reden om verder in Cambodja op onderzoek uit te gaan. Maar voor dit allemaal goedgekeurd en doorgediscussieerd was, dat was een aardige klus.

Dan is het nu razenddruk met de organisatie van het VSO team voor het waterfestival. Het is niet VSO zelf die dat organiseert maar een initiatief van een individuele volunteer om hier aan mee te willen doen. Vorig jaar heeft mijn hardloopmaatje Nick dat getrokken, hij is nu naar Engeland terug en ik heb het initiatief genomen om het dit jaar te doen. Een hele uitdaging als je net een paar maanden in dit land bent. Je moet sponsors zoeken en geld regelen, een boot bij de pagoda vinden en een technische crew om te helpen roeien, vervoer en bewaking voor de boot, de andere volunteers enthousiast maken en trainingen organiseren, tshirts&caps en dat soort zaken. Oh ja... en je moet ook nog even snel uitvinden hoe het roeien van zo’n Dragonboat nou eigenlijk gaat! Dat is dus niet roeien maar peddelen in de hoge, snelstromende. Vorig jaar zijn 25% van de boten op de racedag gezonken. Dus ook maar reddingsvesten geregeld.
Tot nu toe gaat het best goed. Ik kom nog $150 te kort (totale kosten ongeveer 1200$ waar ik zelf garant voor sta) en dan is het budget rond, en dan hebben we dit jaar zelfs ook een feestje! Op 15 november is de race en op 5 en 12 november zijn de trainingen, ik hou jullie op de hoogte.

Naast deze hoofdactiviteiten heb ik natuurlijk nog 2 tot 3 keer in de week taalles voor een uur en met huiswerk. Ik werk van 8 -12 en van 14-17, ben aanwezig en probeer wat ondersteuning te bieden. Dan train ik (fietsen, hardlopen, zwemmen of wat dan ook) 5 dagen in de week nog zo’n uurtje of 2 in de ochtend (ja, ik sta dus meestal om 5 of 6 uur op) en ga meedoen aan de hardloopwedstrijd in het monumentale Angkor Wat op 20 november (mooie timing). Ook hiervoor maken we tshirts met mijn ochtendhardloopclubje, nouja.. we? Ik had het plan dus ik mag het regelen. Ik hoop alleen maar dat ik echt mee kan doen want mijn enkel wil nog niet echt. Vervolgens ben ik natuurlijk lid van de Volunteer Committee en wordt als vertegenwoordiger op aardig wat bijeenkomsten uitgenodigd of gevraagd om dingen te regelen. Houdt je ook aardig van de straat. Ik probeer nog een sociaal leven te hebben. Ik probeer nog wel eens boodschappen te doen. Ik probeer nog wel eens mijn was te doen (met de hand) en dat soort zaken. Oh ja.. en slapen. En schrijven aan jullie. En Internetten. En het helpen van mijn taalleraar met het krijgen van een visa voor de VS. En het helpen van vriendin Cory met het vinden van een huis terwijl ze in de Phillipijnen zit. Het is allemaal een beetje veel deze maand. En toch krijg ik het voor elkaar om ook nog flinke heimwee te hebben.

Vrijwel al mijn vrienden hier hebben dezer dagen hun ouders of vrienden op bezoek, de temperatuur is aan het dalen dus het is daarvoor een mooie tijd. Nou zijn er allerlei goede redenen waarom er voor mij niemand is. En ik maak ook echt geen verwijten en denk niet dat het een goed plan is om met kleine kinderen hier naar toe te komen. En iedereen is natuurlijk erg druk. Maar toch knaagt het. Sorry jongens, voel me gewoon een beetje Remy. Ik mis jullie.