Het is allemaal één groot complot

Mijn studiegenoot A. bracht alle wereldgebeurtenissen altijd binnen een paar minuten terug tot een grote samenzwering van neoliberale krachten. Dat was een handige eigenschap voor een studente Politieke wetenschappen met een Iraans-Canadese achtergrond. In haar logica was het meestal de CIA óf de Wereldbank óf George (double-U) Bush die het geheel had bekokstoofd. Of alledrie samen natuurlijk. Ik heb haar een beetje uit het oog verloren maar weet zeker dat ze de dood van Michael Jackson heel vanzelfsprekend heeft kunnen plotten met de Nederlandse inzending naar het songfestival (Shalalali? Thriller?... lijkt me een kleine stap). Maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Wat ik maar zeggen wil. Soms wordt je ineens heel duidelijk dat het toeval niet bestaat. Complotten zijn overal. Ze zijn onder onze neus. Voortdurend. Het enige wat je moet willen doen is het onderzoeken van een aantal verbanden.Misschien is het mijn enigszins eenzame en monomane bestaan op het moment (of de lekkere Beaujolais). Maar er is mij vandaag licht opgegaan wat betreft deze verbanden (..) Hier volgt het overduidelijk bewijs dat mijn leven momenteel van samenzweringen aan elkaar hangt.

1. Het kan gewoon niet uit de lucht zijn komen vallen dat we (bijna) een jaar geleden op de (ongeveer) 25e verjaardag van Marja haar goede vriend Ruud tegen het lijf liepen. In het supergezellige Kapitein Zeppo’s in Amsterdam hebben Joseph en ik toen heel hard en heel lang met hem gepraat over het leven in Frankrijk. Hij woonde met zijn gezin in Marseille. Wij gingen later die avond lekker met de fiets weer naar huis naar ons stekje in Amsterdam. Hij reisde met zijn rugzakje nog even door Nederland en vertrok weer richting het Zuiden later die week.

Het kan gewoon geen toeval zijn dat ik net, weer in een supergezellig café (ok, het was een stijlvolle brasserie en Marja heeft wel een beetje geholpen – Bedankt Mar!) met diezelfde Ruud heel gezellig heb zitten kletsen over het leven in Frankrijk (zie foto). Ineens wonen we allebei in het onwaarschijnlijke Lyon. Ja, onwaarschijnlijk. Want, zoals velen voor vertrek zo nodig moesten opmerken: “Wat moet je nou in hemelsnaam in Lyon? Daar rijden wij altijd hard langs onderweg naar ons vakantie-adres..” Nouja.

Het is niet tot toeval terug te brengen dat we ook nog eens allebei in het turquoise, bruin en zwart gekleed waren (Daan.. zie je dat mooie parelarmbandje om mijn pols. Dat is geen toeval!). To top it off, woon ik nu ook nog eens op nummer 78 (Rue Ney) en als je daar Marja’s leeftijd vanaf trekt (ongeveer 25) dan krijg je 53! JUIST..mijn huisnummer in Amsterdam.
Jongens, er is hier iets heel erg vreemds aan de hand… Maar laat ik niet te sne,l te ver doordraven.

2. Ok, ok.. misschien zijn jullie nog niet helemaal overtuigd. Maar de volgende samenloop van omstandigheden is te vreemd om niet als bewuste manipulatie door een mogelijke derde te worden herkend.

Zo ondertussen heb ik velen van jullie, vaak tegen wil en dank, wel eens wat vertelt over de geschiedenis van de Khmer Rouge in Cambodja. De overname van het land in 1975 door het communistisch geïnspireerde regime van de Rode Khmer na een bloederige burgeroorlog van 5 jaar. De gewelddadige verklaring van het jaar 0. De moord, marteling en het uithongeren van alle mensen die als intellectueel, kapitalistisch of “anders” werden gezien. En van de rest eigenlijk ook. Dit alles in een ideologie van absolute gelijkheid, vrijheid door keihard werken op de rijstvelden en broederschap in een boerenbestaan. Het trauma van Cambodja.

Bij zo’n verhaal zag ik met regelmaat zo’n blik in jullie ogen komen vol medelijden en mededogen. Zo van: “Wat een drama toch in zo’n derdewereldland. Wat een nietsontziende stommiteit toch onder zo’n ideologische dictatuur. Wat een onderontwikkelde mensen toch die dat allemaal laten gebeuren. Tjeempie.” Nou mensen. Haal die superioriteitsgevoelens maar snel uit de vlaggenmast. Hier in dit übersjeike, supergastronomische en Frans fatsoenlijke Lyon, de tweede metropool van het land, konden ze er ook wat van. De parallellen met Cambodja zijn snel te trekken.

Als lievelingetje van de monarchie, kreeg Lyon tijdens de Franse revolutie al snel de naam een decadente royalistische stad te zijn die samenzweerde tegen Het Volk. Vanaf 1789 woedden gevechten in en rond de stad om de strijd definitief te beslechten, een echte jarenlange burgeroorlog (..). Op 7 oktober 1793 wordt de stad ingenomen en wordt het decreet van de Conventie bevestigd. Daarin staat onder andere dat ieder huis waar een rijke heeft gewoond zal worden vernietigd. Dat op de ruïnen een kolonie zal worden gesticht waarin alleen publieke gebouwen voor armen zullen staan. Dat iedereen keihard zal moeten werken en ledigheid zwaar zal worden bestraft en dat alle bakkers alleen nog maar eenvoudig brood zullen bakken. Het jaar 0 wordt uitgeroepen (..). Liberté, Égalité, Fraternité.

En dat was nog maar het begin. Dit klinkt al Cambodjaans bekend toch?

Vervolgens worden alle verdachte royalisten, aristocraten en rijkelui naar de velden buiten de stad gebracht en met een mitrailleur doodgeschoten. In 3 dagen vonden zo ongeveer 2.000 mensen de dood. Een fractie van de Cambodjaanse cijfers.Maar toch, dit is Lyon. Een dikke 200 jaar geleden.
Is het dan gek dat ik denk:"Is dit een groot complot wat mij naar deze stad heeft gebracht om de gevolgen van eenzelfde nog dramatischer drama, op een andere plek, in een andere tijd, te onderzoeken? Dit kan toch geen toeval zijn?"

3. De uitsmijter, wat mij betreft, is nummer drie op de lijst van samenzweringen. Tegenwoordig woon ik dus in de mooie stad genaamd LYON. “Vernoemd naar een leeuw”, hoor ik jullie denken. Nou, dat is helemaal geen gekke gedachte. Op een middagje wandelend onderweg voor mijn veldbezoeken heb ik de volgende leeuwenfoto’s genomen, en ze zijn er inderdaad in alle soorten en maten. Maar niet de naamgevers van deze stad.

The Plot Thickens.Lyon komt van het Gallo-Romaanse Lugdunum. Dat betekent zoveel als heuvel (duno) van de god Lugdus. Poeh. Niet alleen is mijn geliefde Phnom Penh vernoemd naar de heuvel (Phnom) waar de weduwe Penh een aantal godsbeeldjes (van de Boeddha) vond, nee, het is nog vreemder. Dit blijkt het tweede Lugdunum waar ik in mijn leven voor studiedoeleinden verblijf. Lugdunum werd Lyon (en ook Laon en Loudon verderop) in Frankrijk, en het bataafse Ludgunum werd ons mooie Leiden! Daar is toch wat aan de hand mensen?!

Wat zou de betekenis kunnen zijn van deze onbedoelde terugkeer in het oude Leidse nest op dit moment in mijn leven? Wie heeft me hierheen gestuurd en wat proberen ze me duidelijk te maken? Iemand een idee?

Lieve lezers, mijn blonde brein kan al deze complotten niet aan. Ik word er bijna een beetje angstig van. Zou het leven dan toch nog zin en richting hebben? Heeft iemand mijn doen en laten voorbestemd? Sjeempie. Bestaat god dan toch? Laat ik er maar niet meer over nadenken.

Ga nu eerst maar eens naar huis om een maaltje samen te zweren. Hartelijke groeten en doe het rustig aan daar in Nederland! Volgende week meer Lyonnese avonturen.