Chemische reiniging

Wat een opluchting kan het zijn als een dokter je 10 dagen hardcore antibiotica, pijnstillers en immodium letterlijk in je buik splitst!

Gistermiddag was er dat gevoel van bevrijding en ik ben blij. Al meer dan 10 dagen in de malaise, niet fit, slecht slapen en grote darmproblemen. “Dat gaat wel weer over”, denk je maar weer eens, “Gewoon doorwerken en beetje minder hard trainen en dan komt het wel goed”. Niet dus. Toch maar, met tegenzin, verzekeringen in Nederland gaan bellen en een Franse dokter zoeken. Ik had er gewoon geen zin in. Rekeningen contant betalen, verklaringen tekenen, brieven schrijven.

En wat gaat dat eigenlijk allemaal gemakkelijk. Wat een luxe dat dat allemaal zo maar kan. Wat liep ik te zeuren.

Nu er achter mijn navel een chemische reiniging plaats vindt, is het hoog tijd dat ik in mijn schedel ook wat ruimte maak. Dacht ik. Ik dacht: “Na bijna een maand in Lyon maak ik graag de balans op”. Ik dacht: “laat ik eens reflecteren op mijn verblijf hier, laat ik een bericht schrijven over hoe ik denk dat ik het hier doe en wat er nog beter kan”. Maar –sorry jongens- dat plan is nooit verder gekomen dan de rechtervoorkwab in mijn hersenpan. Misschien veroorzaakt door een alcoholvrij bestaan met een voedselbereik van magere kwark, soep en rijst? Jullie zijn gewaarschuwd, dit wordt een beetje Frans filosofisch en er vallen wat namen. Maar ik meen het. (En de foto’s zijn best leuk, dus blijf vooral nog even).

Hier begon het mee.

“Meneer Bos, wat is uw reflectie op uw eigen bijdrage aan de val van het kabinet?”. De verslaggever van NOVA legt Wouter Bos op zaterdagavond meteen op de bank. “Zijn er volgens u dingen die u beter had kunnen doen?”. Wouter is duidelijk overvallen. “Eehhh.. nou..dat is nog een beetje vroeg om dat te zeggen. Daarvoor moet u mijn memoires maar lezen als ze uitkomen”. Verslaggever nu geïrriteerd: “Maar daar heeft u toch wel over nagedacht! Het lijkt me toch wel belangrijk dat u ook uw eigen rol in dit geheel kritisch bekijkt”. Er kwam geen antwoord en ik geef Wouter helemaal gelijk (en dat doe ik niet vaak!).

Hoewel “reflecteren” een kernactiviteit is in mijn tak van sport, de Sociale Wetenschappen, krijg ik altijd een beetje kriebels van die term. Het geeft de illusie van een “zeker weten”. Het lijkt alsof er een directe lijn tussen oorzaak en gevolg bestaat en je echt kan zeggen: “Zo was het. Dat had ik beter moeten doen, dan was zus-en-zo het eindresultaat geweest en was het wel goed afgelopen”. En daarbij lijkt het altijd te gaan over dingen die mensen níet hebben. Dingen die ze slecht of zelfs “fout” hebben gedaan. Dingen die zijn verloren gegaan en geluk dat is ontsnapt. Diana Ross zong het nog zo mooi : “Through the mirror of my mind/ time after time/ I see reflections of/ you and me/ reflections of/ the love you took from me”. Wat een ellende brengt het met zich mee dat reflecteren. Het liedje zoemt steeds door mijn hoofd als ik langs die glorieuze groenblauwe Rhône hier in Lyon loop. Het zonlicht reflecteert zo prachtig op het wateroppervlak (zie foto). En dan heb ik niet eens echt liefdesverdriet! Maar het schittert je tegemoet dat snelstromend natuurschoon. IJskoud uit de bergen. Daar word je vanzelf melancholisch van. Dat zet je aan het denken.

Narcissus reflecteerde erg graag op zijn wezen en keek naar zijn beeltenis in het water. Maar werd hij daar een haartje gelukkiger van? Daar moest ik aan denken toen ik ontdekte dat ik met mijn laptop foto’s van mezelf kan maken terwijl ik naar het beeldscherm kijk. Is dat leuk? Het heeft iets narcisistisch, bijna een droste-effect van reflecties. Foto’s maken van jezelf om je gezicht aan anderen te laten zien, je woorden een individueel gezicht te geven (zie foto’s bij bericht met voor en na effect. De eerste is nog in Amsterdam genomen, de andere gisteren. Zie ik er ziek uit?).

Dat hele individuele met die focus op “ben ik wel gelukkig?” Dat ligt voor mij een beetje in het reflecteren op je eigen staat van zijn besloten. Ik herinner me een tijd dat ik daar helemaal niet mee bezig was en daarmee een stuk blijer. Toen was ik helemaal niet bezig met de moeilijkheid van keuzes maken voor individueel genot. Daar gaat het tenslotte niet om. Dat geloof ik echt. Het gaat helemaal niet om de gedachte of je wel gelukkig bent. Gewoon leven.

De tijd dat ik niet nadacht over mijn geluk was – jaja, daar is het- in Cambodja. Dat was gewoon niet echt aan de orde. Met alle dingen die daar aan de hand waren was het eerder een soort luxe-artikel om ook nog eens te gaan bekijken of je eigenlijk wel “gelukkig” was! (Hoezo gelukkig? Mensen hebben hier niets te eten en geen toekomst! Donder op met je “ben ik eigenlijk wel gelukkig?”!) Nouja, Nederlandse navelstaarderij kon ik het in mijn hoofd wel noemen. Terug in Nederland doe je daar dan natuurlijk net zo hard weer aan mee. “Cultuur is wat er overblijft als je alles bent vergeten”. Je kan reflecteren tot je een ons weegt en de dingen anders en beter hebben willen doen. Maar als je alles weer bent vergeten dan zorgt je programmering ervoor dat precies hetzelfde blijft handelen.

Is dat eigenlijk wel zo’n trieste gedachte? Dan is het natuurlijk ook nooit helemaal jouw schuld als de dingen niet helemaal goed lopen (Hoor jullie dat, Wouter? Jan-Peter? Het ligt aan de kabinets”cultuur” dat jullie gevallen zijn! Fijn hé? Hoeven jullie elkaar niet meer de schuld te geven.)

Goed. Ik geef toe. Het kan natuurlijk nooit kwaad om over je leven na te denken. Hola. In deze berichten op deze website doe ik stiekem niets anders. Duidelijk is dus dat ik een echte exponent ben van de Nederlanse cultuur. Dit is een echte "coming-out". Ook ik ben een navelstaarder die vragen wil blijven stellen over het ‘waarom”, “wanneer” en “wat dan” der dingen. En dan vooral met betrekking op mezelf. De simpele vragen in het leven, zeg maar (..). En zo kom ik dan weer terug op die balans van mijn (bijna) eerste maand hier. (Maar ik moest bovenstaande toch even kwijt.)

Eigenlijk was het best weer zwaar al is het dan “maar” Europa. Alles op de rails krijgen om met de geplande resultaten thuis te kunnen komen. Contacten leggen en interviews doen in een taal waar je de nuances niet van doorvoelt en nooit echt kan zeggen (of vragen) wat je bedoelt. De isolatie in zo’n oud en wollig Frans appartement waar moet worden gewoond en gewerkt. Geen klankbord, geen collega’s of contacten in de buurt. Ik heb echt mensen nodig om mee te leven. Niet te veel en niet te vaak. Maar wel. Dus nu alleen is het doorwerken, doorwerken en hopen dat je de juiste mensen ontmoet. Tussendoor maar goed blijven kijken en schrijven. (Nouja, dat laatste is zeker geen straf. Ik heb deze berichten ook echt nodig) En het is uiteindelijk een fijn avontuur in de wetenschap dat dit allemaal kan. Wat een droombestaan! Herontdekken. Een nieuw leven uitvinden.(En dan gelukkig weer naar huis naar de mensen van wie ik hou. Als ze niet voor die tijd al hier op de stoep staan)

En meer is het eigenlijk niet. Deze eerste balans. Ik mis jullie en het ritme van mijn oude leven meer dan ik dacht. En de champagne staat hier koud voor wie zin heeft om langs te komen. Hahaha.. stiekem ben ik best gelukkig zou je zeggen! (maar niet verder vertellen) Nouja.Voorlopig staar ik nog even naar mijn navel en hoop dat de grote schoonmaak snel voorbij is. En daarna mag het lente worden in Lyon.