Dr. Love

Setting
Tijd: een dikke week geleden
Locatie: Dr. Bob’s Chiropraktijk op Broadway in Long Beach (bij mij om de hoek dus)
Hoofdrolspelers: Dr. Love a.k.a Kevin, flink oververmoeide Gea, een paar turquoise cowboylaarzen.
“…”
“… now breathe in really deep and then slowly breathe out”
“….”
Geoliede handen glijden onder mijn rug en trekken me dan aan al mijn wervels naar boven op het massagebed. Met een klein rukje aan mijn hoofd wordt mijn nek even recht getrokken.
“Good. Well I can feel that you really are very tight. That will need some work.”
“Now breathe in again….”

Als iemand een uurtje zou hebben staan luisteren aan de deur van de kleine ruimte waarin ik naakt op mijn rug onder een wit laken lig, zal het hebben geklonken alsof er een bevalling aan de gang was.

“BREATH!”
Beveelt masseur Kevin (rond de 25, mollig en met bruin baardje) steeds weer op dwingende toon. Hij is hard aan het werk op alle knopen en bobbels in mijn spieren. Met zijn ellebogen en volle gewicht.

ZUCHT.
Masochisme.

Ik wil best luisteren en ademhalen enzo.Maar de pijn is soms even zo heftig dat ik dat dan even niet echt kan. Wil. Er aan denk?

ZUCHT.
Waarom was een massage ook alweer zo’n goed idee om te ontspannen?

Na bijna drie maanden van werken, werken, werken en slapen en weinig anders bereik je het punt dat het niet meer wil.
Een soort van tegenzin die opborrelt als het woord Cambodja zich zelfs maar aandient.

Dat is niet zo gek.
Als het goed is dan heb je een paar weken voor het einde een aardig beeld van waar het heengaat. Je eerste nieuwsgierigheid is bevredigd. Rationeel weet ik best dat je dan mag toegeven aan de moeheid, heimwee, gedwongen eenzaamheid en – hopelijk- een gevoel van tevredenheid over alles wat je in de afgelopen tijd hebt uitgevonden en bereikt.

Kortom: een goede huilbui en nog even volhouden.
Kortom: in elkaar storten en weer verder gaan.

Ik ben daar niet zo goed in (zonder hulp van verdovende middelen zoals een overdosis sport).
Terugschakelen en nieuwe aanknopingspunten.

Kevin daarentegen brengt dat allemaal wel erg effectief in de praktijk met het voortdurend zoeken van de aanknoping tussen zijn ellebogen en mijn overspannen zenuwdrukpunten

“Now… will you please take a weight off?”
(“?????”)
“I mean, could you relax this muscle?”

Kevin is een soort dansroutine aan het uitvoeren op mijn rug. Hij lijkt meer van de massage te genieten dan ik. Ik lig op mijn buik en voel zijn knie onder mijn bovenbeen terwijl hij mijn onderbeen over zijn schouder aan het strekken is. Dat doet ook zeer.

“RELAX!!”
(“NEEEE……gvrdretdpotverdrrrrr…. Als het zoveel pijn doet dan kan ik die spier niet ontspannen”, zegt mijn lijf. “En als je zo door gaat dan ga ik je slaan!”)

“I’m sorry… I’m having a little trouble controlling the tension in just that area..” , is wat ik zeg
(jaja.. toch wat zelfbeheersing geleerd in de loop van de jaren.
Diep blijven inademen. Hoe lang nog?)

Nouja,. Ik had dus besloten dat ik maar lief voor mezelf moet zijn. Even niets doen en dagje lekker ontspannen voordat ik aan mijn eindsprint begin.
Prachtig voornemen.
Hoe ging dat ook alweer?

Dr. Bob the Chiropractor, met massagepraktijk, leek me de ideale hulptroep in het totstandbrengen van een blij lijf. Het dichtst bij een knuffel van wat ik hier op dit moment kan vinden. Een beetje professionele aandacht zonder al te veel bij-effecten. En wat aandacht kan ik wel gebruiken.

“You know.. your body is really healthy and balanced, that’s very good”
(huh… een compliment?)
“I know you are not a professional athlete, but you are toned very much like one”
(Ja jongen, dat kost heel wat tijd en bloed en zweet en weinig calorieën)
“Maybe that’s part of the problem. Your muscles are very active and seem always ready to go. It’s part of the ‘fight-and-flight’ reaction that people have. That might be a problem.

(Klinkt bekend, vluchtgedrag and beetje te hard aan het wegschuilen in werk..)

You are always “on”, your muscles are awake and ready to excercise. Very alert. Seems like you could wake up in the middle of the night and just go out for a run. You’re built that way”

(“Tja.. in één van de slaaparme nachten van de laatste weken heb ik dat inderdaad wel overwogen. Gewoon rond een uurtje of drie lekker langs het strand hardlopen…. Mmmmm….maar toch maar niet)

Kevin bekijkt het allemaal nog eens met een professionele blik. Maar ik wil eigenlijk helemaal niet horen hoe gespannen dit lijf is. Dat weet ik wel.

Afleidingsmanoeuvre.
“So, Kevin,how did you get into doing massages?”
“Well, you know… I feel like it’s a way of giving love and think the world needs a lot of love”
(…eeehhhh….De duim die hij ondertussen keihard in mijn bilspier steekt maakt weinig warme gevoelens in mij wakker.)

“I started out as a Philosophy Major in college, but everybody said I would never be able to make a living on that. So then I started to look around for a skill to learn and ended up with massage training. It’s great. I’m a very physical and hands on person anyway. People need to be touched and be aware of their body. “
(Die elleboog voelt ineens heel anders. Nog een wereldverbeteraar!)

"So you're Dr. Love!"

“BREATH!!”

Na een uurtje van dittum ben ik geradbraakt en helemaal doodop.
Oeff…. Dit soort liefde heb ik misschien niet al te vaak nodig.
Als ik de volgende ochtend wakker wordt is mijn nek nog steeds pijnlijk en overstuur.
Onderweg naar Berkeley (vorige week dus) kan ik mijn hoofd bijna niet bewegen.

Dit is niet de oplossing.

Week later. Terug van Berkeley en eerste dag thuis na heftige Genocide herdenkingsbijeenkomsten en de Grote presentatie op de Universiteit in LA. Hoofd nog steeds op hol van al het afscheid dat eraan komt en alles wat nog moet gebeuren voordat mijn tas dicht kan.

Maar.

GRINNIK :)

Alternatief bedacht voor verstandige massage.

Ze riepen naar me in de winkel.
Het is echt zooooooo onverstandig (geen ruimte in mijn koffer en zowiezo.. enn zo..)

Mijn liefde gaat toch nog steeds via mijn voeten.
Gave laarzen…(ZUCHT)
Ben benieuwd hoe ik vannacht slaap.