Bunra, Farah, Lina en de anderen

Bij jullie is het 21.00 op zaterdagavond, bij mij is het 02.00 op zondagmorgen.

Ik kan niet slapen. De regen tikt op het raam en ik zit in mijn keuken c.q. woonkamer achter de laptop. Te veel dingen om te vertellen die niet kunnen zonder uitleg. Gelukkig sinds kort ook de mogelijkheid om een onbeperkte hoeveelheid foto’s op te laden (i.p.v. tien) dus die moeten het meeste werk maar doen.

Het is een dikke week geleden dat ik op het vliegtuig stapte, met tegenzin om het Amsterdam van fijne vrienden en een soort van zomer te verlaten. Het gevoel is weggezakt, nu.Het Phnom Penh waarin ik ben terecht gekomen lijkt steeds meer een plek van onbegrensde mogelijkheden, en ‘nu meteen!’.

Hoe lang is het geleden dat ik bij ieder stoplicht naast een scootertje stond met, dan wel, een licht verdoofd varken, dan wel, een volledig kippenhok onder de snelbinders? Nu zie ik vooral laptoptassen en hele dozen met computeraccessoires, geen kleinvee in zicht. Hoe lang geleden is het dat snel internet een mooie dagdroom was en ik een boek meenam naar de internetshop om de tijd te doden tijdens het opladen van mijn ‘berichten’? Sinds gisteren woon ik in een appartement met zowel wifi als een heerlijke stabiele landlijn internetverbinding, zonder extra kosten. Sinds wanneer zijn de pagodes niet meer bepalend voor de ‘skyline’ en wordt er serieus een poging gedaan om hier de hoogste wolkenkrabber van Azië te bouwen?

Phnom Penh is de hoofdstad van een land met 12% jaarlijkse economische groei, en het zit in de lucht, de mentaliteit en op iedere hoek van de straat. De hoeveelheid banken! Vooruitgang.

Desalniettemin gaat het zoeken van woonruimte, nu al voor de zesde keer, nog steeds hetzelfde in zijn werk. Wel supersnel, door al die bouwwoede die nu nog vooral veel leegstaande kantoren en appartementcomplexen oplevert.

Stap 1. Je gaat toch maar naar een makelaar en geeft hem een aantal voorwaarden en een maximumbudget. Zeker weten dat het appartement dat hij vindt exact op het maximum zal zitten. Mijn ‘mannetje’ Bunra voldoet helemaal aan de verwachtingen. Natuurlijk. Hij krijgt namelijk een percentage als commissie.

Stap 2. Achterop zijn scooter toer je een paar keer langs een aantal locaties die min of meer aan je verwachtingen voldoen. Bunra prijst de plekken aan waar hij de hoogste commissie verwacht. Jij checkt hoe het zit met gas, water en energietarieven (betaal je het buiten-of binnenlands tarief?), bewakers, schoonmakers, internetaansluitingen, airconditioning en hoe je je kleren gewassen krijgt. Dat zet je drie keer op de mail om zeker te weten dat jullie hetzelfde bedoelen, stuurt die makelaar er nog een keer op af om te onderhandelen, en dan heb je (misschien) een overeenkomst.

Stap 3. Je ontmoet je nieuwe huisbaas en het onderhandelen begint nog eens. Welke meubelen, keukenspullen, werkende apparatuur kan je hier verwachten? Hoe zit het met voorschotten, ongedierte, kapotte lampen, lawaai, stank, indringers en ander gevaar? Wat te doen bij de frequente electriciteitsuitvallen en een overstroming of lek? Met mijn nieuwe huisbazin Farah ging dat gelukkig lekker snel. Extra voordeel, ze is getrouwd met een Cambodjaan uit Texas! Dus ik kan mijn onderzoek dicht bij huis beginnen.

Stap 4. Op de dag van de verhuizing loop je het hele appartement nog eens met haar na en dat is je laatste kans op snelle reparatie, goed opletten dus. Daarna ontmoet je die dag alle mensen met wie je de komende tijd maar beter goede vrienden kan blijven. Het ‘mannetje’ van de reparaties en onderhoud (naam alweer vergeten). Het ‘mannetje’ van de bewaking, schoonmaak en het slepen van zware dingen (de leuke Lina, daar klikte het meteen mee). Het ‘vrouwtje’ van de keukenspullen en het aanvullen van de watervoorraad (naam alweer vergeten). De buren en andere ‘barang’ in het gebouw (nog niet ontmoet). De mototaxichauffeurs en tuk-tuk mannetjes die voor de deur staan en iedere dag commentaar leveren als je de deur uitgaat of weer thuiskomt (daar wil ik de namen niet eens van weten). En al die anderen die één of andere nuttige rol vervullen in deze verhuurmachine, of gewoon familie zijn (pfff…te veel).

Stap 5. Dan begint het echte werk. Een gemeubileerde ruimte huren betekent nog lang niet dat je er ook meteen kan wonen. Geen handdoeken, beddengoed, potten & pannen, schoonmaaksspullen etc daarvoor moet je nog een aantal excursies maken naar aanpalende markten en winkels en flink gaan afdingen. Gelukkig heb ik daar zo onderhand de nodige ervaring mee. Een grote glimlach, een beetje Khmer en mijn oude VSO t-shirt doen wonderen (naast een Westers salaris waardoor je je minder drukt maakt als in de dagen dat je 350$ per maand verdiende).

Uiteindelijk is het vrijdagavond en het regent weer buiten. Op wc-papier na had ik alles in huis. Moe maar voldaan.

Dus nu zit ik in mijn kleine nieuwe huis en ben blij dat ik geland ben.
Ik kijk weer uit naar mijn tijd hier. Een nieuw huis en veel oude en nieuwe vrienden in de planning. Ze zijn de inspiratie en het klankbord voor dit onderzoek. Zoveel te leren en te begrijpen.

Deze week bracht een fijn diner met collega Sothy met zijn verse bruid en vriend Leang met zijn oudste zoon, beiden net terug van een schrijfverblijf in Amsterdam. Het terugzien van fijne mensen Vin (83) en Avis (79( op wiens huis ik vorig jaar een maand heb gepast samen met chauffeur Mok Roth (39) en huishoudster Lek Rotha (36). En dan natuurlijk mijn eigen ‘kamerbewaarder’ Boline die ik nog net kon zien voordat hij volgende week weer naar Europa vertrekt om bij zijn vriend in Brussel te gaan wonen. Het is grappig hoe onze paden zich al die jaren blijven kruisen.

Als een goed begin het halve werk is dan ben ik al een flink stuk op weg in mijn 12 weken hier.

Morgen komt het hoogtepunt van de week. Mediteren in mijn vertrouwde pagode en mijn rust vinden in het ‘niet-denken’. Na al die praktische zaken mag ik wegzakken in beelden van ongenaakbare bergtoppen, de structuur van citroenschillen, een plek vinden voor verwarrende stilte en de dwingende resonantie van Cambodjaanse straatgeluiden.

Blij, moe en voldaan (zucht.. en morgen doodop van deze nacht van slecht slapen).

Ik ben weer een beetje thuis gekomen.