Baaldag

Er zijn van die dagen dat:

1. Je ontdekt dat er onderaan de geweldige horoscoop van deze week “copyright 2009” staat.

2. Er zoveel troep zit in de muggengel die je dagelijks op je lijf smeert dat die je nagellak doet smelten.

3. Je je af gaat vragen waarom je de afgelopen weken een vreemde fascinatie hebt met boeken over het beklimmen van de Mount Everest (“Into Thin Air” & “The Climb”) dan wel over gestoorde oudere mannen die vreselijke sexuele dingen doen met kleine kinderen (“Tiger, Tiger” & “Room”).

4. Je je afvraagt wat je moet doen als een superspeciale geavanceerde weegschaal je vertelt dat je nog maar 48,4 kilo weegt, je vetpercentage maar 5% is, je spieren dan ook nog zo’n 23 kilo wegen. Dat is best heftig, zelfs voor een actief typje. Maar jij weet van niks omdat je vochtpercentage erg hoog is (veeeel drinken in de tropen) en je daarom flabberhuid hebt. Daarnaast moet een goede vriend hier erg om lachen en zegt dat het allemaal onzin is.

En dan ontvang je op dezelfde dag goed gemotiveerde afwijzingen op twee grote artikelen die je hoopte te publiceren in prestigieuze journals en waar je de afgelopen maanden hard aan hebt gewerkt.

(Balen. Geen excuus. Ze waren gewoon niet goed genoeg. Harder werken. Meer focus. Volledig herschrijven. Kan ik dit wel? ZUCHT.. waar haal ik de tijd en energie vandaan om opnieuw te beginnen)

Je ligt een halve nacht wakker met het denken aan alles wat er moet gebeuren in de korte 8 weken die je in Nederland zal zijn als dit avontuur is afgelopen.

(Die artikelen. Huisarts-internist-nieuwe medicijnen. Regelen reis-verblijf-werk Berkeley. Iedereen zien en heel hard knuffelen. Sinterkerst-Nieuwjaar & de meest vreselijke winter ooit. Nieuw huurder en andere huiszaken. Uitrusten. Gelukkig zijn om thuis te zijn. Beginnen schrijven dissertatie…eeeh… wanneer?)

En alles wat er nog moet gebeuren om dit avontuur goed af te laten lopen.

(Interviews, interviews. Die artikelen? Afscheid, afscheid. Inpakken, huis opleveren etc. Wanneer ben ik hier ooit weer? Heb ik nu al heimwee?)

En dan belt er iemand om te zeggen dat ze zo lekker vrij zijn (het zijn hier nu feestdagen voor het waterfestival) en of je ook lekker aan het relaxen bent?

Tja, dat stond in die achterhaalde horoscoop!

Nouja, dat zijn de dagen dat ik maar eens wat rondjes door mijn huis loop en goede moed probeer te halen uit een aantal 'souvenirs', foto's, koelkastmagneten en kleine knuffels, die ik al een poosje op reis meesleep. Ze herinneren me aan lieve dingen, mooie mensen, goede plannen. Die zoemen nog een beetje na op een dag als vandaag. Troost.

Ze maken in ieder geval dat ik mijn volle agenda maar even naast me neer leg.Daar gaat het tenslotte niet om.

(Hoewel..over een paar uur moet ik weer een interview doen.)

Daarna besluit ik een deel van mijn salaris aan een plaatselijke NGO voor de slachtoffers van de overstromingen te geven. Dan voel ik me al beter (Doe het ook! )

Heb ik in ieder geval nog iets nuttigs gedaan vandaag.

Bedenk me wat ik van deze reis mee neem. Mijn lieve oude vriendin van dit jaar, Vannath Chea (71) die me gisteren mailde:

“ Take it easy! What ever the Dhamma leads us, I accept it with equanimity!”

Ze was ooit genomineerd en op de shortlist van de laatste 100 voor de Nobelprijs.Zo iemand heb ik nog nooit ontmoet.Ze zal dus wel iets weten over vrede, in een land en in een hoofd. Het voelt met haar als met mijn Haagse tante. Ik typ haar verhalen op terwijl ze naast me zit te vertellen.

Dank je wel Vannath, maar het is niet altijd "easy". Ik geloof dat het vandaag maar gewoon een heimwee dag blijft.

Tijd om naar huis te gaan?

(Of de Mount Everest te beklimmen? )
(Dat klinkt soms simpeler dan het schrijven van een goed artikel of het zorgen voor dit gekke lijf)