Bestaat er dan toch een god?
Door: Gea Wijers
Blijf op de hoogte en volg Gea
15 December 2016 | Indonesië, Jogjakarta
Sinds zondag ben ik in Yogyakarta (cultuurstad + Borobudur) midden op het eiland Java.
Vanaf de eerste dag gebeuren hier dingen die zomaar tot de gedachte kunnen leiden dat het leven zin heeft. Zou god dan toch bestaan?
"GEA!" hoor ik op maandagochtend om 7.30 achter me bij het ontbijtbuffet. Ik ben snel even langsgehold voor een stuk watermeloen voor ik word opgehaald voor mijn taalles. Als ik me omdraai sta ik echt volledig met mijn mond vol tanden, kijkend in de blauwe ogen van Dr. Jacqueline Vel.
"Wat..Doe..Jij..Hier???"
Jacqueline woont in Wageningen. Een mooi huis op mijn fietsroute van Universiteit naar station Ede, daar ben ik deze zomer ook bij haar op bezoek geweest. Ze is expert op het gebied van rurale economie in Indonesie en werkt voor het Van Vollenhoven Instituut en het KITLV in Leiden.
"Nouja.. wij hebben onze conferentie hier, vandaag en morgen, over governance en de staat in Indonesie. 'How Indonesia Works' heet het"
Goh. Laat dat nou precies zijn wat ik wil weten :-)
"Zeg die talencursus dan af en kom met ons mee!"
Maar dat heb ik niet gedaan.
Gewoon braaf van 8 tot 12 op taalles en dan meteen verder naar de conferentie tot een uurt je of 17-18. En dan 's avonds de rest van mijn werk maar inhalen. Geweldig en mazzel, maar -geef nou toe- dat is toch gewoon TE toevallig?
Vanmorgen gebeurde er weer iets wat me op mijn grondvesten deed schudden. En het was weer dat ontbijtbuffet. (mmm... nu ik het opschrijf zet het me aan het denken)
Voor de tweede keer deze week niet trainen (ik stond hier nog even van 6 tot 7.15 in de sportschool voor de taalles). Dus lekker met gratis thee in het restaurant gaan zitten om 6.30 om goed voor te bereiden. "
"Hey man, how are you doing?" klinkt een onvervalst Amerikaans accent ergens bij de ingang. In mijn blikveld verschijnt een onwaarschijnlijke verschijning. Lange grijze baard en haren (mijn leeftijd ongeveer denk ik), lichtblauwe baseballcap in de kleur van zijn ogen, bruin, breed, surfershort en gebleekt tshirt, nouja.. over de slippers hoef ik vast niets meer te vertellen. Hij groet iedereeen als een oude bekende en lijkt hier goed de weg te weten.
De kerstman op tropische vakantie?
Als enige andere bewoner van deze ruimte (naast het legioen kokend, opruimend en bediend personeel natuurlijk) krijg ik ook al snel de aandacht.
"Good morning! Is this your first trip to Indonesia?"
Nouja, daarna werd het steeds onwaarschijnlijker.
RD (ArrrrDeeee) is een surfer uit Santa Cruz California (alwaar hij twee vrouwen en drie kinderen heeft in een soort gemengde constructie). Hij is bezig met de zware laatste loodjes van zijn dissertatie over 'community-based' organisatievormen in Indonesische gemeenschappen. Zoiets als ik met mijn cooperativen. Die vergelijkt hij (ook in opdracht van de RAND organisatie) met tien andere gemeenschappen over de wereld (oa. Mexico). Zoiets als ik samen met FrieslandCampina doe. Sleutelbegrippen zijn: glocalisering; intercultureel management en sustainable development. Zoiets als ik ooit voor mijn Masters COM en mijn PhD deed. Snappen jullie hoe groot mijn ogen werden?
Afentoe is moeilijk te begrijpen dat die dingen zomaar ineens gebeuren. Toevallig toevalligheden? Gewoon een heel goed ontbijtbuffet? Ik heb geen idee mensen, maar ik maak er gewoon maar het meeste van. En mocht god toch bestaan, dan vind ik hem wel een toffe gast :-)
Vanaf de eerste dag gebeuren hier dingen die zomaar tot de gedachte kunnen leiden dat het leven zin heeft. Zou god dan toch bestaan?
"GEA!" hoor ik op maandagochtend om 7.30 achter me bij het ontbijtbuffet. Ik ben snel even langsgehold voor een stuk watermeloen voor ik word opgehaald voor mijn taalles. Als ik me omdraai sta ik echt volledig met mijn mond vol tanden, kijkend in de blauwe ogen van Dr. Jacqueline Vel.
"Wat..Doe..Jij..Hier???"
Jacqueline woont in Wageningen. Een mooi huis op mijn fietsroute van Universiteit naar station Ede, daar ben ik deze zomer ook bij haar op bezoek geweest. Ze is expert op het gebied van rurale economie in Indonesie en werkt voor het Van Vollenhoven Instituut en het KITLV in Leiden.
"Nouja.. wij hebben onze conferentie hier, vandaag en morgen, over governance en de staat in Indonesie. 'How Indonesia Works' heet het"
Goh. Laat dat nou precies zijn wat ik wil weten :-)
"Zeg die talencursus dan af en kom met ons mee!"
Maar dat heb ik niet gedaan.
Gewoon braaf van 8 tot 12 op taalles en dan meteen verder naar de conferentie tot een uurt je of 17-18. En dan 's avonds de rest van mijn werk maar inhalen. Geweldig en mazzel, maar -geef nou toe- dat is toch gewoon TE toevallig?
Vanmorgen gebeurde er weer iets wat me op mijn grondvesten deed schudden. En het was weer dat ontbijtbuffet. (mmm... nu ik het opschrijf zet het me aan het denken)
Voor de tweede keer deze week niet trainen (ik stond hier nog even van 6 tot 7.15 in de sportschool voor de taalles). Dus lekker met gratis thee in het restaurant gaan zitten om 6.30 om goed voor te bereiden. "
"Hey man, how are you doing?" klinkt een onvervalst Amerikaans accent ergens bij de ingang. In mijn blikveld verschijnt een onwaarschijnlijke verschijning. Lange grijze baard en haren (mijn leeftijd ongeveer denk ik), lichtblauwe baseballcap in de kleur van zijn ogen, bruin, breed, surfershort en gebleekt tshirt, nouja.. over de slippers hoef ik vast niets meer te vertellen. Hij groet iedereeen als een oude bekende en lijkt hier goed de weg te weten.
De kerstman op tropische vakantie?
Als enige andere bewoner van deze ruimte (naast het legioen kokend, opruimend en bediend personeel natuurlijk) krijg ik ook al snel de aandacht.
"Good morning! Is this your first trip to Indonesia?"
Nouja, daarna werd het steeds onwaarschijnlijker.
RD (ArrrrDeeee) is een surfer uit Santa Cruz California (alwaar hij twee vrouwen en drie kinderen heeft in een soort gemengde constructie). Hij is bezig met de zware laatste loodjes van zijn dissertatie over 'community-based' organisatievormen in Indonesische gemeenschappen. Zoiets als ik met mijn cooperativen. Die vergelijkt hij (ook in opdracht van de RAND organisatie) met tien andere gemeenschappen over de wereld (oa. Mexico). Zoiets als ik samen met FrieslandCampina doe. Sleutelbegrippen zijn: glocalisering; intercultureel management en sustainable development. Zoiets als ik ooit voor mijn Masters COM en mijn PhD deed. Snappen jullie hoe groot mijn ogen werden?
Afentoe is moeilijk te begrijpen dat die dingen zomaar ineens gebeuren. Toevallig toevalligheden? Gewoon een heel goed ontbijtbuffet? Ik heb geen idee mensen, maar ik maak er gewoon maar het meeste van. En mocht god toch bestaan, dan vind ik hem wel een toffe gast :-)
-
17 December 2016 - 04:18
Gea Wijers:
Het vervolg van mijn ontbijtbuffet verhaal biedt een voorlopige conclusie. Voor mij nog steeds geen overtuigend bewijs van een god, maar de kerstman daarentegen...
Deze zaterdag heb ik wat ruimer de tijd genomen (trein naar Bandung vertrekt over een uur), en daar kon na een week intensieve taalles deze keer ook een Indonesische krant bij (hha...ik ben wat ambitieus, maar snap ondertussen wel aardig waar het allemaal over gaat :-))
Ergens tussen de kippenbouillon en de eiwitomelet komt RD ineens voorbijlopen. "Had a nice swim this morning?" Het blijkt dat hij vooral rondzwemt in een parallel universum van het verkeerde visum, het overschrijden van de verblijfslimiet en dreigende uitzetting. "Yesterday I spent 7 hours at the immigration service waiting for some young guy to bust my balls. Not because he had to, just because he could." Dat is een ervaring die de mens nederig maakt. Het was RD aan te zien. "I am still not out of the woods, really. Now I am finding out who I will need to bribe to make things right for the moment." De kerstman is wonderen aan het verrichten.
We praten over zijn proefschrift en wat hij heeft gedaan met mijn tips van onze ontmoeting. Nou ben ik maar even onbescheiden, maar ik geloof dat ik mensen afentoe best wat nuttige advies over schrijfprocessen kan geven. "You have really changed my thoughts, G. Our meeting has been very valuable. Thank you". Ik sloeg hem om de oren met het basisprincipe van "Show, don't tell" en de noodzaak om je bij iedere zin af te vragen wat de "So What?"is voor de lezer.
Dit was dus mijn kerstkadootje denk ik, het magische ontbijtbuffet en het kunnen geven van een klein stukje van mezelf aan iemand die daar blijkbaar wat aan had. Toen ik net terug liep naar mijn kamer schalde Wham met "Last Christmas"door het hotel. Thank you, Santa!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
