Monniken en maniakken

Het magische "tweewekenpunt" is deze week behaald. Magisch, want.. 2 weken dat is toch al een halve maand en voordat je het weet zijn ze alle veertien al voorbij! Uit een gesprek met de programmamanager werd duidelijk dat het er inderdaad 14 volgens planning zouden moeten zijn. Waarbij inbegrepen 2 maanden voor deze In Country Training. Dus eigenlijk is er nu maar geld bij het Ministerie om mij voor een jaar te betalen, en daarna zien we wel verder. Hoewel ik jullie -echt en eerlijk!- mis, heb ik toch aangegeven open te zijn om langer te blijven. Ik geloof dat het goed is om langer dan een jaar op een positie te zijn omdat je dan pas echt effectief raakt, je kent de mensen en zij kennen jou. Zeker in een land als Cambodja geen slechte zaak als je iets wilt bereiken!

In ons onderkomen boven het VSO-kantoor is het deze week al bijna routine om met elkaar de dagen door te komen. Tegen het einde van de week begint het wat dynamischer te worden in de voorbereiding van onze "placement visits" de komende weken. We gaan allemaal op introductiebezoek bij de toekomstige werkgever, dat is dus reuze spannend! Nouja. Voor mij eigenlijk niet want ik blijf gewoon hier in Phnom Penh, heb al heel wat afgekletst met Stefan wiens positie ik overneem en verder wordt het alleen maar lekker rustig. Maar voor de anderen is het een heleboel werk om naar het werk te komen. Leo, Cora en Meng staan voor een dagreis over slechte wegen naar Stung Treng (zie kaart) waar ze eindelijk gaan zien hoe het leven er de komende twee jaar zal uitzien. Dat is pas echt bikkelen. In Stung Treng schijnt er alleen ´s nachts electriciteit te worden geboden om de airco te kunnen laten lopen. Het tekort is verder zo groot dat zelfs het Ziekenhuis(waar zij gaan werken) niet over dit luxe-artikel beschikt. Vraag me af hoe je in godsnaam zorg kan bieden aan mensen zonder electriciteit, maar daar zal ik over 2 weken vast meer over horen.

Ik zelf schijn trouwens volgende week 3 dagen naar Battambang af te mogen reizen, dat is ook wel een uurtje of 6-8 in een gedeelde taxi richting de Thaise grens. Na Phnom Penh is Battambang de grootste stad van dit land. Je houdt je hart vast want in mijn reisgids kan ik toch echt niet meer dan 3 bezienswaardigheden in deze stad vinden. Nouja, heb ik ook vast geen tijd voor omdat er een workshop moet gaan plaatsvinden waarin de lokale stakeholders van gemeenschappen die zelf beschermde natuurgebieden beheren bij elkaar komen. Sinds kort is me duidelijk wat ik ga doen! Tenminste, wat het thema gaat zijn. De Community Protected Area Department (kort. Siepad) zet zich in om beschermde natuurgebieden zo te laten managen door een dorp/gemeenschap dat zij ervan in hun levensonderhoud kunnen voorzien (livelihood) en het toch als natuurgebied behouden blijft. Vooral het Wereldnatuurfonds maar ook Oxfam en allerlei lokale fondsen en doelen zijn hierbij betrokken. Een goed streven in ieder geval. Bericht volgt over hoe dit er nou in de praktijk uit ziet!

Hoogtepunten van deze afgelopen week waren absoluut mijn steeds afnemende angst in het verkeer en de verdere introductie in het tempelleven van de boedhistische monniken. Over dat eerste valt eigenlijk niet zoveel te zeggen. Jullie hebben mijn fiets gezien en begrijpen vast dat ik daar geen snelheidsrecords mee zal breken! Echte waaghalzerij is dan ook een slecht plan, dat doet je rijdende omgeving wel voor je! Het is een mooi organisch geheel het verkeer hier, volstrekt niet gereguleerd en daarmee geheel functionerend in een natuurlijk ritme. In NL was heel veel aandacht voor een proef in Friesland met het afschaffen van alle verkeersborden. Dan zouden mensen namelijk veel beter gaan opletten. Dat doen ze hier al jaren zo! Ik weet niet of het echt is aan te raden, het aantal ongevallen is toch wel erg groot (17%). Maar dat heeft geloof ik de laatste tijd meer te maken met het verbeteren van de wegen. Kleine paradox daar. Hoe slechter de weg hoe veel beter je oplet en hoe langzamer je zal rijden. Nu de wegen gladjes gaan verlopen is al dat gesukkelaar met 30 km/u niet meer nodig en gebeuren er ineens echte ernstige ongelukken. Tja.. wat te doen? Misschien is het daarom goed regelmatig te mediteren, dat houdt de stress wat in toom.

Monniken hebben in Cambodja een erg belangrijke functie als leraar, manager, voorlichter en mediator. Ze worden nergens voor betaald dus zijn betrouwbaar en niet corrupt. Ze bieden ruimte aan de armsten en geven hen de mogelijkheid (voor zolang ze willen) in de Pagode een opleiding te krijgen en verantwoordelijkheid te dragen. Ze hebben toegang tot de lokale gemeenschappen en zijn daar gerespecteerd en onafhankelijk, daarmee zijn ze de belangrijkste voorlichters over AIDS/HIV. En tenslotte ondersteunen ze veel goede doelen en managen scholen, weeshuizen en gehandicapteninstellingen met fondsen vanuit het buitenland. Omdat de monniken niets verdienen kunnen ze ook niet corrupt zijn. Een zeldzame eigenschap! Als dit land ooit als bloeiende economie weer mee wil draaien op het wereldtoneel gaan de monniken daar een essentiêle rol in spelen. Echt geweldig. Het Boeddhisme is zo´n open en tolerante religie dat het deze samenleving alleen maar verrijkt en harmonieus samenleeft met Christenen, Moslims en Hindoes. De monniken geven zelfs voorlichting over de kwaliteiten van andere religies! Nouja, ik ben al een paar keer wezen mediteren in de " WAT" (khmer voor pagode) en hoop dit zeker nog veel vaker te doen... wordt vast vervolgd.

Hierbij een verder introductie van de mensen met wie ik op kantoor optrek. Jullie zien de vrolijke beelden van een boottocht op de Mekong die zaterdag de 2e voor ons werd georganiseerd. Het geheel viel een beetje in het water, maar het was eigenlijk heerlijk om het voor het eerst in lange tijd weer eens “ koud” te hebben. Een vreemde sensatie. In beeld zijn Andrew, de programmamanager voor Health, en P’set, de assistant officemanager. Beiden met arm in verband van een recent moto-ongeluk. Bewijst mijn introductie van de verkeerssituatie maar weer eens! Hoewel. P’set is echt aangereden door een andere scooter, terwijl Andrew met zijn crossmotor aan het “ spelen” was op de modderige provinciale wegen en er toen is afgevallen. P’set moest meteen naar Bangkok om zijn gebroken arm te laten zetten, daar is goede medische zorg om dit soort zaken te doen. Andrew kon zijn verrekte arm gewoon een weekje in verband zetten en is nu alweer een stuk beter.
Verder zien jullie George over wie ik vorige week meer heb verteld, Deena - de vertaler van kantoor en mijn nieuwe VSO-collega Vanny. Een jonge Canadees- Cambodjaanse die geweldig Khmerspreekt omdat ze altijd moest vertalen voor haar moeder. Sinds ze 3 is woont ze in Canada en is nu terug om ook een bijdrage te leveren aan de wederopbouw van het land.
Volgende keer meer over mijn huizenzoektocht.. ik heb een mooi appartement gevonden denk ik! Maar tot het definitief is hou ik mijn mondje dicht.