Sharing skills, paddling boats

Vandaag is mijn moeder jarig!! Hartelijk gefeliciteerd mama, daar aan de andere kant van de wereld. Ik denk vandaag heel feestelijk aan je en zal vast nog even proberen te bellen. Het is wel vreemd hoor. Meestal is dit de tijd van kou en de voorbereidingen op de feestdagen. Nu is het “business as usual”, gewoon warm en stoffig. Niks geen vrije dagen in december in aantocht. En dat is omdat we die nu hebben, want het is deze week de week van het waterfestival! Hoog tijd voor een update.

Gisteren was onze laatste training en dinsdag gaat het echt gebeuren, dan is het Race day. Voor alle details en feiten die er over de laatste weken te vertellen zijn ben ik te moe en is dit papier te wit. Maar er zijn een paar zaken die ik graag met jullie deel. Die deze hele activiteit voor mij de moeite waard hebben gemaakt, of we nou zinken op dinsdag of niet.

Het hele budget voor het organiseren is ongeveer 1200 dollar. Omdat het geen officiele VSO activiteit is, sta ik daar zelf voor garant. Inkomsten komen van sponsors en van een bijdrage van $10 die iedere deelnemende volunteer betaalt, en dat is al best veel als je $350 in de maand verdient. Er passen zo’n 30 van onze mensen in een boot, de rest bestaat uit Khmer “technical crew”, mensen van de rivier die ook daadwerkelijk weten wat ze doen en door mij betaald worden. Nouja, ik ben als de wiedeweerga op zoek gegaan naar sponsors om mijn spaarvarkentje op het droge te kunnen houden! Naast de Britse ambassade, VSO zelf, en de doctoren van bevriende klinieken waren er gelukkig wat kennisen in de Horeca die best in natura wilden bijdragen. Zo kwamen we aan Sothea.

Sothea is de gespierde jonge manager van het restaurant van Frits Mulder aan de kade in Phnom Penh. Frits kwam hier naar toe als freelance correspondent voor wat Hollandse kranten, en is eigenlijk maar gebleven. Tegenwoordig runt hij Frizz restaurant (dat is de manier waarop de meeste Khmer zijn voornaam uitspreken) en een kookschool. Zijn personeel zegt “goeie morgen” en “tot ziens”, en hij zorgt goed voor ze. Als tegenprestatie voor het aanleveren van water en fruit tijdens de trainingen hebben we zijn restaurantmanager Sothea uitgenodigd voor het meeroeien in onze boot. Hij is opgegroeid op de rivier en leek me dus ook wel een goede bron van informatie voor ons groentjes. Nou... “GOEIEMORGEN!” was zeker wat ik dacht toen we hem voor de eerste training kwamen ophalen. Daar zat onze man, met een grote traditionele hoofddoek en doeken om zijn armen en handen gebonden. Boven hem wapperde de Cambodjaanse vlag (ja die moest mee) en zijn collega’s van het restaurant zaten vol bewondering om hem heen.(Ze zaten, overigens, op containers met de heerlijkste cakejes, fruit en veel flesjes water. Waarvoor nogmaals dank, Frits!) “Good morning, glad to have you on board” mompelde ik wat beduusd terwijl de hele lading aan boord van onze pickup truck werd gehesen. Sothea had er zin in.

“We have to work really hard” “Go fast” “Like: ONE, TWO, THREE…” en bij dit laatste werd er met gespierde armen, heel fanatiek en snel, een superpeddelbeweging gemaakt. De pick up truck rammelt gezellig verder richting bestemming.Om Sothea heen zit ons dragon boat team. Zo’n 20 vrijwilligers, mannen en vrouwen, niet bepaald bijzonder fit of sportief aangelegd, en in de leeftijd van 23 tot aan 58. Wij kijken Sothea wat geamuseerd aan. Ziet hij wel wat voor vlees hij in de kuip heeft? Deze mensen gaan echt mee doen volgens de olympische gedachte, ondanks alle cambodjaanse overtuigingskracht.

Nouja, lang verhaal kort. De eerste trainmiddag was een grappig samenloop van high speed en impact stretchings door Sothea (waar iedereen aan probeerde mee te doen), en de goede raad aan iedereen om deze week met roken en drinken te stoppen en aan de conditie te gaan werken. Veel woordenwisselingen op de boot omdat het ritme wat te hoog lag, en er weinig gelijkheid kon worden gevonden. Een emotionele uitval van de boomlange Ad die een poosje de coaching overnam en iedereen wat techniek leerde. En goede gesprekken met Sothea om het tempo omlaag te krijgen. Uiteindelijk gingen we toch nog blij naar huis, zonder grote spierpijn, en was Sothea niet al te beledigd omdat die gekke Barang (zo worden alle blanke buitenlanders hier genoemd) maar niet wilden begrijpen wat hij bedoelde. Ik hield mijn hart vast voor de volgende training. Het was frustrerend want er was duidelijke veel van Sothea te leren, het was alleen alsof het lesmateriaal op een te hoge versnelling naar binnen werd geduwd.

Midden in de week belt Sothea. “Gina, I have been thinking”. Mijn hartje gaat angstig sneller kloppen, welk plannetje heeft hij uitgebroed? Moeten we allemaal eerst bloedsoep met rauwe eieren eten om dat echte killerinstinct te ontwikkelen? “Gina, maybe there is more ways to train a dragon boat team, maybe your way is not so bad” Grote glimlach aan mijn kant van de lijn. “So, I would like to discuss with you gina. What would you like to do next Saturday?”, “I have been thinking, gina, I would like to teach the team how to use their paddle. Is that ok?” Wat was ik onder de indruk! Hij had zijn ogen zeker open gehad, en zijn verwachtingen bijgesteld (geen kleine taak) en belt dan ook nog om dat met mij te overleggen! Het ondergeschikt maken van je persoonlijke ambities aan de realiteit van het team waar je mee werkt is niet iedereen gegeven.

Dus gisteren hebben we een heerlijke training gehad. Eerst heb ik de club een uur toegeschreeuwd in het Engels en gewerkt aan de gelijkheid en balans. Toen snel wat gegeten en gedronken en na wat pittige stretches met Sothea heeft hij ze ingeladen en nog een half uur aan de techniek gewerkt. Iedereen was doodmoe maar tevreden in de truck terug.

Wij gaan echt helemaal niets winnen aanstaande dinsdag. Maar we gaan vast niet zinken en zeker wel ons record van vorig jaar verbeteren. Tijdens het waterfestival is ons VSO motto “Sharing skills, paddling boats”. Klopt toch?