1 september een verslagje van de VSO conferentie

Nu alle foto’s binnen zijn toch even een klein verslag van onze VSO conferentie aan het strand in Sihanoukville (of Kompong Som, in de volksmond).

Ieder jaar organiseren alle programmabureaus in alle VSOlanden een conferentie waarop alle vrijwilligers in dat land elkaar eindelijk weer eens zien en relevante zaken worden besproken. Naast de serieuze agenda heeft iedereen het vooral over de feesten natuurlijk, want eindelijk ben je eens niet de enige onderbetaalde buitenlander! Dus er zijn kilo’s Fish&Chips doorheen gegaan voor de Engelsen. Veel Gin&Tonic’s voor iedereen. En daarnaast hebben de doorgewinterde volunteers die hun hele leven van placement naar placement zwerven heel relaxed wat marihuana gerookt (wordt veel verbouwd hier) en erg gerelaxed op het strand.

Heel wat afgepraat dus. De agenda stond vol met corruptie, armoedebestrijding, de rol van NGO’s en het behoud van je gezondheid in Cambodja. Over het algemeen vond ik de sfeer daarbij erg negatief. Bij een organisatie als VSO dreigt al snel een soort “ons en hullie”-gevoel. Aan de ene kant heb je bijvoorbeeld een vrijwilliger die in zijn eentje ergens ver weg, voor weinig loon en onder primitieve omstandigheden op een bootje met vissers meevaart. De dagelijkse werkelijkheid is armoede, diarree en langzaam vertrouwen wint en vorderingen maken. Aan de andere kant heb je de organisatie in de hoofdstad die uitgebreide emails stuurt, rapporten ingevuld terug wil ontvangen, geld wil besparen en corruptie wil bestrijden. Met dure en slecht toegankelijke communicatiemiddelen in de provincie en de frustratie en eenzaamheid die iedereen hier te verduren krijgt zorgt dat niet direct voor veel wederzijds begrip. De discussie over het mogelijk verlagen van ons loon was dus behoorlijk explosief! Niet helemaal het thema om op te pakken in een ruimte met mensen die al het gevoel hebben veel zelf te moeten betalen.

Die sfeer was weer heel constructief toen drie directeuren van lokale hulporganisaties in een forum onze vragen beantwoordden. Superinteressant om te horen dat ze eigenlijk liever hebben dat het merendeel van de NGO’s hier verdwijnt! En groot gelijk hebben ze. Je hoort genoeg verhalen van consultants en constructies die duurbetaald het geld opmaken dat eigenlijk voor de opbouw van het land bedoelt is. Het importeren van buitenlandse kennis is zinloos als dit geen onderdeel van de Cambodiaanse kennis kan worden. Zelfs VSO slaagt er maar moeilijk in om op de lange termijn verandering te brengen. Ik twijfel vaak en soms erg sterk over mijn nut hier. Uiteindelijk zit minister Hun Sen met biljoenen in zijn grote villa op het platteland en lacht ons allemaal uit, met hulp van zijn helicopter, tanks en privé leger. Hij blijft ons altijd een stap voor en daar wil ik niet aan meewerken. Tegelijkertijd is het alternatief van weggaan helemaal geen alternatief, de enigen die daaronder lijden zijn die meerderheid van vreselijke arme mensen die geen huis, geen geld en geen leven hebben. Kinderen die alleen een plastic zak hebben om als kleding aan te trekken. Mijn hardloopvriend Clayton kwam nog met het beste idee. In plaats van importeren moeten we gewoon Cambodianen exporteren. Stuur iedereen maar naar Harvard, Insead of de Leidse universiteit en laat ze leren wat ze willen leren. Bij terugkomst kan het land door Cambodjanen worden opgebouwd die weten hoe een leven zonder corruptie eruit kan zien. Dus... iemand nog een studiebeurs over?

Om een beetje vrolijk te eindigen hierbij de foto’s van ons Fancy Dress Feest met als thema : What I wanted to be when I grew up... Nou.. Dat was even moeilijk om me te herinneren! Gelukkig hielp Daan met de vermelding dat ik eigenlijk alleen een supersnelle zakenvrouw wilde worden die vaak naar New York gaat en een Kever cabrio en een Alfa Spider bezit. Helaas bleek deze verkleedpartij inclusief auto’s wat moeilijk te organiseren hier.
Alternatief werd mijn kleuterwens om een boerinnetje te zijn, klompen werden gefabriceerd met geel papier om lompe sandalen en bijpassende koeienbellen had ik als haarelastiek gelukkig uit NL meegenomen. Het wil maar niet lukken om hem op de website te plaatsen, dus jullie houden hem te goed.
Op de foto’s zien jullie veel hippie’s van het programme office. De khmer mannen hadden het grondig aangepakt en echt prinsenpakken van de winkel gehuurd! Dit soort kleding wordt ook formeel op bruiloften veel gedragen. Veel goud en zilver en geglitter. En natuurlijk onze playgirl Tammy die met haar vriend Chad als Hugh Hefner het strakste pakje had. En ik kan jullie vertellen dat je heel wat lef nodig hebt om in dit pakje als westerse vrouw over straat te gaan in Cambodja! Met haar ben ik als nieuw lid tot de volunteer committee toegetreden, dus dat wordt lachen.

Nog een verzoek. Kan iemand me vertellen wat er met de kippen in NL aan de hand is? Ze komen steeds voorbij op de Cambodjaanse TV maar ik begrijp nog te weinig van de taal om echt te begrijpen waarom! Weer een virus?