Chinese mijmeringen 2 - bomen

Mijn Philipijnse vriendin Cory vroeg me eens tot welk geloof ik eigenlijk behoorde. Dat was een erg gevoelige vraag omdat:
1. zij een overtuigde en diep-gelovige katholiek is;
2. het een week voor Kerstmis was;
3. ze overwoog mij uit te nodigen voor het kerstdiner met haar hele bezoekende Philipijnse familie.
Dus zeker niet de omstandigheden om mezelf er met een laconiek en kort “ geen!” vanaf te kunnen maken. Gelukkig kwam deze vraag via een tekstbericht op mijn mobiel en was ik vervolgens met Vicky in Bangkok, er was dus makkelijk omheen te zeilen. Maar ik heb vervolgens hard zitten nadenken hoe ik haar bij een volgende ontmoeting zou antwoorden.
In China heb ik de bevestiging van mijn antwoord gevonden.

Ik geloof in de universele kracht van bomen. (ok..ok.. iedereen uitgelachen en zijn alle Prinses Irene grappen gemaakt? Daar gaan we weer)

Met een oude geliefde ooit veel gepraat over het geloof en spiritualiteit. Hoe voelt dat? Smaakt dat? En ziet het eruit? Voor mij zit de essentie van spiritualiteit, van een “ god”, in bomen, voor hem zat dat juist in zonlicht. Niet toevallig twee symbolen die in de grote wereldreligies (Christendom, Islam, Judaisme en Buddhisme) graag worden ingezet om het goddelijke tastbaar te maken. Wat was er het eerst? Zijn wij twee”en beinvloed door onze Christelijke opvoeding? Of is het van alle tijden en mensen om in de stille kracht van bomen en de warmte van zonlicht het hemelse te zien? Ik geloof het laatste, en in China werd dat nog eens bevestigd. Een persoonlijke herkenning.

Op een doodstille vrijdagmorgen onder een grijze hemel, sta ik alleen op de binnenplaats van de Kalyuan Si tempel in Quanzhou, omringd door populieren van honderden jaren oud. De stammen hangen in twee rijen tegen de lucht, alsof ze zich langzaam uitrekken naar het Noorden. Stammen getekend door het weer. De wortels knopen en krommen zich, takken en stammen compact samengepakt, alsof er aders en spieren onder de bast te vinden zijn. Grijswitte boomstammen onder een grijsgroene kroon van fijne bladeren. In de stilte. Het voelde als een fysieke aanwezigheid. De bomen waren de tempel, de rest was maar mangemaakte versiering, bijzaak.

En ik dacht aan de Gothische kathedralen waar de zuilen ooit voor het symbool van de woeste natuur werden gehouden, voor bomen. De bomen die het dak van gods huis ondersteunen. En ik dacht aan de moskee die ik eerder die morgen had bezocht, de resten van de centrale hal en het binnenhof met de prachtige bomen die ook hier de religieuze architectuur bepalen. Alle religies die samenkwamen in Quanzhou en werden getolereerd. Die deze stad tot een florerende stop in de zijderoute hebben gemaakt in vroeger eeuwen. En het gaf allemaal een warm gevoel van herkenning.

(door de bomen het bos gezien)

Ik geloof niet in een god. Ik geloof in de universele behoeften van mensen. Eigenlijk hebben we dezelfde dingen nodig, maar afhankelijk van onze omstandigheden zoeken we verschillende oplossingen voor die behoeften. Het hangt er maar net vanaf waar je geboren bent. Voor Cory op de Philipijnen biedt het katholieke geloof de verbondenheid die ze nodig heeft. Voor mij biedt het geloof in christelijke waarden houvast in het leven, de basis voor mijn normen en waarden. En eigenlijk zoeken we gewoon hetzelfde; veiligheid, zekerheid en geborgenheid. Op dat plein in Quangzhou leek het voor mij even heel erg dichtbij.