Oude vrienden. Nieuwe vrienden

Dag 1 in Long Beach - Vrijdag 28 januari

“Well Miss, you’d better watch out there. You see. There’s no white people on the street here at all. You will really stand out when you walk down Anaheim Street . And there ain’t nobody who will mistake YOU for a Cambodian!”

Jaime, de Filippijnse chauffeur van het taxibusje dat me van het vliegveld van Los Angeles naar mijn hotel in Long Beach brengt kijkt me via zijn achteruitkijkspiegeltje aan. We staan voor een rood stoplicht te wachten en ik zie - inderdaad- geen enkele persoon op straat die familie van me zou kunnen zijn. Er staat een diepe frons op zijn voorhoofd. Die werd steeds dieper toen ik hem vertelde wat ik in Long Beach kwam doen en wat ik hier zoek.

“So if you give me a call on saturday I’ll see if I can help you find an OK apartment in a safe area. Not a lot of affordable furnished places around in a city like this. But I know some people who might help you.”

Ondanks het zonnige weer en de blauwe lucht heb ik nu ook een frons op mijn gezicht. Zojuist heb ik het kloppende hart van mijn onderzoeksgebied eindelijk in het echt gezien (... NOT!). Ik ben veroordeeld tot het “Cambodia Town” in Long Beach op Anaheim Street waar Jaime me net zo nadrukkelijk voor waarschuwt. Dat worden interessante onderzoeksmaanden.

Dag 2 in Long Beach - Zaterdag 29 januari

“Femke, eet je ook een stukje toast?”
Als een echte peuter draait de roodharige krullenbol zich met tegenzing om naar mama Anouk. Staand op de stoel heeft ze een geweldig uitzicht op de fascinerende Siamese kater die zo heerlijk in het zonnetje op het houten terras ligt te slapen. Knorrend.

Maar het gezicht op haar oudere zus Nynke die al een flinke hap heeft genomen van de goudgele “french toast” met aardbeien die net werd bezorgd zorgt voor actie. Femke gaat zitten en laat zich de boter niet van haar brioche eten.

Het is zaterdagmorgen en de prachtigste dag van mijn eerste week in de Verenigde Staten. Niet alleen omdat lieve vriendin Anouk (VSO,Cambodja en Amsterdam) met partner Guido en twee levenslustige dochters me in Long Beach zijn komen opzoeken op het laatste weekend van hun 3 maanden in San Diego, Californië. Ook omdat de felle zon alle mist van de vroege ochtend heeft verdreven en we in het romantische toeristische havengebied onder de vuurtoren zitten bij te praten met ontbijt en een kop thee. In korte broek en t-shirt (al is het nog best fris).Oude vrienden. Wat een geluk.

Dag 3 in Long Beach – Zondag 30 januari

“… and then Courtney has these awesome little dolphins tattoed all over her back. So cool.. and…”. In het bestelbusje waarin het hotel haar gasten naar het stadscentrum vervoert wordt op de eerste rij flink geroddeld. Niet dat er flink veel spannends vertelt wordt. Maar het volume is flink hard met een flink Amerikaans accent.

Dat kan liggen aan de kater die de flink vertellende dame zal hebben van het alcoholische feestje dat ze vannacht op mijn verdieping heeft gevierd. Dat hield mij in ieder geval flink uit mijn slaap. Maar het kan ook liggen aan een overtuiging dat haar verhaal ontzettend interessant is. Zeker nu ze ook nog eens haar neonroze strakke hemdje opstroopt om haar collega precies aan te wijzen waar die dolfijnen nou precies op Courtney’s lichaam opdoken. De andere passagiers kijken in ieder geval gefascineerd toe vanonder de geföhnde pruiken en de lagen make-up.

Mijn hotel is helemaal volgeboekt met deelnemers aan de “International Spa & Salon Convention” die zich 3 dagen in Long Beach afspeelt.
Veel blonde dames. Heel veel haarspray. Ik kijk ernaar als naar een verre planeet. Zo steek je nog eens wat op.

Het is duidelijk dat knalroze echt DE kleur wordt in 2011. Dat doet het goed als ogenschaduw, maar ook als strikjes in je haar. En probeer het vooral ook eens als kleur voor je ‘hotpants’ in combinatie met groene kousen en een stel stevig laarzen.

Heel erg hot.

Of misschien moeten jullie dat in NL maar gewoon niet uitproberen. Soms is Amerika een beetje te ‘hot’. Te veel. Te flink.

Ik kan niet wachten tot ik al deze intensief onderhouden dames kan verlaten en een eigen plekje heb gevonden. Een appartement is wat ik zoek (…en een mobiele telefoon, een sportschool, een auto, een parkeerruimte, een prettige werkplek,een leven, veel goede moed .. enzovoorts, enzoverder).

Buiten regent het en ik heb heimwee.

Dag 4 in Long Beach – Maandag 31 januari

Vanachter het stalen hekwerk kijkt de kale oudere man me triomfantelijk aan.

“So if you are looking for the manager, you just found him. My name is Jack, and what can I do for you?”
Ik gok maar dat hij bijna 70 is. Een beetje uitgezakt en in slechte staat van onderhoud. Bleek en overgewicht. Komt niet vaak buiten zo te zien. Maar deze vervallen man heeft wel een echte glimlach en eerlijke ogen. Het klikt.

“Hi Jack, I’m Gina. I came to see about the furnished apartment for rent that you advertised on Craigslist”.

Zo begint de rondleiding op nummer 60 Lime Avenue. Een voormalig ‘senior community building’ waar nu ook de jongeren mogen huren. Door de leegstand krijg ik ook een kans om voor maar 3 maanden een plekje te claimen. Een buitenkans.

Appartement nummer 15 ligt op de tweede en bovenste verdieping van de reeks van dubbele woningen rond het kleine binnenhof. Het vermolmde tapijt in het trappenhuis stinkt naar pis en oude schimmel. Sinds de jaren 70 is hier duidelijk niets meer aan het interieur gedaan. Jack vertelt dat hier de laatste 30 jaar een oudere heer heeft gewoond. Ik vraag maar niet waar die meneer dan nu is.

Het is allemaal niet zoals ik graag zou willen.

Er is (nog) geen internetaansluiting, televisie of telefoon.
Er zijn geen meubels, gordijnen of potten&pannen.
Het bed staat opgeklapt in de kast en ik heb niet de moed om het eens te bekijken.
Maar het geheel heeft potentieel (en een flinke schoonmaakbeurt nodig).

En.
Er staat een sinassappelboom vol vruchten bijna onder mijn raam op het binnenhofje.
Om de hoek van de ‘community’ begint het pad naar het strand, staat een grote supermarkt en ligt het metrostation.

En nog belangrijker.
Jack zit bij de ingang en ik voel me hier veilig, geborgen en op mijn gemak.
Jack draagt vast geen knalroze kleding.
Als mijn fiets eenmaal voor de deur staat kan ik binnen 10 minuten in “Cambodia Town” zijn om aan het werk te gaan.

Ik kom tot de conclusie dat luxe een relatief begrip is als je met je veldwerk bezig bent. Dat zit hem misschien niet in materiële zaken.

“You know Gina… I just love the dimples in your cheeks when you laugh. I really don’t understand how that American partner of yours could ever let you go. It will be great if you come and live here. It just feels good.”

Nu begrijp ik waarom ze zeggen dat in Californië blondines meer plezier hebben!

Jack heeft een ondeugende grijns op zijn gezicht en leunt zwaar op zijn wandelstok.
Wat een charmeur.
Wat zou je dan als vrouw nog moeilijk doen?

Na de rondleiding ben ik naar huis gegaan om eens goed na te denken. Zoals afgesproken ben ik aan het einde van de dag terug gekomen. We hebben meer dan een uur heel hard zitten praten. Oude vrienden. Nieuwe vrienden. Ongemerkt ging het over familie, het leven in de USA, ouder worden en van allerlei (on)belangrijke zaken.

Ik heb mijn rental agreement net ondertekent.

“Well Jack.This just feels good. I think I will be happy here and we will be just fine.”

Maandag 30 januari na een week in de VS.

Een tijdelijk huis, een tijdelijke sportschool, een fiets in het vooruitzicht, een onderzoek om op te starten.

Jack doet jullie alvast de hartelijke groeten.

Mijn adres (tot 14 mei) is:
60 Lime Avenue, apt. #15
Long Beach CA 90802
Verenigde Staten
(post is welkom!)

Telefoon: +1 562 481 8159
(Let op: er is 9 uur tijdverschil met NL. Het is 9 uur vroeger in Long Beach)

Omdat het geld kost om telefoongesprekken te ontvangen, liefst contact via mail of skype.