Simsalabim... Fiets Weg!

“So.. now you be safe on your way home. Better stick to the main streets. Be really visible.
You know, sometimes they just kick you off your bike. That's if they like it and want to steal it.Or they just don't like you.
So you take care now. Best thing maybe is just to bike really really fast…”

Bedankt oom agent! Dat opstekertje had ik net nodig om me gerust te stellen na alle gebeurtenissen van vanmiddag.

De hele middag ben ik in gesprek met agent Ben, de Cambodjaanse wederhelft van het duo dat de Anaheim neighbourhood police center runt. Ben vertelt me over zijn leven als ‘community builder’ en Cambodjaan tussen Afrikaanse-Amerikaanse gangs als de ‘Bloods’ en de ‘Cribs’ die hier vanuit Los Angeles (Compton) zo hun handeltjes drijven.

Het heet nu dan wel Cambodia town hier, maar eigenlijk is het nog steeds een ‘no-mansland’ waar verschillende bendes regelmatig om de macht strijden. Stammenoorlog, zeg maar.

De oorlogen tussen de Latino’s, Cambodjanen en African-Americans worden door de gemeente maar lastig gevonden. Tja… je mag niet discrimineren hé? Iedereen is hier gelijk dus je kan geen beleid gaan voeren wat op het terugdringen van geweld bij een bepaalde ethnische groep gericht is. Weinig interesse, geen geld, ver van de binnenstad. Allerlei adviesgroepen maar in de praktijk komt het er dan op neer dat iedereen maar aan zijn lot wordt overgelaten. En dan breekt de oorlog weer uit.

Ben is een gepassioneerde verteller. Hij woont hier om de hoek en hoort iedere nacht de geluiden van de straat. Hij heeft veel vrienden en veel vijanden gemaakt in zijn jarenlange strijd om de buurt weer een beetje bewoonbaar te maken. In de praktijk komt het er op neer dat één bevolkingsgroep (in dit geval de Cambodjanen) dan de overmacht krijgt en er dus minder conflicten zijn. Vrede is soms erg simpel en niet sexy.

Om vier uur moet ik echt weg en onderbreek ik met moeite zijn verhaal.
Kom ik buiten.
Is mijn fiets weg!

Mijn fiets staat stevig op slot bij het politiebureau en is daar voor de deur gestolen!
Nouja.


“Nnnnyyyeeeaah… “
zegt de Mexicaanse tiener die met zijn ouders in de tuin aan het klussen is Met direct uitzicht op mijn fiets - toen die er nog stond. Dat was hij al toen ik kwam, en dat is hij nog nu ik –niet- wegga. Hij moet dus vanalles hebben gezien.

“… a white guy came up and just picked the bike up and took it with him”

Goh.

“No way!”
Zeggen Ben en zijn collega als ik verontwaardigd het politiebureau weer binnen stap met dit verhaal.
“No way that a white guy would be stealing stuff in this neighbourhood. That is very very unlikely. Probably it’s just someone he knows but he doesn’t want to tell.”

Dus gaan zij eens stevig met deze jongen praten. Papa en mama er ook bij. Hij heeft al snel door dat de gestolen fiets goede connecties heeft en zeker gemist gaat worden. De hele familie kijkt nu wat bezorgd.

Wij gaan weer naar binnen om wat telefoontjes te plegen, op de tam-tam te slaan. Er wordt een ‘team’ op uit gestuurd om op de omgeving te verkenning. ACTIE!

“There’s a guy trying to sell a bike for 5$ down the Block.”

Ik weet niet of ik boos moet worden omdat hij mijn mooie fiets blijkbaar maar 5$ waard vindt, of blij omdat er iemand gesignaleerd is.

Maar voordat ik hierover kan besluiten zie ik door het raam een optocht naderen.

Mexicaanse mama voorop,met op haar schouder …. Een fiets! Mijn fiets! Daarna Mexicaanse papa, met een wat angstige blik in zijn ogen. Helemaal achteraan de Mexicaanse zoon. Hij sloft en er is duidelijk wat tegenzin aan het einde van de polonaise.

“… Well, well .. we found it ! “
Zegt mama met een uitdagende blik in haar ogen. Die blikt zegt: …en bewijs jij maar eens dat het niet zo is!

“It was upstairs in the building, on the hallway at the 3rd Floor. We don’t know who lives there. But whoever it was.. he tried to break the lock, that’s for sure.”
Nou, dat is zeker duidelijk. Mijn slot ziet er erg mishandeld uit. Maar het heeft zich sterk gehouden en doet het nog steeds. Mijn fiets is nog steeds op slot.

Familie Mexico blaast de aftocht onder de gelaten blikken van Ben en collega. Wat moeten ze hier nou nog mee doen?

Wat mij betreft vind ik het allemaal al lang prima. Ik wil hier nu alleen nog maar weg, weg,weg. Er is een afspraak gemist, ik ben geweldig geschrokken en nog onder de indruk van alle verhalen van vanmiddag. Even he-le-maal klaar met Long Beach en mijn Cambodia town.

Na meer dan een maand hier heb ik nog steeds geen grip op mijn omgeving. Geen idee blijkbaar waar het superonveilig, echt onveilig en toch best wel onveilig is. Ik voel me voortdurend een doelwit, en dat is deze middag zeker niet beter geworden.

Het besef dat ik per definitie de zwakste schakel ben hier. Blond, dus duidelijk geen familie hier en geen ‘gang’ om haar te beschermen of wraak te nemen. Een vrouw, dus makkelijk fysiek te bedreigen en naar alle waarschijnlijkheid onbewapend (of onhandig). Bovenop dat alles ben ik ook nog zo'n naïeve arme muts, om in deze buurt op een fiets rond te gaan rijden!

Volgende keer misschien maar met de bus.