"... and the Winner is...?"

Ik ben in een propvolle grote theaterzaal met kersenrode pluchen stoelen (zo eentje die eruit ziet, zoals dit soort zalen er gewoon uit hoort te zien).

Het grote netzo rode gordijn voor me is nog gesloten,maar ik weet dat daarachter een megagroot projectiescherm zit waarop ik straks filmbeelden ga zien.

Aan weerszijden van dat gordijn op het podium staan twee reusachtige goudglanzende glimmend gladde mannenbeelden (zonder p..). En ik weet dat ze allebei een voornaam hebben die begint met een O.

Rara waar ben ik?

Gea is bij de Oscars! (nouja, zo’n beetje ongeveer en bijna, maar wel heel dicht in de buurt en dan op gympen)

“… so we are very proud to present you tonight the shorts of the documentaries that are nominated for this years Academy Awards. After the presentations there will be a discussion with the nominated directors and producers…”

Aan het woord is Grote Documentaire Guru Michael Apted (jeweetwel van o.a. 7up, dat project waarbij hij dezelfde groep Engelse jongeren iedere 7 jaar opnieuw ging filmen). Hij knikt naar het midden van de zaal waar zijn medejuryleden, inclusief Michael Moore, en de genomineerden zitten, allemaal ook buitengewoon “proud” en “honored”en in hun zondagse pak.

Droom ik of ben ik hier echt?

Een week geleden ontdekte ik:
1. dat de Oscars pas dit weekend worden vergeven.
2. dat ik echt om de hoek woon van waar dat gebeurt.
3. dat ik voor $5 zomaar een plaatsje kon reserveren voor de voorpresentatie van de documentaires in het Samuel Goldwyn Theater, het hoofdkantoor van het “Gilde” dat jaarlijks deze beroemde prijzen uitreikt.

Conclusie. Ik was sip. Er was nog een glas wijn. En toen...! Hahaaaa…. En nu zit ik dus echt hier.

Dan baal ik wel dat ik hier maar weer alleen ben en er niemand was om de opwinding van deze week mee te delen. Zenuwen, want ’s avonds dus alleen Los Angeles door, waar ik nog nooit geweest was. Beetje nerveus, want wat moet ik aan en wat neem ik mee? Kriebels, want …sjeempie… Hollywood enzo.

Dat bleek gisteren dus allemaal weer compleet overbodig. LA=OK!

Heel lang heb ik gehuiverd om in mijn eentje naar Los Angeles te gaan. Een opeenhoping van verkeerde tv-series, verhalen van armoede, geweld en voetgangersonvriendelijkheid. Foute muziek ook.Maar het blijkt dus heel erg mee te vallen (hoor diepe zucht op de achtergrond). LA zit erg simpel in elkaar.

Na een dagje flink doorstappen de volgende observaties.

Op straat springen een paar thema’s er overal uit.Met stip op nummer 1 staat: het huishondje. Er zijn hondenhotels/daycarecenters/ kapperijen/uitlaterijen/boerderijen en bakkerijen (of hahah… a barkery , zoals dat dan hier wordt genoemd). Blaffen is Big Business.

Op nummer 2 staat het veganistische organisme. Het maakt niet uit wat je doet, als je het maar vegan/organic doet. En dat geldt natuurlijk voor je boodschappen en maaltijden buiten de deur, maar ook voor je massages/manicures&pedicures/yogalessen/kleding en zelfs je handlezingen en bezoeken aan de plaatselijke koffiedikkijker (dat zijn er nogal wat).

Het enige wat ik nog niet gevonden heb ik een veganistisch/organische hondensalon… maar die zal er toch ook wel zijn?

Ondertussen heb ik het tijdens mijn semi-“Evening at the Oscar’s” weer helemaal voor elkaar. In ieder geval om mijn eigen privé opwinding te creëren.

Hoe kan ik nou mijn portemonnee (incl. credit card) op een avond als deze in mijn hotelkamer vergeten en hier pas in de theaterzaal achter komen? Hoe ga ik thuiskomen op de $3 die ik bij me heb?

Zeker niet de gedroomde chanpagne in en fijne bar. Geen taxi naar huis. Zelfs een directe avondbus is hier even zeldzaam als een schoon&gratis toilet op het Leidseplein op een zaterdagavond. Een middernachtelijke wandeling van een dik uur terug zoals ik heen gekomen ben? Eeeeeh… liever niet (had ik nou ook maar een hond!)

Mijn gedachten zijn al lang niet meer bij rood pluche en Oscar tot ik in gesprek raak met mijn buurman.

(Tromgeroffel) “The winner is…” .

Nouja, dat weten we natuurlijk pas op zondag. Maar voor mij was het gisteren de sympathieke Fransman Guy. Een zestiger met flink overgewicht en doorschijnende lichtgroene ogen die opleven als hij vertelt over zijn liefde voor Californië. Van 1975 tot 1982 werkte hij hier voor de Franse Ambassade en maakte de instroom van “mijn” Zuidoost Aziatische vluchtelingen van dichtbij mee. We zitten dus al snel gezellig in het Frans te ratelen. Geen idee of Michael Moore er last van had.

Guy is nu nog steeds als speciaal afgezant voor de Shoah (en genocides) bij de Franse overheid in dienst, maar hij woont afwisselend in Parijs en Portugal. En dan neemt hij fijne zonnige vakanties in Californië om weer bij te komen.
Dat vertelt hij allemaal in de terugweg door LA in zijn huurauto. Wat een geweldige manier om thuis te worden gebracht! Ik ben opgelucht maar wil dat vooral niet al te sterk laten blijken. "Tinseltown" houdt van illusies, maar het echte leven is toch altijd net weer een beetje vreemder dan fictie!

Ps.. Iemand zin om bij een volgende LA bezoek mee te gaan naar Gordon Ramsey? Die schijnt hier wel een aardige brasserie te hebben….