24/7

Eindelijk is het zondag, de enige dag dat ik me alleen maar met niet-Cambodjaanse dingen wil bezighouden. Zondagsrust.

Ik kan er maar moeilijk aan wennen dat dat gegeven hier niet echt is ingeburgerd. Op alle dagen van de week zijn de supermarkten in mijn buurt van 6 tot middernacht open en de sportschool is gewoon 24 uur beschikbaar. Het leven raast gezellig verder zonder rekening te houden met de kunstmatige ritmes waar we in NL aan gewend zijn.Waarom zouden ze ook: iedereen werkt toch altijd?

Nou is die winkelvrijheid op zich best fijn voor het verkrijgen van een kop thee en een verse krant, maar deze zondag ben ik minder blij. Ineens is het -volgens Jack- een goed plan dat Gabriël, de Mexicaanse loodgieter, mijn bad eindelijk eens gaat ontstoppen en repareren (jaja… al na twee weken- goed idee Jack!). Dat vind ik natuurlijk ook. Maar op mijn zondagmorgen?

Zucht. Deur van mijn appartementje om 9 uur voor Gabriël en zijn assistent open gemaakt en zelf maar traditiegetrouw gaan hardlopen. Dat in de stille hoop, natuurlijk, dat ik bij terugkomst wel rust zou vinden.

Helaas.Al liep het lopen -letterlijk- wat uit de hand en was ik pas om half elf weer bij huis. Daar trof ik vooral veel lawaai en een pessimistische Gabriël aan.
“Aaah… we need to renew the tap and the plug. It’s much more work than I thought. But you are lucky, you get all this new material in your bathroom!”

Poeh… wat was ik ontzettend “lucky”!

M’n bezwete lijf dus maar in een trui gewikkeld en op de slaap/zitkamervloer mijn verse New York Times uitgevouwen om de tijd door te komen. Om te ontdekken dat ik eigenlijk die ochtend al een direct verslag van de belangrijkste gebeurtenissen had gehad.

De Chinezen zeggen”Tien mensen, tien kleuren” om te beschrijven hoe iedereen zijn eigen verhaal heeft. Dat niemand in een hokje past. Die ochtend had ik stiekem onderweg al een Amerikaanse regenboog van nationaliteiten bezocht.

“You’re doing a great job. I’ll save you some fish next time!” was het afscheid dat ik nam van Sam, een koptisch-Egyptisch-Amerikaanse visser die lekker bezig was op Belmont pier. Daar stond ik lekker een beetje te rekken en strekken na een eerste half uurtje hardlopen en we raakten in gesprek. Over de situatie in Egypte. Het leven van de koptisch Christenen (lang leve Kunstgeschiedenis, dan leer je ook weer wat over die cultuur). Over zijn familie en zijn verwachtingen voor de regio. Politiek bijpraten 1, tussen de makreeltjes. Helemaal mijn ding.

Toen ik na een lange tocht eindelijk mijn krantje en een warme kop thee kwam halen bij het winkeltje op de hoek werd ik (weer) warm verwelkomd. “Hey.. how are you? I got you some glutenfree things so you can also get your breakfast here”. Dat is eigenaar Varouj (zeg: Faroesj) Shekerdemian, die heeft het woord “service” uitgevonden ( en brengt dit bijna 24/7 in de praktijk.. heeft die man geen slaap nodig?).

Zijn familie is 20 jaar geleden uit Armenië overgekomen en hij woont al jaren met zijn vrouw en kinderen in de buurt. Maar nog steeds is er veel contact met thuis en hij heeft zeker ook zo zijn ideeën over de protesten die nu plaatsvinden in Libië. “Do you need a little top up with hot water for your tea before you go home?”. Politiek bijpraten 2, tussen de donuts.

Terwijl ik dan eindelijk thuis ben aangekomen en een beetje zit bij te komen boven die krant, geeft Gabriël de laatste stand van zeken over het regionale nieuws. Zijn ex-vrouw is weer teruggekeerd naar Mexico en woont in het Noordoosten, precies de regio met al het geweld. “I don’t understand those people. Why would they go back to Mexico? There’s no work? There’s no education? “.
Nouja, ik snap nu in ieder geval waarom die scheiding er is gekomen. Maar de muur op de grens tussen Mexico en de VS vind ik moeilijker te begrijpen.

“California was Mexican/Spanish first, and it still is. No use in putting up a wall. It just as well keeps people in, as it keeps people out.”

Politiek bijpraten 3, tussen de boutjes en de moertjes. Dankjewel, Gabriël.

Rond 12 uur lig ik dan eindelijk in een heet bad onder het genot van de New York Times Bookreview (oh… GELUK!)
Aan het einde van mijn zondagse regenboog ligt een pot met rust. Maar-ondanks mijn gemopper-, die regenboog had ik toch ook niet willen missen.

Ps. De CSI opnamen waren vorige week erg opwindend. Meer omdat de straat van 7 tot 22 was afgezet en je voortdurend door de politie werd ondervraagd over je plannen dan om de 10 minuten achtervolgingsscene die een paar onbekende acteurs tussen de bedrijven door hebben opgenomen.
Was dat alles?
Het schijnt dat er regelmatig scenes uit CSI Miami en Dexter in mijn buurt worden opgenomen, er is namelijk uitzicht op veel palmbomen. Later wordt dat dan allemaal gemixt om het er “Miamiaans” uit te laten zien (wat een boefjes daar in Hollywood). Ik beloof dat ik zal zwaaien als ik in beeld kom :)