Dekseltje

(Vorige week lijkt er iets mis te zijn gegaan met de aankondiging van het bericht. Grijp je kans: “Geloof, hoop & liefde” is nog beschikbaar, zie linkerkolom)

“Skjoezzz me…. Skjoezz me…!”

Ik sta een beetje te dromen bij de bushalte en heb niet door dat het de bedoeling is dat ik omkijk. Ineens buigt er een meneer naar me toe. Ver voorover. Hij grijpt daarbij de paal van het bushaltebordje in een stevige omhelzing. Ik schrik me een ongeluk.

“Eeeh.. uuhhmmm”.

Kalend hoofd met donker (geverfd?) haar. Bleek hoofd en blauwe ogen. Hij praat zacht. Een beetje alsof hij me een geheimpje in wil fluisteren. Dat helpt allemaal niet erg om mijn verbazing te verhelpen: Wat wil deze man? Doe ik hier iets fout?

“Aahhmmm… would you like to go out to dinner some time?”

Nouja... “Huh????”. Die gedachte klinkt zo hard tussen mijn oren dat hij op mijn gezicht te lezen is.

“Well… I was watching you from the restaurant. Thinking you look very nice. So I thought I might ask you if you would like to go out to dinner some time.”

Juist. Sta ik in een hele grote tweedehandse spijkerbroek. Trui. Baseballpetje. Gympen. Een grote shawl. Nog steeds verkouden en miserabel. Rugzak. En dan denkt deze meneer dus. “Goh. Lekker ding”. Zegt dit iets over deze meneer of zegt dit iets over mij?

Wel lef. Dus bonuspunten.

Ik bekijk de heer in kwestie nog maar eens en kom toch heel snel tot de conclusie dat zijn aandacht helemaal niet aan mij besteed is.

Nouja.

Snel afgewimpeld met een smoes over een lopende relatie en met beleefd bedankje voor de vleiende actie en dat ik me echt vereerd voel.

In de bus gestapt die er toen godzijdank aankwam.

Toen gaan zitten en heel erg hard gegrijnsd.

Ha. Had ik me daar net op internet beklaagd dat ik wel helemaal geen aandacht zou krijgen met Valentijnsdag dit jaar, gebeurt dit!

Hoewel. Die meneer was wel van een leeftijd, uitstraling en kledingkeuze dat ik eigenlijk niet zeker weet of ik me wel erg gevleid moet voelen.

Daarnaast… had het ontbijt bij het restaurant de “Omelette Inn” misschien ook iets te maken met deze testosteron gedreven actie?
-----

Het is inderdaad bijna Valentijnsdag dus hoog tijd om even bij te praten over de romantische aspecten van mijn kennismaking met Long beach. Over de voordelen van het blond zijn (waar ik bovenstaand voorval ook maar onder rangschik) heb ik in een eerder bericht al wat geschreven. Dat lijkt vooral bij de hoogbejaarde heren in mijn seniorenwoning-gemeenschap zo zijn voordelen te hebben. Maar ik bespeur nu met grote regelmaat een ander soort aandacht die ik niet zo goed kan thuisbrengen. Of beeld ik me dat maar in?
-----

“Yes… here you go, sweety. Enjoy your drink and make sure to come back soon!”

In de supermarket is er die ene potige dame die me steeds weer knipogend helpt als ik mijn koppen thee haal in de Starbucks (met complimentary WiFi). En dat gaat dan op een manier die voelt als…. Flirten?

Op straat voel ik af-en-toe ook zo’n blik van een passerende vrouw. En het spijt me van het stereotype, maar de vrouw in kwestie is dan vaak van de masculiene, uit de kluiten gewassen soort. In een grote broek en met kort stekelhaar. Heel intimiderend (en niet mijn type, al was het een man).

Nou was me al opgevallen dat Long beach een bijzonder actieve homogemeenschap heeft (alle soorten minderheden doen het hier goed), en dus ook een uitgesproken lesbo-gemeenschap. Maar dat zou me als Amsterdamse toch helemaal niet op moeten vallen? En dat doet het dus wel. Hier zie je unisex mensen gewoon nog zoenen op straat. Flirten (sic!). Hand-in-hand lopen. Dat soort opvallend gedrag als groep kom je in Amsterdam (nog) maar nauwelijks tegen.

Ik merk dat ik, als het om dit soort aandacht van vrouwen gaat , echt even moet zoeken hoe ermee om te gaan. Daar heb ik nog nooit zo openlijk mee te maken gehad.
Mocht er een keer een vrouw om mijn bushaltepaaltje gaan hangen dan heb ik graag een diplomatiek antwoord. En hoe geef ik een reactie op die overvriendelijke flirts van mijn Starbucksdame?

Iemand..?

Want ik ben niet van plan om hier voor een dekseltje door te gaan (al wordt ik dan ook regelmatig zo bekeken).

Ps. Bij deze ook wat meer foto’s van mijn woon/slaapkamer. De eerste kakkerlak is al verschenen en heb ik Annie gedoopt. Best gezellig (..) . Om de foto’s wat te “pimpen” heb ik er maar wat kleur aangegeven met dingen waar ik wel blij van word.

Pps. Opwinding onder mijn buren… deze week wordt er een achtervolgingsscene uit “CSI Miami” in onze straat gefilmd!(Wil u even in mijn arm knijpen? CSI Miami in mijn straat? Ik ben echt ver van huis jongens. Hollywood is om de hoek – en dan nog even een uurtje fietsen-)