Le Jardin

Khmer kindermeisje: “Sara.. NO!”
Klein blond meisje 1, terwijl ze in een boom klimt: “…”

Klein blond meisje 2, al boven in die boom: “Banana … I have a banana.. Oe..oe. .oe”

Klein blond meisje 1, op een tak die dreigt te breken, doet mee met de apenkreten: “Oe.. oe.. aaaahhhh… aaaahh”

Khmer kindermeisje, probeert nu klein blond meisje 1, ze blijkt Sara te heten, bij haar arm te pakken: “Chorp! Ot baan tei” (wat zoveel betekent als “Stoppen! Dit mag niet!” in het Khmer).
Sara geeft daarop fijnzinnig in het Khmer te kennen dat ze het hier niet mee eens is : OTTEI! (wat zoveel betekent als: NEE!)

Ik zit in één van mijn favoriete werkcafés, Le Jardin.

Leek me leuk om jullie een beetje te laten zien waar ik zit te schrijven en denken als ik het even gehad heb met mijn appartementje. Na tienen wordt het daar zo heet dat ik dan meestal mijn heil ergens anders zoek als er nog veel moet gebeuren.

Le Jardin bestaat sinds drie jaar en is begonnen door een Frans stel met kinderen. Die misten de nodige voorzieningen voor gezinnen in Phnom Penh. En groot geluk hadden ze.
Wat ze voor elkaar hebben gekregen is een weldoordacht kinderparadijs… voor ouders én voor kinderen van alle leeftijden. Laat me even opsommen wat er allemaal te doen is.

Er is een supergrote zandbak met een soort boomhut.

Een verkleedklerenwinkel met alle soorten kostuums maar ook luiers en zonnehoeden.

Een grote variatie aan zelfgemaakt ijs in een mooie ijsbar.

Een hok met een cavia, konijn en een volière vol vogels

Comfortabele houten banken, sofa’s en ook gewone tafels om aan te werken (inclusief gratis WiFi)

Een binnenspeelruimte voor als het regent.

Regelmatig allerlei lezingen en concerten, voor ouders en voor kinderen.

Allerlei speciale kindermenu’s en de mogelijkheid om allerlei soorten kinderfeestjes te organiseren.

Lampionnen en een discobal!

Geweldig allemaal en echt een
concept wat ook in Nederland niet zou misstaan. Maar dan als een soort wintertuin denk ik, lekker warm. Zonder dat effect van tropische begroeiing.

En natuurlijk die bomen om in te klimmen waar onze Sara en haar zusje zich nu verschanst hebben.

Ondeugende Sara slaat de hand van het kindermeisje weg, laat zich snel uit de boom zakken en besluit dat het tijd is voor een ander spelletje. Daarbij schakelt ze moeiteloos over in weer een andere taal.

“Moi, je suis un chat!” en klimt op de vensterbank naast de keukenbar en zwaait vervaarlijk met haar benen.

“Je suis un chat dans le jungle..je veux un peu du lait..” Waarop de Khmer bediening vriendelijk naar haar lacht en besluit haar verder maar te negeren.

Het is heerlijk om weg te zijn van alle stadsgeluiden in deze geïsoleerde tuin die van alle gemakken is voorzien. Het enige nadeel is dat je standaard bekenden tegen zal komen, omdat één van de weinige plekken is waar kinderen lekker kunnen spelen. En dat is niet zo gunstig als je een klusje af denkt te gaan maken. Daarnaast willen sommige kinderen nog wel eens wat heftig te keer gaan.

Khmer kindermeisje..nog steeds met het zusje van Sara in de boom: “… you have to come down… you could fall and break your legs..”

Maar dat maakt weinig indruk.

Sara zelf heeft ondertussen bedacht dat de cavia vast dorst en honger moet hebben.

Allereerst worden een aantal struiken leeggeplukt en krijgt meneer cavia wat zware bladeren te verteren. En dan…

“I need a spoon. Give me a spoon so I can give him some milk”

Geen reactie van kindermeisje.

Vervolgens besluit ze dan zelf maar een lepel te pakken uit een kom soep van één van de dames die haar lunch net op heeft. Zonder enige terughoudendheid loopt ze naar een tafel en pakt zonder vragen het gewilde stuk bestek van tafel. De dames kijken verbaasd naar deze onverwachte actie van de naam die iedereen in Le Jardin nu wel kan dromen. Sara??!!Dit zijn voor haar onbekende dames, wel te verstaan.

Het kindermeisje heeft er nu helemaal genoeg van en loopt naar de plek van het onheil toe om eindelijk echt in te grijpen (hoop ik).

Maar onze wervelwind valt onmiddellijk op de grond om daar poeslief met wat speelgoed te gaan zitten spelen alsof er niets aan de hand is. Bij de minste beschuldiging barst ze los in een circus van gehuilde onschuld. Het kindermeisje kijkt wat moedeloos toe.

Wat moet je daar nou mee? Ik benijd haar niet.

Al die afleiding is nu ook voor mij wel genoeg geweest en ik loop naar binnen om af te rekenen. Als ik weer naar buiten kom zie ik vanuit mijn ooghoek nog net een blond koppie wegschieten van mijn tafel .

Hé… hoe kan het melkkannetje van mijn theeservies nu ineens leeg zijn?

SARA!