Voor de bloedbank

Goed. Ik geef meteen toe dat het echt prettiger is om in de tropische Thaise warmte te verdwalen dan in een Amsterdamse herfststorm.

En misschien werd ik licht wanhopig omdat het toch nog best tegenvalt om met mijn nog licht pijnlijke hoofd ineens weer zo'n onderzoek uit te voeren, met wat jetlag, en alles wat zo bij Thailand in het regenseizoen komt kijken (heel veel regen vooral, en beestjes).

Maar de doolhof die Bangkok heet, was me deze eerste week niet gunstig gezind. Hoe kan het toch dat je een uur te vroeg van huis vertrekt (exclusief reistijd), en dat je dan toch nog 10 minuten te laat komt?

En dat terwijl ik voor de verandering maar eens rechtstreeks naar mijn bestemming ben gelopen!
(jaja.. google maps: die 37 minuten reistijd waren vast voor Thaise tijgers en niet voor Hollandse hindes).

Goed. Ik geef ook meteen toe dat ik nooit bij de padvinderij heb gezeten. En dan ook meteen maar dat ik een beetje eigenwijs ben in mijn omgang met plattegronden (ja... daar staat wel dat ik deze straat in moet, maar volgens mij is die andere echt sneller). Vooral in het kiezen voor de buitenlucht en een wandeling als het OV toch echt sneller en gemakkelijker is.

Mijn eerste afspraak is op het department of Veterinary Science van de Chulalongkorn universiteit. En bij de aanwijzingen schrijft mijn contact, dokter Kittisart, dat ik naar de 4e verdieping moest komen van het '50th anniversary building'. ( Euuhh... tja.... zou dat dan op de gevel staan?)

Nouja, dat maakt uiteindelijk ook niet zoveel uit want mijn nog beperkte Thaise leesvaardigheid rijkt zowiezo nog niet tot het ontcijferen van gevelteksten.

Het is woensdagochtend tien over negen.
Ik ben bezweet.
Ik heb dorst.
Ik ben gestoken.
Mijn voeten doen zeer (na meer dan anderhalf uur stevig doorstappen).

"Het moet hier ergens zijn!"
Ik ben dichtbij.
Ik voel het.
(En ook al tien minuten te laat dus wat wanhopig)

Voor me ligt een dierenziekenhuis met daarnaast een dierenbloedbank (hebben we dat ook in Nederland?). Ik doe wat ik doe als ik echt niets anders meer kan verzinnen. Het hoogtepunt van verdwaald zijn in een vreemde stad: iemand bellen die de weg wel weet.

"Yes.. Kittisak?"..

Voltreffer! Ik blijk onder het raam te staan van zijn kantoor. Binnen 2 minuten ben ik binnen en de volgende twee uur heb ik de tijd om op te drogen en bij te komen. Vergeleken met de reis ernaartoe zijn die interviews echt een makkie! Komt goed :-)

Volgende week ben ik veel onderweg want allerlei expert meetings, bezoeken aan dairy farmende dames en wat dairy organisaties. Tot later!

Sabai-i dee kha en liefs, G