Tot 10 tellen 14 juni 2006

Ik heb tot 10 geteld, toen dat niet hielp tot 50, en toen toch nog maar tot 100. M’n ogen dicht gedaan en weer geopend, diep ademgehaald. Het hielp niet. Vervolgens heb ik mijn tas gepakt en de deur van het kantoor achter me dichtgetrokken, mijn collega’s merkten er weinig van en ik hoorde ze lekker doorkletsen aan de andere kant van die deur. Ik wist toen zeker dat ik hier niet meer terug wilde komen. Soms helpt tellen niet meer.

Een eerste assumptie bij het willen delen van kennis is dat mensen graag iets willen leren, dat mensen zelfs al enig idee hebben wat ze willen leren. Een tweede assumptie bij het delen van kennis is dat mensen niet bang zijn voor verbetering en verandering als ze er zelf beter van kunnen worden, dat ze er zelfs wel door gemotiveerd kunnen raken als er meer geld kan worden verdiend. In het geval van beide bovenstaande assumpties is mijn CPAD Office regelmatig “niet thuis” en blijf ik gefrustreerd en onbegrijpend op de deur kloppen.

Toen ik om 11 uur ’s ochtends vorige week die deur uiteindelijk dichttrok was het niet eens zozeer uit frustratie, daar had het tellen nog wel tegen geholpen. Het was het zware gevoel van diepe ijskoude teleurstelling dat me ineens naar de keel greep. De veronderstelling dat er na alle gesprekken, tijd en energie die we in het opbouwen van onze relatie hebben gestoken nog steeds geen schijn van enig begrip is voor het plannen van tijd en activiteit. Het is mijn pure wanhoop dat er na 10 maanden en alle positieve feedback op het werken met een actielijst en een planning geen enkel gevoel is bij mijn collega’s dat ze dit ook zelf kunnen doen. Geen zelfvertrouwen, geen initiatieven, niemand thuis als er iets gedaan moet worden. Nog 2 maanden ben ik hier. Als hun zelfredzaamheid in de afgelopen maanden niet is opgebouwd dan gaat het nu zeker niet meer gebeuren. Ik heb een erg eenzaam gevoel van binnen. Wil ik hier nog wel 2 maanden mee doorgaan?

Die vraag is niet zo definitief en dramatisch als ik denk, blijkt bij navraag. Ik ben diezelfde ochtend op mijn fiets gestapt en heb een begrijpende schouder gezocht op ons VSO programmakantoor, en heb die gelukkig ook gevonden. In de laatste periode van een placement wil het nog wel eens tot heftige uitbarstingen komen tussen de volunteer en zijn/haar collega’s. Met een goede vertrouwensband en onder de tijdsdruk van een naderend afscheid kan elkaar dan ineens aardig de waarheid gezegd worden, en dat kan positief maar ook erg negatief uitpakken. Er zijn mensen die onverhoopt wat eerder weggaan, er zijn er die prachtige laatste loodjes achterlaten. Ik heb fijn uitgehuild op die schouder en het gesprek laten bezinken. Die middag om 15.30 ben ik weer terug op het kantoor in het Ministerie en praat met mijn collega’s, een erg concreet en duidelijk gesprek. Ik zal niet langer een meubelstuk zijn waarop ze naar believen kunnen leunen, voortaan gaan we zakelijker aan de slag en ben ik er alleen op afspraak.

Deze week heeft manager Vathanak voor het eerst zelf een actielijst gemaakt, met een overzicht wat er moet gebeuren, wanneer het af zal zijn en wie er verantwoordelijk voor zijn. We praten erover en overleggen over de invulling, we organiseren een vergadering met het hele kantoor om de actielijst te bespreken. Vathanak heeft eigenlijk geen idee wat hij er verder mee moet gaan doen na die vergadering. “ Can I send it to VSO to ask for more funding?”, dat is wat er eigenlijk met de meeste planningen gebeurt, ze zijn alleen bedoeld als een tastbaar overzicht om om geld te vragen. “ Well, maybe it is not meant to be used like that, maybe this is good to use for our own people so they will know what there is to be done, and when and why. You could use it to ask them questions about that”. Vathanak kijkt me met grote ogen aan. Hij is meer een man van het veldwerk, communiceren is niet zijn sterkste kant en van managen heeft hij nog steeds geen kaas gegeten. Daar is iedereen het wel over eens. Er zijn genoeg pogingen gedaan en hij heeft deelgenomen aan alle trainingen en cursussen die het ministerie te bieden heeft. “Ok, miss Gina, I understand”. Hij draait zich om en stopt de actielijst in zijn bureaula. Ik begin langzaam tot 10 te tellen.