Where the streets have no name

Dit is een bericht over één van de beste dagen van mijn leven.Zo eentje waar je met een grote glimlach aan terugdenkt (de grijns komt al terug terwijl ik deze woorden typ, helemaal goed dus).

Het begon vorige week met die –bijna helemaal- gestolen fiets.Zoals jullie weten, die fiets kwam gelukkig weer terecht, desalniettemin besloot ik wraak te nemen op mijn omstandigheden.
Dus huurde ik een auto voor 4 dagen.

Helemaal volgens de onderzoeksplanning hoor! (Tja.. ik ben nou eenmaal iemand van de ingeslagen weg, en die dan blijven volgen).Handig om die afgelegen Cambodjaanse plekken in Long Beach en omgeving te bezoeken.Voor mij een reden om dat mythische Southern California (SoCal) eens wat verder weg te achtervolgen.

"Hé", dacht ik: "wat kan me nou met een auto eigenlijk gebeuren?"

(Tja..)

Op zondagmorgen rij ik in "mijn" witte Aveo, natuurlijk een automaat, enigszins gespannen de stad uit. Op naar de grote wegen en grote avonturen!? Alleen de gedachte aan een grote cocktail in een coole bar in een glamoureuze stad, mijn bestemming, bracht afleiding van de dwingende vragen:

“Hoe zat dat nou ook alweer met de voorrangsregels? Zijn die in de USA hetzelfde?”

“Welke opeenvolging van wegennummers gingen me (BINGO!) naar Palm Springs brengen?”

“Waar zijn die D1, D2 en D4 in de versnellingsbak nou precies voor bedoeld? (en waar is D3?)”

“Wanneer heb ik ook alweer voor het laatst gechauffeerd?”

“Hoeveel gestoorde gekken zijn in USA ook alweer langs de weg te vinden, mocht ik pech krijgen onderweg?”

Gelukkig –dacht ik- zou het op deze zondagochtend vast niet zo druk zijn op de weg.

(Tja..niet dus.)


Het begon al goed.
Gelukkig was er geen schrammetje op de bumper van die grote Hummer waar ik tegenaan botste.
Tja… ik weet best dat ik in de file niet moet proberen iets op te zoeken in mijn reisgidsje. Een klassieker om dan tegen je voorganger op te rijden. Maar ik was echt even helemaal de weg kwijt en er was nauwelijks een bord langs de weg om me te helpen.
De eigenaar (denk:stoere zonnebril en Budweiser +) gromde alleen een: “It’s OK” toen ik achter hem stopte in de berm terwijl hij al een blik op zijn bumper had geworpen. Stapte snel weer in en reed verder.
Voordeel:
“Kon ik lekker in de berm even rustig kijken waar ik nou eigenlijk was! “

Wat blijkt.
Verbazingwekkend.
Ik ben op de goede weg.

Na 3 uur rijden blijkt Palm Springs niet cool en niet rustig.
Het eerste is te verwachten midden in de woestijn. Het tweede is een teleurstelling.
Het is zondag en dagjesmensen zijn over de hele planeet hetzelfde. Ook niet cool en niet rustig.
Mijn hersenpan stond nog steeds in automatische versnelling D4 en daarom besluit ik maar geen dagjesmens te zijn.
Twee uur met veel ijsthee (heel cool) en de zondagse New York Times (heel rustig) op een terras in Palm Springs. Daarnaast krijg je nog wat ‘couleur locale’ mee van de Palm Springs Pensionado’s (zeker niet rustig).
("Yeah… so then Franky said that he would go to the casino with me. But instead we went to the Hilton. Yeah… it’s got a great pool. So you remember what that joint on the freeway was called where we used to go in the old days?....You ever got to mee Marily there?")

Die kan van het lijstje. Geen toekomstperspectief voor ondergetekende.

Na een lichte self-guided samenvatting van de plaatselijke self-guided architectuurwandeling, vond ik het wel tijd om in te checken in mijn motel, de “Caliente Tropics Resort”.
Het complex zag eruit zoals Elvis Presley (hij RIP) er uit zou hebben zien als hij nu had geleefd. Vergane glorie, maar met schoon beddegoed een eigen koelkast.

Alleen. De cocktailbar en het restaurant zijn gesloten (Elvis has left the building).
diepe ZUCHT.

De vroege avond.
Later heb ik me afgevraagd waarom het me zo irriteerde dat die leuke barkeeper (hij had in Amsterdam gewerkt) pas na de twee Margharita (met extra zout) begon over de vriendin waarmee hij samenwoonde. Ik was niet echt aan het flirten of geïnteresseerd. Was ik dan zo verwend geraakt door de complimenteuze aandacht van mijn seniore appartementsgenoten in Long Beach?
Maar het voelde als een gevoelig blauwtje. Bedrog.
Al te gepikeerd ben ik 5 minuten na die opmerking opgestaan en heb bij het betalen geen fooi voor hem achtergelaten. (Een doodzonde in de States. Maar.. poeh… ik heb ook zo mijn trots)

Later bedacht ik me wat het was.
Ik was hier in Palms Springs toch weer als een dom Hollands blondje in de Amerikaanse droom getrapt . Dacht ik nou echt dat het die barkeeper iets kon schelen wie ik ben? Ik ben gewoon de klant=koningin.
Was ik niet weer in de aanbevelingen van Palm Springs getrapt waarin de glamour breed was uitgemeten?

Sukkeltje.
(Tja)

Een superauthentieke , verse en geweldige Mexicaanse maaltijd bij het restaurant ernaast bracht gelukkig de eerste blije soberheid.
Heerlijk geurend, overdadig, schoon en fris beddengoed op een superkingsize bed voor mij alleen bracht vervolgens nog meer troost in mijn hotelkamer (samen met de New York Times Bookreview).

Om acht uur rij ik de volgende ochtend, zonder kater en met een goed humeur, in stralende zonneschijn Palm Springs uit richting het Joshua Tree National Park. Natuur! Ja!

Wist ik veel wat die dag nog zou brengen.

Dat de weg naar het park al na een dikke 2 kilometer afgezet was.

(Die man van het Visitor Centrum bracht het nog zo goed: “Just get on Canyon Drive and stay on it.. that will bring you to the nearest entrance”.)

Dat ik de verkeerde kant op zou rijden op zoek naar een alternatieve route.

(Was dat wat U2 bedoelde toen ze op het album Joshua Tree zongen:
“I have run - I have crawled
I have scaled these city walls
These city walls
Only to be with you
But I still haven't found what I'm looking for”?)

Dat ik in een geweldige zandstorm terecht zou komen op de snelweg midden in de woestijn en me met doodsangst aan mijn stuur vast moest klemmen om niet met auto en al van de weg af te wapperen?

(Tja… dat zongen ze ook, had ik toch beter moeten luisteren:
“I want to feel sunlight on my face
I see the dust cloud disappear without a trace
I want to take shelter from the poison rain
Where the streets have no name”?)

Dat cactussen kunnen ontwortelen en bij harde wind heel hoog vliegen, al radslagen makend over de voorklep van je huurauto, waar je erg van schrikt (en de lak van beschadigd).

Dat het zou gaan hozen van de regen uit donkerbruine wolken die ineens vanachter de bergen aan kwamen zetten.

Dat er allerlei lampjes gingen branden op mijn dashboard en ik geen plek kon vinden om te stoppen en in de handleiding op te zoeken wat dit te betekenen had. (Toch is ontkennen ook altijd een favoriete strategie. In dit geval helaas bijna onmogelijk)

Om 10 uur verliet ik wanhopig de snelweg en stopte bij een McDonalds om uit te zoeken waar ik was, hoe ik hier was gekomen en waar ik heen wilde. Wil ik terug richting Joshua Park?

Het antwoord?
Tabé, Joshua Tree National Park. Ik luister nog wel eens naar de U2 cd.
Echt niet dat ik op maandagmorgen in de regen, in mijn eentje, in een huurauto met brandende dashboardlampjes weer terugkeer naar die woestijn.

Sukkeltje is ook wel eens verstandig (en gewoon bang).

Heel tevreden ben ik weer in de auto gaan zitten.Vanaf nu was het gesneden koek.Naar huis!

En dan.
Mis ik onmiddellijk de afslag terug naar Long Beach als ik weer op de snelweg terug ben.

En weer heb ik geen idee waar ik ben en waar deze weg naartoe gaat (..)

Toen heb ik me toch gelachen! Wat een geweldige 24 uur waren dit! Als dit een wraakactie moest zijn, dan toch zeker van mijn kleine fiets op autorijdend Amerika!

Ik heb het helemaal opgegeven en me gewoon lekker door het verkeer laten meevoeren. Hard meezingend met de muziek op de radio. Alle plannen gewoon losgelaten en tegen de middag Long Beach weer gevonden (Hoor je dat Bono? I found what I was looking for!)

Rest van de dag.
Heerlijk huissukkeltje geweest.
Boodschappen gedaan met de auto. Keuken schoongemaakt en de was gedaan.
Lekker gaan zwemmen in het zwembad dat altijd te ver fietsen was.
Auto veel te vroeg teruggebracht.
Opluchting & een flinke zucht. Geen zorgen meer om dit bezit.
(alleen nog flinke spierpijn in mijn billen en bovenbenen van het ‘m 24 uur knijpen op de chauffeursstoel)

Lang leve de fiets!