Verslag van een eerste feestje

De tijd gaat hard! We zijn al in augustus aan beland! Als ik aan jullie denk dan is het nog in het koudige natte weer waarin ik Nederland achterliet. Maar ondertussen is iedereen natuurlijk al lang en breed op zomervakantie! Dus denk ik (een beetje jaloers) aan nicht Hennie en Derk die lekker in Wenen rond walsen. Wat heerlijk om daar in de zomer zorgeloos rond te kunnen slenteren. Het gegeven “slenteren” bestaat helemaal niet in Cambodja, we zouden niet weten waar! Er is geen stoep en op de straten ga je als goedbedoelende wandelaar echt niet vrijwillig in de weg staan. Stof, druk en gevaarlijk verkeer, kuilen, stenen.. Kortom, niets om je kans op te wagen.

Bedenk me ineens, er is wel een plek waar je kan slenteren! Sinds een paar jaar bestaan in Phnom Penh twee winkelcentra, en daar kan je slenterend rondneuzen. Eigenlijk zijn er voor de Cambodianen twee belangrijke redenen om hierheen te gaan die niets met winkelen te maken hebben. Allereerst is het hier ijs- en ijskoud vergeleken met de buitenlucht, dus een prima bestemming op een warme dag. Daarnaast zijn hier de enige roltrappen in het land te bestijgen. Voor iemand uit de provincie een (doodenge) maar absoluut geweldige attractie. Als je in Sorya (zo heet de grootste) rondslentert zie je dus aardig wat giechelende mensen die een rij vormen voor de roltrap en eigenlijk niet zo heel goed de eerste stap durven te nemen. Kan je je dat in Nederland nog voorstellen!?!

In ieder geval ga ik er ook even tussenuit, voor werk wel te verstaan. Volgende week waarschijnlijk geen bericht uit deze hoek van de wereld. De In Country Training zit er op, en volgende week worden alle Volunteers in Cambodja verwacht op de jaarlijkse conferentie. Hier praten de mensen van verschillende programma´s elkaar bij over de actualiteiten, worden bijeenkomsten georganiseerd binnen programma´s en actuele thema´s eens goed doorgediscussieerd. Aan mij de eer om als groene nieuwkomer ook al meteen een presentatie van anderhalf uur te verzorgen. Tja, het VSO kantoor wil gaan werken aan een “ web-enabled Database”, wat dus wil zeggen: een intern kennisnetwerk. Hahaha.. Val ik even met mijn neus in de boter! Ze hebben eigenlijk geen idee wat dat allemaal kan betekenen en dat maakt dat ik ineens tot “expert” ben gebombardeerd en allerlei spannende dingen over dit onderwerp mag gaan zeggen. Hartstikke leuk maar ook wat verraderlijk: voor je het weet zit je in je vrije tijd aan een kennisnetwerk te bouwen. De conferentie wordt overigens vooral door alle vrijwilligers genoemd als de plek waar altijd fantastische feesten zijn, dus al dat geworkshop mag met een grote schep zout worden genomen. Locatie is Sihanoukville, een stad aan het strand die in de jaren zeventig is bedacht en gebouwd. In het GoldenSandshotel met een groots zwembad slapen en werken we met z´n allen, 5 minuten lopen van het strand. Dat gaat helemaal goed komen. Jullie hulp is van harte welkom bij het nadenken over mijn kleding voor de " fancy-dress party" op vrijdagavond. Thema: What you wanted to be when you grew up. Mama, tante kok, Elsbeth HELP! Wat wilde ik worden? (en het liefst iets wat mijn kledingkastje hier ook aan kan!)

Nog wel even een kort verslag van mijn housewarming, hier onder staan wat foto´s. Het was echt FANTASTISCH! Ben heel dankbaar en blij dat ik na 6 weken helemaal zelf zo´n feestje kan geven en dan ook nog met 30 leuke gasten. Eten gekookt voor de hele club, ook voor de Cambodjaanse (en die eten echt alleen naar lokaal recept) en dat is helemaal gelukt (tenminste niemand heeft nog met darmklachten gebeld). Klinkt misschien een beetje suf, maar daar maakte ik me het meest zenuwachtig over. Alles wat je kookt moet je minstens 3 x goed met gezuiverd water wassen, geen verkeerde messen gebruiken en niet te lang buiten de koelkast laten staan. Dat is dus erg veel werk en behoorlijk stressvol.. Nog los van het boodschappen doen! Het khmer eten is door Sothea goedgekeurd, ze heeft me wegwijs gemaakt in alle kruiden. Veel daarvan zijn uniek voor Cambodja. En onovertroffen was weer het kookboek van Jamie Oliver dat op de memory stick is meegegaan. Het recept voor aardappelsalade met avocado en zuring is wel wat aangepast in aardappel met groene papaja en wilde spinazie.. Maar dat deed aan de smaak vast niets af!

Dankjewel nog eens Marja voor die leuke magneten op mijn koelkast, iedereen vond het erg lief staan en het maakt dat ik de afgelopen week erg veel aan je heb gedacht!
Ook veel complimenten voor lieve nichtjes Tiffanie en Penelope, de mooie dochters van zus Elsbeth. Het t-shirt dat ze voor mijn verjaardag hebben beschilderd draag ik met grote regelmaat en zorgt voor veel aanspraak. Nu mijn nieuwe vrienden de foto-s hebben gezien was het dan ook: “Aaaahh, dat zijn de meisjes die je t-shirt zo mooi hebben beschilderd! “ (en het t-shirt zit erg lekker).
Tenslotte vinden de meeste Khmer het helemaal geweldig om me met Daan karaoke te zien zingen, dat is hier namelijk het nationale tijdverdrijf! De foto van mijn verjaardagsfeest geeft echt een gevoel van “ bonding”, al hebben ze hier dan ook geen ABBA en is er niemand zoals Daan met wie ik dat zo graag zou zingen. Ik mis je!En Peter en Robert Paul: Ja, inderdaad is knokkelkoorts een gewone ziekte in Cambodja. Het heet hier Djengé koorts en is in deze natte maanden veelvoorkomend. Je kunt er echt heel erg ziek van zijn begrijp ik, iedereen die ik ontmoet heeft het wel 1 of meerdere keren gehad. Maar in de droge periode komt het een stuk minder voor, dus als jullie misschien toch nog deze kant op komen. In december tot en met maart is een goede tijd. Ik hoop in april of mei naar Nederland te komen, dan is het hier te heet om uit te houden en heb ik iedereen lang genoeg gemist. Tenslotte, Uri, kleine terugkoppeling op de vraag naar een Joodse gemeenschap in Cambodja. Heb wat rondgevraagd maar het lijkt hier echt niet te bestaan of niet meer is misschien een tussenconclusie. Ik hou mijn ogen en oren voor je open!

Nog een kort stukje met lokale frustratie. Veel gasten kwamen zondag te laat omdat er 3 nummers 41 op mijn straat blijken te zijn, niet persé bij elkaar in de buurt. Hoe zit dat eigenlijk met de adressen in Phnom Penh?

Hoe kom ik waar ik wezen wil?

Stel je woont in Phnom Penh en je wil naar een adres dat je niet kent.
Stel je wil er niet met de fiets heen.
Stel je hebt haast.

Dan heb je dus flink pech. De kans is erg klein dat je op tijd op je locatie zal aankomen, en wel om 3 redenen.

1. Je zal een moto (soort scootertaxi) nemen en het merendeel van de bestuurders weet de weg niet in Phnom Penh. Dat moet je dus eerst zelf opzoeken en dan in je beste Khmer gaan uitleggen terwijl je achterop zit.
Ja, dat moet gaandeweg gebeuren want deze “taxichauffeurs” kunnen meestal niet lezen of schrijven en ook geen kaart lezen. Dus een andere uitleg gaat niet helpen.

2. Het is simpel genoeg, de plattegrond van Phnom Penh is een groot raster waarin de straten nummers hebben. Ze hebben ook wel namen maar die zijn in de politieke geschiedenis zo vaak veranderd dat niemand daar meer op vertrouwd. We gaan dus -bijvoorbeeld- op zoek naar straatnummer 310 en huisnummer 41. Waar op straat 310 moet je wezen? Dat is niet uit het huisnummer op te maken! Om het spannend te houden zijn de huisnummers namelijk niet in oplopende orde langs de straten verdeeld. Dat wil dus zeggen dat nummer 41 best naast nummer 331 kan liggen en wordt vervolgd met nummer 58, geen probleem! Als je moto (of jij dus eigenlijk) de juiste straat heeft gevonden dan is het een kwestie van op en neer rijden om het nummer te vinden. En vooral ook even checken of er geen dubbele nummers zijn! Nummer 228 bijvoorbeeld komt 3x voor op straat 63 (het zijn aardige mensen hoor, ik heb ook de andere twee families ontmoet).

3. En dan sta je voor een groot dicht hek dat ondoorzichtig gemaakt is met plastic en waarop geen deurbel is te zien. In de stad zie je vaak niets anders dan deze dichte hekken zonder deurbel. Onverwachte bezoekers worden niet echt warm ontvangen. Het is misschien een overblijfsel van een verleden vol geweld en agressie. Een paar jaar geleden waagden mensen zich hier na donker niet meer op straat. Of misschien is het ook wel altijd zo geweest. Nog steeds wordt er na wat getrek aan de deurknop en geklop op het ijzer met argwaan open gedaan door een “guard”, bij het noemen van de juiste naam mag je naar binnen (wel even je schoenen uitdoen bij de voordeur) (dat wordt nog leuk in mijn nieuwe huis waar ik zelf de “guard” ben en op de begane grond woon)

GEFELICITEERD! Je bent gekomen waar je wezen wilde. En maak je niet druk dat het niet op tijd is, dat doet niemand. Er kan nog zoveel gebeuren onderweg: stortregens, verkeersopstoppingen, ruzies met de politie om een bekeuring (wij westerlingen zijn erg populair)… te laat komen is wel het minste om je zorgen over te maken.