De toekomst - Bangkok 27 februari

Een krantenbericht. De eigenaar van cocktailbar " Ginger Monkey", John Steward, is vermoord. Het was een inbreker in zijn appartement, 18 en dakloos. John probeerde zijn vriendin te verdedigen en werd doodgestoken, zijn vriendin is met ernstige verwondingen in het ziekenhuis opgenomen. Hij was nog maar 37. Ik zie zijn grijnzende, trotse gezicht nog voor me van een laatste foto terwijl hij de award voor "de beste bar van Phnom Penh 2005" in ontvangst neemt.

Het leven is bizar, je krijgt geen enkele zekerheid hoe lang je het zal gaan overleven. Al die toekomst waar we steeds maar plannen voor maken, waarvan de oncontroleerbaarheid ons aanzet tot allerlei investeringen in huizen, auto's, opleidingen en spaarrekeningen. Weer zo'n plotseling sterfgeval maakt dat ik het allemaal wat te groots en meeslepend gedacht vind. Wat heb je eraan, al die breed uitgestippelde toekomstplannen? Maarja... dat verklaart dan ook vast waarom ik geen eigen huis, auto of gezin en hypotheek heb. Waarom ik nog maar een beetje in mijn eentje rondstruin zonder vaste verplichtingen op mijn 33e. Tot op heden weet ik het begin van mijn toekomst aardig effectief uit te stellen!

Deze week ben ik in Bangkok voor intensieve fysiotherapie aan mijn linkervoet. Na 5 maanden rond te lopen met stijve spieren en pijn zodra ik langer dan een uurtje rondwandel zijn we tot de conclusie gekomen dat ik in Phnom Penh niet ga herstellen, dus voor een scan naar Bangkok. Gelukkig geen ernstige schade maar wel een prachtig weeklang programma met allerlei whirlpools en elektrische impulsen. Het werkt! Moet vooral veel bewegen en in mijn wandelingen door de stad is er veel tijd tot nadenken over die toekomst. Want over 6 maanden zal ik er toch eens aan moeten beginnen.

Nouja, dat dacht ik dus. Want al peinzend kom ik tot de conclusie dat ik dan misschien wel niet veel materiele bezittingen op deze planeet heb. Maar dat ik daar eigenlijk ook niet zoveel waarde aan hecht. En dat mijn grote ontdekking van de afgelopen maanden is hoe ontzetten veel belangrijke onroerende emotionele bezittingen ik heb in NL en ook op andere plekken op de wereld. Zoveel eerlijke vriendschappen, bijzondere relaties en inspirerende herinneringen waarvan ik deelgenoot mag zijn. Het klinkt echt supercliche, en het spijt me maar ik kan er geen andere woorden voor vinden, maar ik ben een rijk mens! Al het materiele is vergankelijk, maar de dingen die ik als mijn bezit zie kan ik gelukkig overal mee naartoe nemen.

Allemaal prachtig, want over 6 maanden is het hier voorbij en dan zal ik mijn appartementje in Amsterdam weer moeten opzoeken. Jongens, ik kijk echt niet uit naar Nederland!! Als ik de tijdschriften en kranten lees en weer eens " live" wordt geconfronteerd met wat authentieke NL-se assertiviteit en onafhankelijkheid dan bekruipt me snel weer die enorme moedeloosheid waarmee ik de kikkers achter me liet (heb ik nu trouwens lekker recepten voor! Maar dat terzijde)
Dat is de grote paradox in mijn hoofd. Morgen zou ik een ticket kopen om Daantje te zien, Nathalie te knuffelen en bij tante Kok thee te drinken. Maar terug gaan naar Nederland? Daar heb ik geen zin in!

Nou dus die toekomst. Misschien willen jullie een beetje meedenken? De randvoorwaarden zijn als volgt.
Duidelijk is dat ik voor het einde van het jaar terug moet zijn in A'dam om mijn appartement niet te verliezen. Het kan dus best zijn dat ik nog een paar extra maanden (met een vakantie in NL tussendoor) vast knoop aan mijn placement hier om de klus goed af te maken.
Duidelijk is dat ik dit jaar niet automatisch een Green Card voor de US heb. Dat is jammer maar geeft me de tijd en vrijheid om daar toch een baan te zoeken en een sponsor voor een visum te vinden. Dan duurt het allemaal wat langer
Duidelijk is dat ik niet pers'e in NL wil leven. Wel in een warm(er) land, op redelijke reisafstand van NL en met moderne voorzieningen. Het kan -wat mij betreft- best zo zijn dat ik in Geneve, Rome, Bangkok, Hong Kong of Istanbul een baan ga zoeken. Maar dan wel een baan met een goed salaris waardoor ik niet voor iedere reis naar huis mijn spaarrekening hoef leeg te halen. En een baan die weer een stap vooruit is in mijn persoonlijke ontwikkeling.

En dan zit in mijn achterhoofd nog dat verlangen om gewoon weer in de schoolbanken terug te kruipen. Om de verzamelde theoretisch en praktische kennis van de afgelopen jaren om te zetten in een mooi proefschrift of een goede methodiek. Maar missschien is dat idee ook nog niet volwassen genoeg. En ik heb geen idee hoe ik dat aan moet pakken!

Het leven schijnt datgene te zijn wat gebeurt terwijl je plannen voor de toekomst aan het maken bent. Nouja, denk ik dan al wandelend door de stad. Als er morgen een inbreker in mijn huis komt dan heb ik gelukkig niet al te veel tijd verspild met plannen maken, en al heel wat toekomst beleefd. Maar hoe gaat het dan verder? Wat vinden jullie ervan?