Mango-regen 29 maart

Het is de tijd van de mango-regen in Cambodja. Voordat de slopende hitte van het hete seizoen echt begint, met tussenpozen van een paar weken, zijn er 4 of 5 tropische stormen met slagregens en rukwinden. Dit is de tijd om mango’s te plukken. Volgens de Khmer zijn die tropische stormen het signaal voor actie, ze geven de vruchten het extra vocht om ze lekker sappig te maken. Als de mango’s geoogst zijn dan begint het hete seizoen en in April het nieuwe jaar van de Khmer. Soms is zo’n signaal nodig als teken van een nieuwe periode, een nieuwe fase. Ik zou alleen willen dat alle signalen zo gemakkelijk te interpreteren waren als de woeste mango-regen.

De afgelopen maand was pijnlijk. Allerlei ziekten dienen zich aan. Een amoebe denkt een huisje te hebben gevonden in mijn darmen en na een ongemakkelijke autoreis is mijn rug vorige week weer geweldig verkrampt. Ik lig dus als vanouds op mijn bed naar het plafond te staren, te wachten tot het overgaat. Aspirine helpen niet voor de pijn in mijn rug. Huilen ook niet. Tja, ik kom er niet onderuit dat dit een signaal is. Sinds 3 weken mag ik weer hardlopen van de fysiotherapeut en ik ben langzaam gaan opbouwen. Dat heeft zijn gevolgen dus nu duidelijk gehad. Ik kom er niet onderuit dat het hardlopen blijkbaar zo’n impact op mijn lijf heeft dat ik er rugproblemen van krijg. Dus zou het vast erg verstandig zijn om ermee op te houden

Ik helemaal ophouden met hardlopen.

Dat is een signaal als een verwoestende tropische storm. Hardloper is wat ik ben. Een activiteit waarbij ik me het meest mezelf voel. Natuurlijk zijn er alternatieven en andere sporten. Vast en zeker. Maar ik ben hardloper, daar ben ik best goed in, als het gaat. Maar het gaat dus niet meer.

Mijn huiskamer stond een paar weken geleden blank met regenwater na een grote heftige onweerstorm midden in de nacht. De tweede mangoregen. Om 6 uur ‘s ochtends, voor vertrek naar werk, met een dweil aan de slag gegaan om het allemaal droog te krijgen. In mijn achterhoofd het idee dat het morgen vast weer zou regenen en ik dus zinloos werk aan het verrichten was. Een heel scenario van dagelijkse overstromingen en een nieuwe verhuizing speelde zich af. Het regende vervolgens 2 weken lang niet. De volgende regen zorgde niet voor een overstroming.

Ik lig in mijn bed en blijf maar steeds de afweging maken: wel lopen, niet lopen? Het is als met de mango-regen. Ik denk steeds weer dat ik in een boom ga klimmen met zoete vruchten, dat ik blijf genieten van de kracht van mijn lijf. Maar voel me, in plaats daarvan, zo vaak gedwongen om op een onverwacht tijdstip in onmacht op mijn knieen te gaan en de schade op te ruimen. Vervolgens te wikken en te wegen wat te doen. En dan maar weer op te staan en door te gaan in onvermogen tot een juiste beslissing voor de toekomst, dus geen beslissing.

Maar de tijd heeft me nu eindelijk ingehaald. Het is de tijd van de mango-regens en dan begint het nieuwe jaar.