Een geheim 7 mei 2006

Ben ik aan zee
Hoor ik het dennenbos

Ben ik in t dennenbos
Hoor ik de zee

Maar luisterend aan
Een schelp
Hoor ik ze alletwee

(Charlotte Mutsaerts)

Ik heb een geheim. Wil het graag met jullie delen. Ben benieuwd of jullie het allemaal raden na dit bericht. Hoop dat jullie het begrijpen.Neem me niet kwalijk dat ik het niet heb verteld. Het is een erg fijn geheim.

(Opgeschreven op het vliegveld van Phnom Penh; 20.40;nacht van 12 april 2006)

Een van de mooiste filmscene-s die ik ken is ongetwijfeld uit de film de Fisher King. Robin Williams staat als zwerver in Grand Central Station in New York. Hij is verliefd en wacht op de vrouw van zijn dromen. Hij is gelukkig. In zijn fantasie verandert de hal van het station in een grote dansvloer waarop alle, zich zojuist nog voorbijhaastende, forensen ineens al walsend langs komen zweven. Verstild zonlicht op de marmeren vloer van het station. Een onzichtbare melodie klinkt door de gigantische ruimte. Prachtig beeld.

Ik wacht op het Pochentong vliegveld tot ik in mag checken voor mijn eerste vlucht van vanavond naar Bangkok en droom van zo-n wonder. De draagbare cd-speler speelt Julien Clerc in mijn oor. Ik stel me de bleke backpackers, de zakenman in zijn zwarte pak en de groep logge Duitse toeristen voor als elegante ballroomdansers. Mmmm....misschien kan dit toch echt alleen in de film; Ik ben toch gelukkig.

Ik kan eigenlijk niet gelukkiger zijn dan hier en nu. Over een dikke 16 uur kom ik aan op Schiphol en zie ik Danielle. Eindelijk zie ik Danielle weer! Hoe sterk mag je je ergens op verheugen? Wat is nog gezond? Ik ben moe, nog een beetje ziek en emotioneel. Alle verdrongen heimwee van de eerste maanden is de afgelopen week naar boven gekomen. Nachten slecht geslapen. Avonden lang mijn tassen ingepakt. Gedroomd van Nederland. Daan spreken en ook Nathalie gaan zien. Ik denk aan Daan. Aan onze picknicks toen we nog op de middelbare school zaten, de wilde fietstochten door de regen van Arnhem naar Zevenaar. De slappe lach onder het eten. Aan de bezoeken aan Amsterdam toen zij al in de -grote- stad studeerde. Aan Daan verliefd op Louis, zo gelukkig. Daan bij me op bezoek in Wenen aan de vooravond van haar eerste baan, zo verloren. En hier zit ik dus op dit bankje in het vliegveld te janken. Julien Clerc zingt .. Ce n-est rien... Le temps qui passe... ce n-est rien... De tijd vergaat alsof het niets is. Hoe ben ik hier nou eigenlijk terecht gekomen?

Het maakt allemaal niets uit. In mijn buik voel ik een warm hard gevoel dat echt is. Vriendschap is echt. Daan en ik zijn echt. Nathalie is echt. De komende week in Nederland is een goed gevoel, is een actie die ik onderneem omdat er maar een paar dingen in dit leven zijn die echt belangrijk zijn. Wat er ook zal gebeuren. Wat een geluk om zulke belangrijke dingen te mogen hebben. Nog maar een kleine 16 uur.

Niemand weet dat ik naar Nederland ga, ontsnap aan dit verre bestaan om even dichtbij te kunnen zijn. Omdat het niet gaat om zo ver van elkaar vandaan te zijn als er veel dringende zaken zijn om te bepraten en je misschien ook gewoon even samen stil wil zijn. Julien Clerc stopt met zingen. Het is tijd om in te checken.
---------------------------

Op 23 april kwam ik weer in Phnom Penh terug. Missie geslaagd en ik ben de heimwee even een beetje kwijt. Al over 3 maanden zal ik ook de rest van Nederland weer zien!

-----
O ja.. ben de komende weken weer slecht bereikbaar want aan het rondreizen in Korea en Japan (van mijn laatste vakantiedagen hier maak ik graag goed gebruik!)