Groningen 2 juli 2006

Soms heb je niet door dat je je adem inhoudt, tot iemand je met een grote slok frisse lucht verrast. De afgelopen week was een week vol bepalende momenten en verrassende mensen. Een week met genoeg frisse lucht om eindelijk weer een goed door te ademen.

Gedenkwaardige ontmoetingen zijn meestal terug te brengen tot een toevallige samenloop van omstandigheden, het toeval kwam vorige week zondag uit Groningen. In de overvolle bus op de terugweg uit Siem Reap belande ik naast het lange lijf van Tjerk-jan, op reis met grote vriend Wietse door Thailand, Laos en Cambodja na een maandenlange werkvakantie in Australie. Duidelijk backpackers. Daar heb ik hier nauwelijks contact mee. En een eerste blik op zijn oranje voetbalshirt maakte dat ik nou niet meteen zin had om een Hollands gesprek aan te gaan. Dat gevoel bleek wederzijds. Zo’n duidelijke dertiger in een gek t-shirtje met de tekst “natural blonde” en een grote brommerhelm in de hand leidde bij hem nou ook niet meteen tot veel enthousiasme. Maar een uurtje of 6 in de bus is te lang om je mond te blijven houden.Toen we in gesprek raakten zijn we eigenlijk niet meer opgehouden. Gistermiddag (zaterdag 1 juli) heb ik Tjerk en Wietse uitgezwaaid voor mijn deur en zijn ze vertrokken voor het laatste staartje van hun reis. Ik mis ze.

De verrassing kwam in vele vormen en soorten. Allereerste de onbezonnenheid waarmee ik voor het uitstappen uit de bus vanuit Siem Reap een uitnodiging eruit flapte om van mijn logeerkamer gebruik te maken. Onbezonnen in een week waarin ik een zwaar sollicitatiegesprek, de eindevaluatie van mijn placement en nog een dozijn heftige andere dingen op mijn agenda heb staan. En toen de vrijheid van het hebben van twee zulke heerlijk gewone huisgenoten, mannen waar je gewoon mee kan dollen, mannen waar je gewone flauwe grappen mee kan maken. Van die hele gewone Hollandse mannen waar je je veilig bij voelt omdat je weet wat je eraan hebt. Waarbij je je een aantrekkelijk vrouw voelt. Waar je na je sollicitatiegesprek naar thuis komt en lekker mee kan nakletsen. Waar je over een diner (uit blik) lekker mee over de politiek en het weer kan discussieren. Zo gewoon.

En misschien is de grootste verassing wel het intieme gevoel begrepen te worden. Elkaars zinnen kunnen af maken. Hier zit ik als vrouw van 34 met mijn ambities op mijn voorhoofd en mijn CV op mijn tong, met al mijn (levens)ervaringen, meningen en vooroordelen, heel nobel mijn onafhankelijke ding te doen in Cambodja. En hier zijn Tjerk en Wietse van 23, mooie hollandse broekjes met blond/bruin haar en blauwe ogen, met elkaar en hun ideen, dromen en alle openheid die je nog hebt op die leeftijd. Met een heerlijke rust voordat de verantwoordelijkheden van een baan en maatschappelijke verwachtingen je dwingen tot organisatie van je leven. In Nederland zouden wij nooit veel tijd met elkaar hebben doorgebracht. Te veel leeftijdsverschil, onze labels in een andere taal en tijd geschreven. Geen tijd en geen noodzaak.

Reizen brengt je soms tot de realisatie dat al die zaken die je voor “ver van je bed” en onmogelijk hield eigenlijk helemaal niet zo moeilijk zijn. Maar dan moet je wel eerst op het vliegtuig stappen. Werken in een andere cultuur brengt je soms tot de realisatie dat je veel te lang alleen naar de labels op iemands voorhoofd hebt gekeken en dat het daar niet om draait. De mens achter de label is degene die jou kan raken, als je het maar toelaat. De mens achter de label is dan misschien wel 23, maar leeftijd is niet belangrijk als je een connectie maakt. Misschien dacht ik dat ik dat allemaal wel helemaal niet wilde weten. Het leven is erg overzichtelijk als je je door de labels laat leiden. Wat zou ik dan veel uitdagingen hebben gemist. Ik merk dat ik mezelf te lang uitdagingen heb laten missen.

Deze week was een week vol bepalende momenten. Ik heb het geluk van een definitief sollicitatiegesprek in de week dat ik terugkom in NL bij een organisatie waar ik erg graag verder aan wil bouwen. Twee jaar geleden zou ik deze functie nooit ebben geambieerd. Ik heb een eindevaluatie gekregen waaruit blijkt dat mijn collega’s het grootste kado dat ik ze wilde geven naar hun eigen zeggen hebben uitgepakt. Ze acteren met zelfvertrouwen. Een maand geleden dacht ik dat het nooit meer wat zou gaan worden. En ik heb mezelf weer gevonden, mijn eigen zelf achter het muurtje, met hulp van een flinke dosis Groningse aandacht en veel goede gesprekken tot ver na mijn bedtijd. Ik weet weer hoe het voelt om diep door te ademen en daarvoor ben ik ontzettend dankbaar. Maar dat foute t-shirtje blijf ik wel mooi dragen.